Чарльз Стенли. Эзгулик учун азоб чекиш - (3-боб) Узбек тилида
Ezgulik Uchun azob chekish (Charlz Stenli) Audiokitob Uzbek tilida.
Мундарижа
Кириш
1-боб Азоб-уқубатлар марҳамат бўла оладими?
2-боб Худо бизга энг яхшисини истайди
3-боб Нима учун биз азоб тортамиз?
4-боб Азобнинг мазмунини тушунишимиз йўлидаги тўсиқлар
5-боб Шифо топиш нима дегани?
6-боб Руҳий етукликка эришиш
7-боб Тор-мор бўлиш жараёни
8-боб Тор-мор бўлишга қарши бизнинг исёнимиз
9-боб Қандай қилиб кўп самара берадиган новда бўлиш мумкин
10-боб Марҳаматлар ҳақидаги ваъда
Эпилог Сизлар учун менинг ибодатим
3 – боб НИМА УЧУН БИЗ АЗОБ ТОРТАМИЗ
Ёшгина бир йигит кунларнинг бирида менга деди:
-Мен масиҳийликни қабул қилганимга икки йил бўлди, ўшандан бери менинг ҳаётим кескин ўзгарди. Ўтган ҳафтада мен жума куни ибодатга кетаётиб ўйладим: ”Буни қаранг-а, агар икки йил олдин кимдир мени жума кунлари ибодатга боришимни, Худони улуғлаб, ҳар куни Унга ҳамду саноларни куйлашимни менга айтганида, бу одам жинни бўлиб қолган, деб ўйлаган бўлардим”. – Кейин жиддий оҳангда қўшиб қўйди: - Лекин баъзида ўзимга шундай саволни бераман: Раббийга юз тутишдан олдин нима учун мен шунча қийинчиликлардан ўтишимга тўғри келди? Мен ўтакетган алкоголик - ароқхўр бўлганман. Мен одамларни севиб, бошқа нарсалардан фойдаланиш ўрнига, одамлардан фойдаланиб қолган нарсаларни севардим. Қонун-қоидага амал қилиш масаласида доимо муаммога дуч келардим. Маст ҳолда машинани бошқараётиб, автоҳалокатнинг сабабчиси бўлдим ва менинг касофатим туфайли бир инсон ҳаётдан кўз юмишига сал қолди. Минг афсус, Худо мени олдинроқ қутқармаган-да!
Мен унга шундай жавоб қилдим:
-Эҳтимол, янги ҳаёт бошлашингдан олдин сенда нимадир ўлиши керак бўлган.
У бирозгина ўйланиб турди-да, сўнг деди:
-Ҳа, балки сиз ҳақдирсиз. Мен “яхши ҳаёт” деб аталмиш турмуш тарзидан воз кечганимга икки ярим йил бўлди. Шунгача менга ўз ҳаётим зўрдай туюларди. Ўтмишдаги ҳаётим қанчалик даҳшатли ва қабиҳ эканини эндигина тушуняпман.
Инсон Худо томонидан белгилаб берилган тўлақонли ҳаётда яшаш учун олдинига ўз ҳаётини мустақил бошқаришни, назорат қилишга интилишни, яъни шахсий режа ва мақсадларга кўра иш тутишни ўзида ўлдириши керак.
ЯНГИ ҲАЁТ БОШЛАНИШИ УЧУН НИМАДИР ЎЛИШИ КЕРАК
Муқаддас Китобнинг одамни тор-мор бўлишига бағишланган муҳим парчаларидан бири - бу Юҳанно баён этган Муқаддас Хушхабардадир (12:24-25). Исо шогирдларини Ўзининг хочга тортилишига ва юксалишига тайёрлар экан, уларга шундай дейди: “Сизларга ростини айтай: агар буғдойнинг дони ерга тушиб ўлмаса, у бир донлигигача қолади. Агарда ўлса, кўп ҳосил беради” (12:24).
