Роберт Чарльз Спраул. Худога қай тарзда манзур бўлиш мумкин - (10 боб) Ўзбек тилида
Xudoga qay tarzda manzur bolish mumkin (Robert Charlz Spraul) O‘zbek tilida Audiokitob 
МУНДАРИЖА
Сўзбоши
1-боб Нафис иноят
2 боб Масиҳийлик ҳаётининг мақсади
3 боб Фарзийларнинг хамиртурушидан эҳтиёт бўлинг
4 боб Дунё билан кураш
5 боб Тана билан кураш
6 боб Шайтон
7 боб Шайтон – туҳматчи
8 боб Қўрқув ва айбдорлик мажмуи
9 боб Ҳақиқий кечирим
10 боб Шаҳвоний масиҳий
11 боб Мағрурлик гуноҳи
12 боб Ялқовлик гуноҳи
13 боб Ёлғон гуноҳи
14 боб Доктрина ва ҳаёт
15 боб Ҳеч қачон таслим бўлманг
ЎНИНЧИ БОБ
ТАНАВИЙ МАСИҲИЙ
Биз айб ва қўрқув одамлар бутун умрлари мобайнида кўтариб юришга мажбур бўлган даҳшатли юк бўлиши мумкинлигини кўрдик. Бироқ биз лаззатли таскин ва қувончли хабарни ушбу сўзлардан топамиз: “Кўмир чўғини оғзимга теккизиб, шундай деди: “Қара, бу чўғ лабларингга тегди, энди айбларинг ювилди, гуноҳларингдан фориғ бўлдинг” (Ишаё 6:7). Ишаёнинг оғзига текказилган иссиқ кўмир гуноҳлар билан вайрон бўлган қалбларни тиклайдиган Қодир Худонинг поклаши ва кечиримини ўзида акс эттиради.
Худо биздан қонунсизликни соқит қилганида, бизни улардан қутқарганида бошқа ҳеч нима билан таққослаб бўлмайдиган озодлик туйғусини ҳис этамиз. Ҳеч қандай кутилмаган омад, ҳарбий ғалабалар, ҳеч қандай сайлов натижалари, романтик саргузаштлар, хизмат пиллапояларидан юқорига силжишлар Худонинг: “Сенинг гуноҳларинг кечирилди” деган сўзлари берадиган озодлик қувончи руҳини бера олмайди.
Ҳаворий Павлус бир пайтлар ўзида айб юкини ортиб юрадиган одамнинг гарчи жозибасиз бўлсада, аммо ёрқин образини тасвирлаганди: “Оҳ, мен шўрлик одам! Ўлим сояси остидаги бу аҳволимдан ким мени қутқарар экан?” (Римликлар 7:24).
Мен бу образнинг жозибасиз эканлигини асосан “ўлим танаси” иборасидан келиб чиққан ҳолда гапиряпман. Кўпгина қадимий маданиятларда совуққонлик билан онгли равишда қотиллик қилган одамни жазолашнинг даҳшатли одатлари бўлган. Ҳукмга мувофиқ унга ўз қурбонларининг жасадларини занжирлар билан боғлаб қўйишган. Чириётган жасадга боғлаб қўйилиш қандай эканлигини тасаввур қилинг-а. Ўз ортидан чириётган жасадни тортиб юриш! Ақлдан озиш мумкин.
Бунда масиҳийлик ҳаёти билан муайян ўхшашлик бор. Бизнинг эски, қўҳна табиатимиз Масиҳ билан хочланган. Эски одам ўлимга ҳукм этилган. Биз уни Масиҳда аллақачон ўлди деб ҳисоблаймиз, масиҳий эса Муқаддас Руҳ ҳаёт берган янги ижодга айланади.
Бу ерда бизни муайян қийинчиликлар кутиб туради. Биз эски табиатимиз ўлганлигини айтишимиз мумкин, бироқ ундан бутунлай қутула олмаймиз. Биз аввалгидек ўз ортимиздан эски аянчли табиатимизни тортиб юрамиз, бу жасад эса гўё ўзининг ўлганини билмайди ҳам.
