Гувоҳ (Джош Мак-Дауэлл) 53 bob

53-Боб - Гувоҳ. Ўзбек тилида Аудио китоб Онлайн

Далия йиғлаб юборди. У шунчаки йиғлаётгани йўқ — Далия ўз ҳаётининг маликаси бўлгани ва Исога меҳр-муҳаббат, миннатдорчилик билан хизмат қилмагани сабабли, у Худодан ва ота-онасидан кечирим сўраётган эди.
Кўз ёшлари қавмбоши Нур ва унинг хотинининг кўзларида ҳам бор эди. Ҳиссиётлар Тарикнинг ҳам вужуди‑
ни қамраб олди. У ота-онасининг ўлимидан сўнг йиғлашга ўзига-ўзи йўл қўймаган, лекин у шуни тушунарди, агар улар ибодат қилишни бошламасалар, улар билан бирга йиғлаб юборади.
Тўртталовлари ҳам тиз чўкдилар. Қавмбоши Нур юрагига Масиҳни қабул қилган пайтда қилгандай ибодат қилди. Кейин у Далия билан Тарикни маҳкам қучиб, узоқ вақтгача уларни қучоғидан қўйиб юбормади.
Ҳаммалари кўз ёшларини артишди, қавмбоши Нур эса улар абадий Худонинг ҳаётига кирганларини, улар ҳеч қачон ўзларининг нажотларини йўқотмасликла‑
ри кераклигини айтди. Қавмбоши уларга Муқаддас Китоб‑
дан шундай оятларни кўрсатдики, бу оятларга биноан уларнинг исмлари эндиликда Китоб Ҳаётига ёзилди, улар
бу дунёни тарк этганларида самоларга кўтариладилар, абадий ҳаётни Худо билан бирга ўтказадилар.
— Исо деди: “Пулпарастликдан холи кун кечиринг‑
лар. Қўлингизда бори билан қаноатланинглар. Чунки Ху‑
донинг Ўзи: «Сени ҳеч ташлаб кетмайман ва асло тарк этмайман» деган (Ибронийлар. 13:5). Исонинг ортидан қан‑
дай боришни ўрганиш лозим. Лекин хавотирланманглар —

қадам ортидан қадам ташлайверинглар. Муқаддас Китоб‑
ни ўқинг. Ҳар куни ибодатда Худога мурожаат қилинг. Кўпроқ тажрибага эга ва донишманд имонлилар билан суҳбатлашинг, улар имонингизни оширишга ёрдам бе‑
радилар. Турли ҳолатларда ўзингизга савол беринг: “Менинг ўрнимда Исо нима қилган бўларди?”
Тарик йўталиб, сўради:
— Демак, менинг гуноҳларим кечирилди ва унутилди, шундайми?
Ҳа, — деди қавмбоши Нур. — Муқаддас Китоб дей‑
ди: “Шарқ ғарбдан қанчалик узоқ бўлса, гуноҳларимизни биздан шу қадар узоқ қилади” (Заб. 102:12). “Шундан кейин одамлар бир–бирига “Эгамизни таниб билинг”, деб айтмайдиган бўлишади, чунки каттаю кичик Мени биладиган бўлади. Мен уларнинг айбларини кечираман, гуноҳларини ҳеч қачон эсга олмайман. Мен, Эгангиз, шун‑
дай дедим.” (Ермиё. 31:34) — Худо шундай дейди.
— Худонинг олдида энди менинг қалбим тозами?
— Ҳа, ўғлим. Ёзувдаги аҳд бўйича сиз ювилдингиз, қордан ҳам оппоқ бўлдингиз. Сизнинг юрагингиз энди патдан енгил.
— У менинг барча гуноҳларимни кечирадими — баъзи бирларини эмас, барчасиними?
— Ҳа, Тарик, — деб тасдиқлади қавмбоши. — “Агар гуноҳларимизни эътироф этсак, Худо гуноҳларимиз‑
дан ўтади ва бизни ҳар турли ноҳақликдан фориғ қилади. Чунки У Ўз сўзида содиқ ва адолатлидир” (1 Юҳ. 1:9). Агар Худо ниманидир ваъда берган бўлса, У албатта сўзи‑
да туради.
— Қандай яхши, — деди қавмбоши Тарик енгил тортиб, суҳбатни давом эттиришга киришди. — Мен сизга ниманидир айтишим керак.
Худо олдида ҳам Тарик ўзининг гуноҳларини тан олса, шу жумладан, унга яхши муносабатда бўлган шу оиланинг,