Сиз донни қўлингизда тутиб тураркансиз, у билар ҳеч нарса содир бўлмайди. Сиз бу донни омборга, ёки хона деразасининг устига, ёки ҳаттоки шиша банка остига қўйиб бир умр сақланг – дон донлигича қолаверади. У ҳеч қандай фойда келтирмайди ва охир оқибатда чирийди ва кулга айланади.
Бироқ агар сиз донни ерга ташласангиз, сиз уни яна нобуд қилган бўласиз, бироқ бу сафар янгитдан ҳаёт яратиш мақсадида шундай йўл тутасиз. Тупроқдаги озиқ моддалар, қуёш тафти ва ердаги намлик – буларнинг ҳаммаси доннинг ташқи қобиғига таъсир кўрсатади. Тез орада қобиғ шишиб ёрилади ва уруғдан яшил ниш отади. Янги ҳаёт белгиси бўлган ниш тупроққа қадалиб, қуёшга интилади. Майса томир отади ва илдиз ерга борган сари мустаҳкамланиб бораверади. Кўк нишнинг илдизлари мустаҳкамланиб ўсиб боргани сари, уруғ йўқ бўлиб кетаверади. Пировардида уруғ маккажуҳори сўтасига ёки буғдой бошоғига айланади. Маккажўхори сўтасида, худди буғдой бошоғида сингари, ўнлаб янги дон уруғлари пайдо бўлади, ҳар бир дон бошоғидан яна янги майсалар ўсиб чиқаверади.
Агар униб чиққан дон яна қайтадан ерга сочилаверса, ҳар бир дона буғдой уруғидан юзлаб гектар буғдой далалари барпо қилиш мумкин.
Исо, уруғ ерга экилиб унинг ўсишига шароит яратилмаса, ундан ҳеч қандай хосил олиб бўлмайди, деб таълим беради. Албатта, Исо бу тимсол ёрдамида Ўз ўлими ва юксалиши ҳақида гапирган. У бу дунёда яшаган, баъзи-бир одамлар Ундан шифо топганлар, кўплаб инсонлар Унинг мўъжизаларини кўрганлар. Кимлардир Масиҳнинг ваъзи туфайли Худога юз тутганлар. Бироқ Исо тирик бўлиб, ўлгунга қадар, бутун дунёнинг гуноҳлари кечирилмади.
Унинг ҳаёти давом этиши, хосил бериши ва бу ҳосил унумли бўлиши учун, Исонинг ўлишига тўғри келди. У ўлди ва тирилди ва Унинг ҳаёти узоқ асрлар давомида миллион марта кўпайган унумли хосил берди. Исони ўзининг Нажоткори деб билиб, одамлар гуноҳларининг кечирилишига муяссар бўлганлар, эндиликда Қўзи Ҳаётининг Китобига ёзилганлар. У ўлишни истагани учун, бунинг имкони бўлди.
Ҳозирда ўз хочларимизни кўтариб юришимиз учун Раббий ҳар биримизни даъват этмоқда: ўзимиз учун ўлиб, Худода яшашда ва Унинг мақсадларига етишишда ўзимизни Унга бағишлашимиз даркор.
Исо шогирдлари билан суҳбатини давом эттирар экан, шундай дейди: “Ким ўз жонини севса, уни йўқотади. Ким бу дунёда ўз жонини аямаса, уни абадий ҳаёт учун сақлаб қолади” (Юҳанно 12:25).
Шахсий хоҳиш, ҳавас, нафсоният, режа ва мақсадларимиз йўлида бизда қурбон бўлиш майли мавжуд бўлиши керак. Раббий Исо Масиҳ бизда ва биз орқали ҳаракат қила олишига биз интилишимиз лозим. Фақат ўшанда, биз ҳаётни унинг тўлиғича таниб-билган бўламиз. Ана шундагина биз ўз вазифамизни тўлиқ адо этган бўламиз. Ҳақиқийлик ва абадийлик пайдо бўлиши учун биздаги заминийлик ўлиши керак!