Мен бир пайтлар бу дилеммани қуйидагича тушунтирганман: бизнинг эски табиатимиз боши узилган жўжага ўхшайди. У товуқхонада тинимсиз югуради, қанотларини қоқади ва қаттиқ қичқиради. Менинг бундай ўхшатишим, токи бир фермер боши узилган жўжа қичқира олмаслигини мулойимлик билан менга айтмагунича, яхшигина иш бериб турди.
Бошсиз жўжа қичқира олмайди, аммо бизнинг кўҳна табиатимиз ёввойиларча ўкиради. У бор кучи билан қаршилик кўрсатади. Бир сўз билан айтганда, эски одам бизни гуноҳга бошлашда давом этади. Мана нима учун масиҳийлик ҳаётида янги ва зарурий кечиримни олиш учун иноят тахтига ҳар кунлик саёҳатни амалга ошириш керак.
Ваъзхонлар шундай таклифлар билдиришганини эшитганимда жаҳлим қўзийди: “Исога келинг ва сизнинг барча муаммонгиз барҳам топади!” Бироқ Хушхабарни бундай эълон қилиш шунчаки нотўғри. Одам масиҳий бўлганида ҳаёти ҳаттоки қайсидир маънода оғирлашади. Биз Муқаддас Руҳдан туғилганимизда, эски ва янги одам ўртасидаги шафқатсиз кураш учун қайтадан туғиламиз. Бу кураш имонли одам янги ва ҳушёр виждон олганида бошланади.
Аввалги ҳаёт доимий итоатсизлик эди. Павлус Эфесликларга Мактубида айнан шундай ҳаётни ёзган:
Сизлар бир вақтлар гуноҳлару айбларингиз туфайли руҳан ўлик эдингизлар. Сизлар бу дунёнинг одатлари бўйича, ёвуз руҳий кучларнинг ҳокими бўлган шайтонга бўйсуниб, гуноҳга ботиб яшардингиз. Худога итоат қилмай яшаётганларнинг юракларида амал қилаётган шайтондир. Биз ҳам бир вақтлар худбин истакларимизни қондириб яшар эдик. Тана эҳтиросларига ва бемаъни ўй-хаёлларга берилиб яшайдиган, барча одамзод каби, табиатан Худонинг қаҳр-ғазабига лойиқ бўлган итоатсиз инсонлар эдик (Эфесликлар 2:1-3).
Мазкур оятларда асосий таърифи доимий итоатсизлик бўлган қайта туғилмаган одамнинг ҳаёти акс эттирилган. Бу оламдаги ҳаётимиз битта ўзанга, шу дунёнинг ўзанига йўналади. Бу дунёнинг эгаси – шайтон, ҳаво кучлари ҳукмдори. Августин бир пайтлар одамни от билан таққослаш мумкин эканини айтганди. Отни фақат битта чавандоз эгарлаши мумкин: ёки шайтон ёхуд Худонинг Руҳи. Бу образ ҳақиқий вазиятни тасаввур қилишга жуда ёрдам беради. Лекин шайтон чавандоз бўлган аввалги ҳаётимизда акс этган ўша доимийликни масиҳийлик ҳаётимизда намоён этмаяпмиз. Энди шайтон эгардан туширилган ва уни Муқаддас Руҳ эгаллаган. Лекин шайтон жиловни тағин қўлига олиш ҳаракатини тўхтатмаган. От ҳамон доимо ўз йўналишини ўзгартиради. У гоҳ орқа оёқларида тик туради, гоҳ янги Хўжайинни ўзидан улоқтириб ташлаш учун югуради. Биз ҳамон аввалгидек жимгина инграймиз ва тез-тез эски хўжайинни эслаб, янги Хўжайинга қаршилик кўрсатамиз.