ҳамда ҳамманинг олдида ҳам ўз гуноҳларини тан олиши керак бўлади. Лекин буни қандай амалга ошириш мумкин?
У Тарик Жамил эмаслигини, компьютерлар бўйича консультант эмаслигини, уни бир нечта мамлакатларнинг полицияси қидираётганини қандай қилиб Нур оиласига айтсин? Қолаверса, у Далияни ниҳоятда севишига, унга уйланмоқчи эканлигига, бутун ҳаётини у қиз билан бирга ўтказишига ва бахтли қилмоқчи эканлигига уларни қандай ишонтирсин? Улар шубҳасиз Тарикдан ранжишади. У кўп ёлғон гапларни айтди, лекин Тарик ёлғончи эмас, фақат тирик қолиб, Далияни ҳимоя қилмоқчилигини улар тушунишларига умид қилса бўладими?
Бунга умид қилиш даргумон, лекин барибир ҳамма гапларни айтиши шарт. У Исонинг қилмаган жиноятлари учун жабр кўргани ҳақида ўйлади ва унда танлаш ҳуқуқи йўқлигини тушунди.
— Нима бўлди, Тарик? — деб сўради Далия Тарикнинг кўзларидаги хавотирликни кўриб.
— Нимадан бошлашни ҳам билмай қолдим, — деб жавоб берди у.
— Ҳаммаси жойида, биз — сизнинг дўстларингизмиз.
— Биламан. Худди шунинг учун ҳам бор гапни айтишга қийналяпман.
— Нимага?
— Сизлар мендан нафратланиб қоласизлар-да.
— Қўйсангиз–чи, нималар деяпсиз?
— Мен бир ёқимсиз иш қилдимки, у ҳақда гапиргим келмаяпти.
— Биз ҳаммамиз ҳам шундай ишни қилганмиз, Тарик, — деди қавмбоши Нур. — Лекин мен барча гапларни айтганимдан кейин ҳаммаси ортда қолди.
— Мен Тарик эмасман. Мен Марван Аккадман. Мен сизларга бутун бир воқеани айтиб беришим керак, у нима билан тугашини билмайман…

У гапини давом эттирмасдан олдин дарадан ўқ овози гумбирлаб эшитилди, Марван Аккад оғриқдан тиришиб йиқилди.
Далия бақириб юборди. Қавмбоши Нур ўқ қаердан узилганини билиш учун орқасига қаради, хотини билан қизини беркитиш учун ҳаракат қилди.
Яна битта ўқ узилди. Бу сафар ўқ тошли ўриндиққа тегди. Тош парчалари ва чанг кўтарилиб кетди.
— Беркининглар! — деб бақирди Марван. — Ус‑
тунларнинг орқасига!
Тарик бор кучини йиғди ва Далияни ушлаб пастга — илгари саҳна ва оркестр учун чуқурлик бўлган жойга олиб тушди. Қавмбоши Нур ва унинг хотини икковининг ёнла‑
рида эдилар. Ўқ қандайдир мўъжиза билан уларга тегма‑
ди, аммо улар жуда яқин ётган эдилар. Марван шуни ту‑
шундики, унинг энг ёмон кутганлари рост бўлиб чиқди. Энди хавф остида фақатгина ўзининг ҳаётини эмас, балки у бу ажойиб оилани ҳам хавф остига қўйди.
Ҳозир уларни тошлар беркитиб турибди. Нур хоним йиғларди, қавмбоши Нур эса уни қучоқлаб турарди. Далия бақиришни бас қилган, аммо у қўрқувдан титрарди. Мар‑
ван уни тинчлантиришни истарди, лекин у олов қаердан келаётганини билиши керак эди. У асталик билан сурил‑
ди, лекин шу заҳотиёқ Далия унинг қўлидан ушлаб олди.
— Қаерга? Кетманг!
— Мен кетаёганим йўқ, — деди Марван. — Уларнинг нечталигини кўришим керак.
— Улар кўпчиликми?
— Ўйлашимча, шундай.
— Ким ўзи улар?
—Бу узун воқеа, — деди у тошлар орасидан қараб. — Лекин уларга сизлар керак эмассизлар. Уларга мен керакман.
— Нега, Тарик? Сиз нима қилдингиз?
— Далия, менинг исмим Марван, Марван Аккад. Мен ҳеч нима қилмадим, онт ичаман. Менга қарши бу вазият атайдан уюштирилган…
Ўқ ёнгинасига келиб урилди. Далия бақириб юборди ва Марван гавдаси билан уни беркитди.
У бу ерда қолиши мумкин эмас. Марван ўзига қадрли бўлган Нур оиласини ташлаб, Лемье ва Годдарни улар‑
нинг ёнидан олиб кетиши керак. Лекин у зўрға ҳаракат қи‑
ла оларди. У оёғида пульсацияловчи оғриқни сезарди. Джин‑
си шими қонга беланди. Далия унинг жароҳатига қараб туриб, ҳушини йўқотай деб турганини Марван кўриб қолди.
— Ҳечқиси йўқ, — деди у Далияни қучиб. — Ҳаммаси яхши бўлади. Қулоқ сол. Мени эшитяпсанми?
Далиянинг юзи қордай оппоқ эди. У шок ҳолатида турганди.