Агар Худонинг севгиси бизни қамраб олишини ва тўлдиришини истасак, биз бошимизни эгиб, ҳаддан ортиқ иззат-нафсимизни жиловлашимиз керак.
Бундай фикрни Муқаддас Ёзувдан олинган яна бир нечта парчалар тасдиқлайди: агар биз ўз орзу-истакларимизга кўра ҳаракат қиладиган бўлсак, биз кўп нарсани бой берамиз. Агар биз ўз ҳаётимизни бошқаришни Худога ишониб топширсак ва йўлимизни шу зайлда давом эттирсак, биз албатта ғалабага эришамиз. “Ўз жонини аямоқчи бўлган уни йўқотади. Мен учун жонини йўқотган эса жон топади” (Матто 10:39). “Агар ким Менга эргашишни истаса, ўзидан кечсин ва ўз хочини кўтариб, орқамдан юрсин. Ким ўз жонини аямоқчи бўлса, уни йўқотади. Лекин ким Мен учун жонини йўқотса, жон топади. Агар инсон бутун дунёни эгалласа-ю, ўз жонига зарар етказса, бундан қандай наф кўради? Ёки инсон ўз жони эвазига қандай тўлов топар экан?” (Матто 16:24-26).
Эҳтимол, кимдир шундай савол бериши мумкин: “Нима учун Худо тирилиш учун, биринчи ўлишни талаб қилади?” Худонинг донолиги фақатгина Худонинг Ўзига аёндир. Аммо биз бу тамойилни Унинг барча яратганларида қандай амалда қўлланилаётганини кузатишимиз мумкин.
Кимдир узум бошларини эзгани учун ҳам биз узум шарбатини ичамиз. Кимдир буғдойни унга айлантиргани туфайлигина, бизнинг ҳар доим егулик нонимиз бор. Худо бизнинг ўз манфаатини ўйлайдпиган иродамизни буккани учунгина, биз тўлақонли ҳаётдан мамнун бўламиз.
ХУДОНИНГ ЎЗИ БИЗНИНГ КЕЛАЖАГИМИЗНИ БЕЛГИЛАШНИ ИСТАЙДИ
Узоқ йиллар давридаги хизматим давомида мен, Раббийга ўз ҳаётини бўйсундириш жараёни ёшларда оғирроқ кечишига амин бўлдим. Улар олдинга боқадилар ва келажак уларнинг кўз ўнгида улкан муваффақиятларга эришиш уммонидай намоён бўлади. Шайтон уларга, келажак айнан шу одам билан узвий боғланмасдан, жинсий алоқа қилмасдан, айнан шу нарсага эга бўлмасдан муваффақиятли кечмайди, деб ишонтиради. Ва ёшлар, шайтон жалб қилаётган жойга, яъни “ажойиб ҳаёт” деб аталадиган тасвирга қараб интилишни бошлайдилар. Ўзингиз тушунганингиздек, у ерда Худога ўрин йўқ.
Иблис тавсия қилган жойга интилиш натижасида, инсонда манфаатпарастлик руҳи пайдо бўлади. Баъзида манфаатпарастлик ва таъмагирлик ҳар қандай одам учун чидаб бўлмайдиган оғир юкка айланади. Бундай вазиятда одамда – олдинда нимадир янги нарса бор, уша нарсари олиш, ишлаб топиш ва орттириш керак деган очлик белгиси бўлади. Манфаатпарастлик – бу худбинликнинг намоён бўлишидир. “Мен” ўзига керак бўлган нарсани талаб этади. Одам ўз манфаатини кўзлаб иш тутганда, бошқалар билан нима юз бериши мумкинлиги ҳақида асло ўйламайди. У ҳаттоки тана ва қалби билан нима бўлишини мутлақо ўйламайди. Манфаатпарастлик – бу бошқариб бўлмайдиган ҳавасдир, бундай ҳолат охир оқибатда одамни ўзига қул қилиб олади.