Павлус бу ҳақда шундай дейди:
Қонунни Худо берган. Мен эса гуноҳга қул қилиб сотилган ожиз бандаман. Ахир, ўзим қилаётган ишларни ўзим тушунмайман, чунки қилишни хоҳлаганларимни қилмайман, аксинча, нимани ёмон кўрсам, шуни қиламан. Ўзим хоҳламаган ишларни қилаётган эканман, бу билан қонуннинг яхши эканлигини маъқуллаётган бўламан. Демак, бу ишларни мен ўзим эмас, балки юрагимдаги гуноҳ қилаётган бўлади. Менда, яъни башарий табиатимда ҳеч қандай яхши жиҳат йўқлигини аниқ биламан. Яхшилик қилиш истаги дилимда бор бўлса-да, уни рўёбга чиқаришга кучим етмайди. Ўзим қилишни хоҳлаган яхшиликни қилмайман-да, унинг ўрнига ўзим қилишни хоҳламаган ёмонликни қиламан (Римликлар 7:14-19).
ҚАРАМА-ҚАРШИ НАЗАР
Римликларга Мактубнинг 7-бобида бизга қарама-қарши мавзу тақдим этилади. Биринчиси танавий масиҳий деб аталувчи концепцияга тааллуқли. Протестантлар орасида икки тоифа масиҳийлар борлиги ҳақидаги фикр кенг тарқалган: танавий ва руҳий. Танавий масиҳий – бу ҳаётида Масиҳ ҳукмронлик қилмайдиган тақводор, чунки бундай одам доимо итоатсизлик ҳаёти билан яшайди. Сўнгра ҳаёти Худога итоат ва руҳий садоқат билан ифода этиладиган “Руҳ билан тўлган” масиҳий тоифаси келади. Бу ерда марказда Масиҳ туради.
Бундай тақсимланиш хавфни ўз ичига олади. Бу хавф иккиёқлама эканлиги шундан иборатки, биз ҳақиқатни анчайин бузиб талқин этишимиз мумкин. Биринчи нотўғрилик антиномизм деб аталадиган қадимдан машҳур бидъатни акс эттиради. Антиномизм сўзма-сўз “аксилқонун” маъносини беради. Аксилқонунчиларнинг қўшиғи шундай янграйди: “Мен қонундан озодман, о қувончли кайфият; мен истаганимдек гуноҳ қилишим мумкин ва барибир гуноҳлардан покланишга эга бўламан.” Бундай хатолик иноят ва кечиримни сохта тушуниш асосида келиб чиққан. Хато шундан иборатки, одам Масиҳни Худо сифатида эмас, балки Нажоткор сифатида қабул қилишни имконли деб ҳисоблайди. Бу итоатсиз, натижасиз ва эзгу ишларсиз эътиқод. Бу, ҳаворий Ёқуб ёзганидек, Худога манзур бўлмайдиган ўша “ўлик эътиқод”дир.
Демак, танавий масиҳий – бу Масиҳга имон келтирганини таъкидлайдиган, аммо Руҳнинг маҳсулини бермай, доимо танада яшайдиган одам. Бундай одамни шаҳвоний масиҳий деб аташ керак эмас. У танавий номасиҳий деб ҳисобланиши лозим. Агар одам доимо ва ўзгармаган ҳолда тана ҳаётини намоён этар экан, у умуман масиҳий эмас. Унда Муқаддас Руҳ яшамайди. Руҳдан туғилиб, ҳаётида ўзгаришлар бўлмасликнинг мутлақо иложи йўқ. Масиҳий Руҳнинг маҳсулисиз масиҳий эмас. Антиномизм – бу қонунсизлик руҳи. Танавий масиҳий “эътиқоди” – бу умуман эътиқод эмас. У ноҳалолликни оқлаши мумкин эмас. У Худога манзур бўлиши мумкин эмас.