Сизнинг ҳаётингизга бойлик, маъно ва обрў-эътибор олиб келиши ҳақидаги иблиснинг таклифларини ҳаммаси – бу хом хаёллардир. Бундай хом хаёллар саҳродаги пуч хаёлларга ўхшайди. Сиз ана шу пуч хаёллар томон бор кучингиз билан югуришга ёки эмаклаб-чирмашиб чиқишга ҳаракат қилишингиз мумкин, бироқ сиз ҳеч қачон ўз мақсадингизга эриша олмайсиз. Сизнинг фикрингизга кўра, сизга ёрдам бериши мумкин бўлган нарса аслида сизни нобуд қилади.
Наҳотки яхши нарсаларга эга бўлиш истаги остида бирор ёмон нарса ётса? Биз ўзимизнинг яқинларимизга энг зўр совғани тақдим қилишни хоҳлашимиз наҳотки шармандалик ҳисобланса? Муваффақиятга интилиш – наҳотки гуноҳ бўлса?
Йўқ! Одам бу нарсаларсиз яшай олмай қолганида, муаммо пайдо бўлади. Инсон Худо билан яқин мулоқотга киришиш ўрнига, эътиборини нарсаларни сотиб олишга ва мансаб поғоналаридан юқори кўтарилишга қаратганда, муаммолар келиб чиқади. Биз ўз мақсадларимизга эришишга эътиборимизни қаратганимизда, Худо бизнинг олдимизга қўйган мақсадларни назардан четда қолдирамиз. Худо билан муносабатларимизни фақатгина биринчи ўринга қўйганимиздагина, бизни ҳақиқатдан ҳам қондириши мумкин бўлган нарсаларга эришишимизга Худо ёрдам беради.
Кунларнинг бирида ёшгина бир йигит билан суҳбатлашишимга тўғри келди. У севган қизи билан аразлашиб қолганидан ниҳоятда хафа эди. Йигит қизни жонидан ҳам ортиқ севарди ва бутун ҳаётини айнан у қиз билан боғлашни орзу қиларди. Қиз уни ташлаб, бошқа йигитга эргашиб кетганда, ошиқ йигит тушкунликда қолди.
Гапнинг орасида, йигитнинг барча ҳаётий режалари қизнинг хоҳиш-истаклари атрофида айланганини у тан олди – қизга яқинроқ бўлиш мақсадида у яшаш жойини ўзгартирди, қизнинг маслаҳатига биноан иш жойини алмаштирди, қизнинг жамоатига қатнай бошлади ва қизнинг истагига кўра, бошқача кийинишни бошлади. Тез орада қиз унга тазйиқ ўтказаётганини йигит ҳис қилди.
Мен йигитдан сўрадим: “Кўчиб ўтишни ва иш жойини алмаштиришни сенга Худо маслаҳат бердими?” Йигит, у ўз режалари ҳақида Раббий билан гаплашишни ўйлаб ҳам кўрмаганини тан олди. Шунда мен, агар у нормал ҳаётга қайтишни хоҳласа, шу заҳотиёқ Худо билан мулоқот қилишни бошлашини маслаҳат бердим. “Худо сенга учун нималарни исташини Ундан сўра”, - дедим мен.
Шундан кейин бу йигитни мен узоқ вақт кўрмадим. Кейинги сафар учрашганимизда эса, унинг чиройлигина хотини ва олти ойлик чақалоғи бор эди. У менга шундай деди: “Пастор Стенли, мен Худонинг Каломи бўйича яшашни бошлаганимдан сўнг кўп нарса ўзгарди. Мен она шаҳримга қайтдим ва Худо кўрсатган жойда ишлай бошладим. Рафиқамни бутун ҳаётим давомида бориб юрган жамоатда учратдим. Мен колледжда ўқишимни давом эттиргунимга қадар хотиним оила аъзолари билан бизнинг шаҳримизга кўчиб келишди. Раббийнинг Ўзи бизни бирлаштирди, биз доимо Унинг марҳаматловчи қўлини ҳис қиляпмиз. Ҳаётдаги орзу-умидларимиз уники билан бир хил”.
Шайтон бизнинг келажакдаги ҳаётимиз учун нималар кераклиги ҳақидаги ўз тасаввурларини бизга сингдирмоқчи бўлади. Бироқ буларнинг ҳаммаси – алдов. Унинг режаларига одамларни марҳаматлаш кирмайди. Аксинча, шайтон одамларни азият чекишга дучор қилмоқчи бўлади. Агар ҳаётимизда биз бирор нимасиз яшай олмаслигимиз мумкинлигини ҳис қилсак, демак, бу биз учун аломатдир. Худо билан ўзаро муносабатларимизни қайта кўриб чиқиб, ўз қарашларимизни тўғри белгилай олишимиз керак.
Исо қуйидагича таълим беради: “Шундай экан, нима еймиз, нима ичамиз, нима киямиз, деб ташвишланиб юрманглар. Мажусийлар ҳадеб буларнинг ғамида юришади. Лекин самовий Отангиз сиз буларнинг барига муҳтож эканингизни билади-ку! Сиз аввало Худонинг Шоҳлиги ва Унинг иродаси пайидан бўлинглар, шунда буларнинг ҳаммаси сизга қўшимча қилиб берилади” (Матто 6:31-33).
Сиз нимага муҳтожлигингизни Худо яхши билади. Сиз учун нима яхшилигини, шунингдек, “шу яхши нарса” сизга қанча миқдорда кераклигини ҳам У билади. Ахир, кам бўлганда, биз уни етказишга ўрганиб қолганмиз. Биз нимасиз яшай олмайдиган нарса бу – Худо билан мулоқотдир. Биринчи навбатда, бизга Худо керак. Худо шундай Зотки, биз Усиз ҳеч нарса қила олмаймиз.
Бизнинг порлоқ келажагимиз учун “албатта эга бўлишимиз” керак бўлган нарсалар ҳақидаги шайтоннинг берган маслаҳатлари аслида вақтинчалик ҳолат, яъни ўткинчи. Агар биз ҳар қандай йўл билан бирор нимага эга бўлиш истагини қолдириб Худога юз тутадиган бўлсак, шунда Раббий бизнинг барча эҳтиёжларимизни энг аъло тарзда тўлдиради. Агар биз мустақил тарзда ўзимиз учун бахтли келажакни белгилашни бас қилсак, биз ҳаттоки тасаввур қила олмайдиган ва ҳеч қандай восита ёрдамида эриша олмайдиган порлоқ келажак билан бизни Худованд таъминлайди. Унинг энг яхшиси бизники бўлади. Аммо бундай ҳолат фақатгина биз ўз эркимиздан воз кечиб, ўз ҳаётимизни тўлиқ Худога бағишлаганимиздагина юз бериши мумкин.
БИЗНИНГ МАҚСАДЛАРИМИЗНИ ХУДОНИНГ ЎЗИ БЕЛГИЛАШНИ ХОҲЛАЙДИ
Кунларнинг бирида шу мавзуга бағишланган воизлигимдан сўнг ёнимга бир қиз келди ва сўради: “Наҳотки олдимизга мақсад қўйишимиз – бу ёмон иш бўлса? Сиз олдиндан ҳеч нарсани режалаштирмай, ҳаммасини Худога топшириб, фақатгина бугун билан яшашга бизни даъват этаяпсизми?”
Инсон ўз олдига бирор мақсадни қўйса, бунинг ёмон жойи йўқ. Бироқ биз Худо билан маслаҳатлашмай туриб, олдиндаги мақсадларимизни ўзимиз белгилашимиз ёмон ҳисобланади. Бирор нимани режалаштиришдан олдин биз доимо чин дилдан ибодат қилишимиз керак: “Эй Худованд, нималар қилишим кераклигини менга очиб бер!”