Биз имон орқали оқланиш фақатгина имон билан асло чекланиб қолмаслигинин эслаймиз. Протестантизм тўлиғича “биз ишларимиз билан эмас, балки имонимиз билан оқланамиз” фикрига асосланган. Бироқ тақводорнинг ҳаётида оқлайдиган имон пайдо бўлган вақтда одам ўзгара бошлайди ва бу ўзгариш итоатгўйлик ишларида намоён бўлади. Худонинг ишлари ҳақиқий эътиқоддан ҳосил бўлади, албатта, аммо улар бизни оқламайди. Бизни Масиҳнинг солиҳлиги оқлайди. Бироқ оқланиш ортидан қўл қовуштириб ҳеч нима қилмасак, бу ҳолат бизда ҳақиқий эътиқоднинг йўқлигини, демак, биз оқланишга эга бўлмаганимизни исботлайди.
Антиномизмда шаҳвоний масиҳий каби кўринишларга жой йўқ. Концепциянинг ўзи ҳам хавфли, ҳам қарама-қарши. Хавф нимадан иборат: одамлар нажот учун ўз имонига эътиқод қилиш даркор деб ўйлай бошлайдилар. Бироқ Муқаддас Китоб бизни огоҳлантиради, агар одамларнинг қалблари Худодан йироқ бўлса, улар Масиҳни оғзаки мақтаб, улуғлай олишмайди. Улар имонга эга эканликларини таъкидлашлари мумкин, аммо имонларини исботлайдиган ишларни қилишмайди: “Эй биродарларим, агар бирор киши имоним бор, деса-ю, хайрли ишлар қилмаса, нима фойдаси бор?! Бундай имон уни қутқарармиди?!” (Ёқуб 2:14).
Ёқуб ўз саволига қатъий жавоб қайтаради – бундай имон ўлик ва ҳеч кимни қутқара олмайди.
Демак, биз ўз имонимизга амал қилишимиз керак, аммо нажотни олиш учун шунчаки имон келтиришнинг ўзи кифоя қилмайди. Нимага эътиқод қилсанг, ўшанга эга бўлишинг керак. Эътиқоднинг ўзи эмас, балки нажоткор эътиқодга эга бўлмоқлик бизни оқлайди.
ПЕРФЕКЦИОНИСТЛАР НАЗАРИ
Масиҳийларни икки тоифага – танавий ва Руҳга тўлган деб ажратадиган иккинчи қадимий бидъат – перфекционизм бидъатидир. Перфекционистларнинг хатоси антиномизмга қарши бўлган бошқа томонга тааллуқли. Перфекционизм масиҳийларнинг бир қисми руҳий баркамолликка шу ҳаётда етишини бизга уқтиради. Тўғри, бу борада масиҳий ҳаётида гуноҳ устидан тўлиқ ғалаба қозонадиган Муқаддас Руҳнинг ҳаракатдаги кучи асосий хизматни бажаради. Бу таълимот танланганлик ҳолатини, бошқа масиҳийлардан нимасидир билан афзал бўлиб, мукаммалликка эришиш ҳиссиётлари ҳақида уқтиради. “Мукаммал” масиҳийлар биринчи қарашда ўз ҳолатлари билан мақтанишмайди, бироқ аста-секин уларнинг ҳаётига ўзидан мамнунлик ва мағрурлик ҳисси кириб келади.
Перфекционизмнинг хавфи шундан иборатки, у ўта жиддий равишда инсон онгини бузади. Бизни амалда гўёки бегуноҳ ҳолатга келтирадиган сохта қарашларни ҳосил қилувчи эгри йўлларни бир тасаввур қилиб кўринг-а.
Перфекционистларнинг хатоси битта, кўп ҳолларда иккита оғир англашилмовчиликларга олиб келиши тайин. Агар ўзимзни бегуноҳ ҳолатга етишганлигимиз ҳақида ишонтирсак, биз ёки ўз қадр-қимматимизни ошириб юбориш гуноҳига ботамиз ёхуд Худонинг қонунлари талабларини жиддий пасайтириб юборамиз. Перфекционизмнинг парадокси шундан иборатки, гарчи у антиномизмдан ажралишга интилсада, аста-секин ва муқаррар равишда ўша хатолар жараёнига кириб боради.
Биз бегуноҳ эканимизга ишонишимиз учун Худонинг андазаларини бекор қилишимиз, илоҳий солиҳлик даражасини пасайтириб, ўзимизнинг ўртамиёна имкониятларимиз чегарасигача туширишимизга тўғри келади. Худонинг қонунлари, ўз итоатгўйлигимиз даражаси ҳақида ўзимизга ёлғон гапиришга ўтамиз. Бунга эришиш учун бизни гуноҳда фош этган Руҳнинг овозини бўғиш керак. Бундай қиладиган одамлар Руҳ билан тўлишмаган, балки Уни босишга уринишади.
Бизнинг покланишимиз жараёнининг амалий эканлигига оид аломатлардан бири биз ҳақиқий мукаммалликдан қанчалик орқада қолаётганимиз ҳақидаги фикрнинг доимо ўсиб бориши ҳисобланади. Перфекционистлар аслида мукаммалликни рад этувчи ниқобга ўранган аксилперфекционистлардир. Биз мукаммалликка эришдик деб ўйлаганимизда, мукаммалликдан орқа томонга қараб кетамиз.
Мен бир вақтлар масиҳий бўлганига бир йил тўлган йигитни учратгандим. У йигит “иккинчи марҳамат”га эришганини ва эндиликда музаффар ҳаёт – гуноҳсиз мукаммал ҳаёт билан яшаётганини менга дадиллик билан айтди. Мен шу ондаёқ унинг эътиборини Павлуснинг Римликларга мактубидаги 7-бобга қаратдим. Мазкур боб перфекционизм доктринасига қақшатқич зарба беради. Ёш дўстим классик далил билан жавоб қайтарди, яъни Павлус Римликларга Мактубининг 7-бобида ўзининг имонга келгунча бўлган ҳолати ҳақида гапирган.
Мен йигитга Павлус бу бобда ўзининг аввалги, имонга келгунга қадар бўлган даври ҳақида ёзганини экзегетика нуқтаи назаридан қараб чиқишнинг мутлақо иложи йўқлигини тушунтирдим. Биз ушбу бобни диққат билан тадқиқ этдик ва йигит ниҳоят Павлуснинг чиндан ҳам ўз ҳақиқий ҳолати ҳақида ёзганига рози бўлди. Унинг кейинги эътирози шундай бўлди: “Эҳтимол, Павлус ўзининг ўша пайтдаги ҳолати ҳақида иккинчи марҳаматни олишидан аввалроқ ёзгандир”.
Ундаги бундай руҳий ўзига ишончнинг кўринишидан ҳайратимни яширишим оғир эди. Мен маънодор қилиб сўрадим: “Сиз ўн тўққиз ёшингизда, масиҳийлик имонига келганингиздан бир йил ўтгач, Худога итоат этишда ҳаворий Павлус Римликларга Мактуб ёзган пайтдаги ҳолатидан кўра янада юқорироқ даражага эришганингизни айтмоқчи бўляпсизми?”
Мен йигитнинг қилт этмай шу жавобни берганидан бутунлай карахт бўлиб қолдим: “Ҳа!” Ўзининг бегуноҳ эканлигига ишонтирадиган одамларнинг ўз-ўзини алдаши ана шундай даражагача олиб боради.
Мен бир пайтлар “иккинчи марҳамат” олганини таъкидлаган бир аёл билан ҳам суҳбатда бўлганман. У чиндан ҳам қайсидир даражада юқори андазаларга мувофиқ келарди, аммо табаррукликка эришганига ва бошқа ҳеч қачон онгли тарзда гуноҳ қилмаслигига ишончи комил эди. У ўзидаги беихтиёр қилинадиган гуноҳларни тан оларди, холос.