Бизнинг ибодатимиз Исонинг Гефсимания боғидаги ибодатига ўхшаши керак: “Эй Отам!... Лекин Мен истагандек эмас, Сен истагандек бўлсин” (Матто 26:39).
БИЗ – МАСИҲНИНГ ИЖОДИМИЗ
Биз ўз зафарларимиз ва муваффақиятларимиз учун кимдан қарздормиз?
Сиз ким бўлганингиз ва нималарда муваффақиятга эришганингиз учун айнан мен масъулман деб ҳисоблайсизми? Ёки Худо сизда яшаб, Ўзининг мақсадларига эришиши учун сизнинг ҳаётингизни шундай ўзгартириб юборишига ишонасизми?
Бу турлича икки нуқтаи назар. Тақдиримиз ўз қўлимизда эканига ишонганимизда, биз азоб-уқубатларни қабул қила олмаймиз.
Доно одам, Худо бизни ҳаётимиздаги ҳақ-ҳуқуқларга одилона даъво қилаётганини, таън олади. Худо Ўзи хоҳлаган тарзда Ўзини биз орқали – сўзларимиз, кўзларимиз, қўлларимиз ва оёқларимиз, фикр ва ҳис-туйғуларимиз орқали намоён қилиш кучига ҳам, ҳокимиятга ҳам эгадир. Биз, замонавий масиҳийлар, ўзимизда Худонинг тимсолини нафақат намоён қилишга даъват этилганмиз, балки Унинг ҳаёти бизда тўлиқ намоён бўлиши учун яшашга ҳам даъват этилганмиз.
Муқаддас Китобда, биз Исо Масиҳни Қутқарувчи сифатида тан олишимиз биланоқ, биз ўзимизга қарашли бўлмай қоламиз ва ўз келажагимизни белгилай олмаймиз, деб ёзилган. Ҳаворий Павлус шундай ёзади: “Ҳа, сизлар Худодан иноят топиб, имонингиз туфайли қутулгансизлар. Бу – Худонинг инъоми, сизнинг ютуғингиз эмас. Яна ҳеч ким: “Мен савоб ишларим туфайли қутулганман”, деб мақтанмасин. Биз Худонинг ижодимиз. Худо бизни Исо Масиҳ орқали хайрли ишлар қилишимиз учун яратди, бу ишларни эса биз учун азалданоқ тайёр қилиб қўйди” (Эфесликларга 2:8-10).
Сиз ўз нажотингизга сазовор бўлмаганингиз сингари, сизни баъзида қуршаб турувчи шон-шуҳратга ҳам асло сазовор эмас эдингиз. Сиз – бошидан то охиригача Худонинг ижодисиз. Худо сизларни етаклаб, эзгу ишларни бажаришга даъват этади. Сизнинг иқтидорингиз ва истеъдодингиз, сизнинг билимингиз ва малакангиз, хуллас, Худо сизни нималарни бажаришга марҳаматлаган бўлса, шу ишларни сиз У билан ва У учун бажаришингиз лозим.
Мен яшаб ўтган умримга назар ташлар эканман, Худо мени бир ҳодисадан иккинчисига етаклаганига, кейинги қадамни дадил қўйишга менга ёрдам берганига ҳайратланишдан тўхтамайман. Худованд мени ҳар доим шундай жой ва вазиятларга ташлар эдики, у ерда мен Унга фойда келтиришим учун У мени тобора такомиллаштириб, ўстириб борарди.
Ўспиринлик пайтимда кун кечириш учун мен газеталар сотар эдим. Бир куни кечқурун мен газета сотаётган муюлишда дўстларимдан бири Джулиан мен билан суҳбатлашиш учун тўхтади. Мен ўз режаларим билан уни таништирдим. Менимча, ўшанда мени Худованд воиз бўлишга даъват этаётгандай туюлар эди. Шунинг учун мен унга айтдим: “Биласанми, мен колледжда ўқишим керак, аммо ўқиш учун менинг пулим йўқ”. Биз жуда ҳам яқин дўст эмас эдик, оддийгина у ёқ-бу ёқдан гаплашдик. Шу вақт бизнинг ёнимиздан жамоатимиз пастори ўтиб кетаётган эди. Тўсатдан Джулиан уни чақирди: “Жаноб Хэммок, Чарлз, Раббий уни воиз бўлишга чорлаёпти деб ҳисоблайди. Уни колледжга ўқишга киришига сиз ёрдам бера оласизми?”
Пастор Хэммок шундай деди: “Ёрдам бера оламан, деб ўйлайман. Эртага Чарлз жамоатга борганда, олдимга кирсин”.
Кейинги куни мен пасторнинг қабулхонасига кирдим. Бу учрашув ҳаётимдаги ажойиб, эсда қоларли воқеалардан бирига айланди. Шаҳримиздан уч юз километрча нарида жойлашган Ричмонд университетида тўрт йил таҳсил олдим. Шу йиллар давомида пастор Хэммон стипендия олишимни таъминлаб турди.
Ўша куни Джулиан билан учрашиб қолиб, ўз режаларим ҳақида унга айтишим тасодифмиди? Пастор Хэммокнинг ўша пайтда олдимиздан ўтиб кетиши, Джулианнинг уни тўхтатиб гаплашиши ҳам тасодифмиди? Ўйлайманки, йўқ. Худо менга номаълум бўлган Ўз йўллари орқали ҳаракат қилган.
Худо нафақат бизнинг дирижёримиз, балки У – бизнинг композиторимиз ҳам.
Исо Масиҳ бизнинг ҳаётимиз муаллифи ва У ҳаётимизни камолга етказувчидир (Ибронийларга 12:2).
Биз қайсарлик билан ўз ҳикоямизни ёзишга интилар эканмиз, Худо Ўз иноятини юрагимизнинг лавҳаларига ёза олмайди.
Биз ўжарлик билан ўз йўлимиздан борар эканмиз, У бизни Ўзининг солиҳ йўлидан олиб бора олмайди.
Биз қатъият билан ўз ҳаётимизни бошқарар эканмиз, У ҳеч қачон бизнинг Шоҳимиз ва Раббимиз бўла олмайди.
Биз ўз орзу-истакларимизнинг бажарилишини кутар эканмиз, У бизни муваффақиятга, самарага ва марҳаматга олиб кела олмагани сингари, У Ўз хоҳиш-истакларини бизга очиб беролмайди.
Биз ўз тақдиримизни ўзимиз бошқараётганимизни ҳис қилар эканмиз, Худо биз учун белгилаб берган тўлақонли ҳаётни ҳис қила олмаймиз.
Биз – Унинг ижодимиз. Биз агар ўзимизча ҳаракат қилсак, бизнинг Худо билан ўртамиздаги муносабатларимиз дарз кетади ва ўз ҳаётимизни Раббийга тўлиқ бўйсундиришдан бош тортамиз.
Книга на Узбекском языке: Страдание во благо (Чарльз Стенли)
В своей книге пастор Чарлз Стенли показывает, что страдания - это орудие, которое Бог использует для того, чтобы дать нам благословение. Такой взгляд на страдания - невероятная сила, способная помочь нам принять любые испытания и трудности, зная, что они послужат нам во благо.
Иногда жизненные обстоятельства причиняют нам такие страдания, что мы, кажется, не в состоянии перенести их. Смерть любого человека, потеря работы, продолжительная болезнь - все это несет в себе боль, навсегда изменяя нашу жизнь. Но в этом есть нечто большее: страдания могут принести нам такие благословения, которых мы не обрели бы иначе.
Как показывает Чарлз Стенли, Бог сокрушает нас, допуская трудные времена в нашей жизни, чтобы привести нас к духовной зрелости, более тесному общению с Собой, более эффективному служению. Бог обязательно даст нам сил, чтобы перенести страдания, Он обратит их во благо, даровав благословения, доступные лишь тем, кто был сокрушен.