Хўш, беихтиёр ёки ихтиёримиздан ташқарида бўладиган гуноҳ нима ўзи? Агар қайсидир ҳаракат иродамиздан ташқари содир бўлса, у асло аҳлоқий ҳаракат ҳисобланмайди. Юрагимнинг беихтиёр уриши аҳлоқий ҳаракат эмас. Ҳар бир гуноҳ – ихтиёрий. Ҳар қандай гуноҳкорона истакнинг пайдо бўлиши моҳиятан гуноҳ ҳисобланади. Гуноҳ истагисиз гуноҳ йўқ. Аёл ўз гуноҳини гуноҳ қилиш истагини рад этиши билан хаспўшлади. Гуноҳ шунчаки келди ва “рўй берди”. Бу ҳар кишига маълум ўта эскича ўзини оқлаш: “Мен буни истамагандим!”
Уэсли издошлари орасида яна бир тоифа перфекционистлар бор. Бу ўринда мукаммаликка эришиш мукаммал севгига эришиш билан асосланади. Улар таъкидлайдики, биз муайян аҳлоқий заифликлар билан курашган ҳолда, мукаммал севги марҳаматига етишамиз. Аммо бир дақиқа мулоҳаза қилинг. Агар биз мукаммал севги марҳаматини олсак, гуноҳ қилишимиз мумкинми? Агар мен Худони мукаммал севги билан севганимда эди, Унга фақат итоат қилишни истаган бўлардим. Худони мукаммал севги билан севадиган ижод қандай қилиб Унга қарши гуноҳ қилиши мумкин?
Менга эътироз билдиришлари мумкин: “Биз билмасдан гуноҳ қилиб қўйишимиз мумкин”. Бироқ биз Худони севишга даъват этилган мукаммал севги онгимизнинг ҳам, қалбимизнинг ҳам мукаммал севгиси ҳисобланади. Агар биз Худони бутун онгимиз билан севадиган бўлсак, бундай ғафлат ва қўполлик қаердан пайдо бўлиб қолди? Агар онг билан Худони мукаммал севсанг, Худонинг Каломини ўрганасан ва уни мукаммал эгаллайсан. Мукаммал севадиган онг йўлларимизни тўғри ёритади. Мукаммал севадиган онг Каломни тушунишда хатоларга йўл қўймайди.
Бироқ онгимиз мукаммалликдан узоқ бўлгани боис ҳам биз хатоликлар қилмаяпмизми? Мен онгимиз нега мукаммал эмаслигини сўрайман. Ақлимиз камлик қиляптими ёки фикрлаш лаёқатимизми? Бизнинг онгимиз туманга бурканган, шу боис қалбимиз зимистон ичида. Бу зулматни қалблардан йўқотинг ва қалблар Худонинг ёруғ нурлари билан ёришиб кетади.
Мукаммал севги ўз ортидан мукаммал итоатни эргаштириб келади. Дунё мукаммал итоатни намоён этган Масиҳда мукаммал севгининг ягона мисолини кўрган. Исо Отани мукаммал севги билан севган. У асло – беихтиёр ҳам, ихтиёрий ҳам, кўриб-билмай ҳам - гуноҳ қилмаган.
МУҚАДДАС КИТОБ НУҚТАИ НАЗАРИ
Павлус Римликларга Мактубининг 7:14-оятида ёзади: “...Мен эса гуноҳга қул қилиб сотилган ожиз бандаман”. Бу сўзлар Павлуснинг танавий масиҳий бўлганини билдирадими? Эҳтимол, у Масиҳни Худо сифатида эмас, балки шахсий Нажоткори тариқасида қабул қилгандир? Бундай бемаъни саволлар айни пайтда жавоб ҳам ҳисобланади. Дунё ҳаворий Павлусдан кўра Руҳга тўлган бошқа масиҳийни кўрмаган. Ва барибир у айтади: “... мен гуноҳга қул қилиб сотилган ожиз бандаман”.
Павлус ўзининг танавий эканини айтганида, бу билан масиҳийдаги эски ва янги одам ўртасида, тана ва Руҳ ўртасида доимо кечадиган тўхтовсиз курашлар ҳақида гапиради. Ва шундай якунлайди:
Бутун қалбим билан Худонинг қонунидан завқ оламан. Аммо аъзои баданимда бошқа бир қоида амал қилмоқда. Бу қоида онгимдаги қонунга қарши кураш олиб бориб, аъзойи баданимда амал қилувчи гуноҳ қоидасига мени асир қиляпти. Оҳ, мен шўрлик одам! Ўлим сояси остидаги бу аҳволимдан ким мени қутқарар экан? Худога шукур! Раббимиз Исо Масиҳ орқали У бизни қутқаради! Хулласи Калом, мен онгим билан Худонинг қонунига қул бўлсамда, башарий табиатим гуноҳ қоидасига қулдир (Римликлар 7:22-25).
Эътибор беринг-а, Павлус ўзининг руҳий кураши ҳақидаги бу суҳбатни Худони улуғлаш билан якунлайди. У биз ичимизда Масиҳ орқали эгаллайдиган озодлик учун Худога мақтов ва миннатдорчилик йўллайди.
Талабаларнинг “Campus Crusade for Christ” ташкилоти чоп этадиган оммабоп брошюрада Руҳга тўлган ва танавий масиҳийлар ўртасидаги тафовут эслатиб ўтилган. Биринчи қарашда, доктор Билл Брайт икки тоифа масиҳийлар ўртасидаги аниқ чегаралар ҳақида гапираётганга ўхшайди. Бироқ мен муаллифнинг мақсади бундан иборат эмаслигига аминман. Ҳойнаҳой, доктор Брайт ҳар бир ҳақиқий масиҳий тўқнаш келадиган, тана ва Руҳ ўртасидаги классик курашни баён этяпти. Китоб биз эски одамнинг ёвуз истакларини назорат қилиб, улар устидан бошқаришимиз учун Муқаддас Руҳ кучини синаб кўришга чорлайди. Биз ўзимиздаги эски одамни ҳар куни ҳайдаб чиқаришимиз керак. Бизнинг кўзларимиз бизга тегишли барча нарсалар устидан ҳукмронлиқ қиладиган Руҳга қараганидан кейингина ғалаба келади. Биз Масиҳга, имонимизнинг Муаллифи ва Якунловчисига қараганимизда, курашимиз кўриниш доирасидан ташқарига чиқади.
Биз барчамиз, масиҳийлар, ўзимизнинг эски табиатимиз ёки танамиз билан қанчалик курашсак, шу даражада “танавий”миз. Аммо ҳеч бир ҳақиқий масиҳий тана унинг ҳаётида тўлиқ устунлик қиладиган даражада танавий эмас. Агар тана ҳар тарафлама ҳукмронлик қиладиган бўлса, биз аввалгидек ҳали-ҳамон қайта туғилмаганимизни тан олишимиз керак. Биз эски одамни енгиш учун Руҳга тўлган ҳаёт билан яшашга даъват этилганмиз. Айнан гуноҳнинг доимийлиги туфайли биз Муқаддас Руҳга тўлишимиз лозим. Биз бундай муқаддасликка тўлишни сўраб, Худога манзур бўламиз. Биз ўзимизнинг гўёки “мукаммал” ҳолатимиз ҳақида эмас, балки Унга бўлган эҳтиёжимиз ва ночорлигимизни, Худонинг шарофати билан бизда камроқ ҳукмронлик қилаётган “ўлим танаси”дан ўз норозилигимизни билдирганимизда, У биздан мамнун бўлади.
Книга на Узбекском языке: - Как угодить Богу (Ричард Чарльз Спраул)
Книга доктора Спраула вводит нас в круг размышлений о том, что такое жизнь, угодная Богу. Содержанием такой жизни является полное и совершенное покаяние, верность Богу и Его заповедям в большом и малом, абсолютное послушание, требующее посвящения Ему всего себя, беспощадная борьба с ветхим человеком в себе, стремление к освящению и исполненности Духом Святым.
