Еремиё Марсия 4 bob
1 Вой шўрим! Олтин хира тортди, Соф тилла жилосини йўқотди. Ҳар бир кўча бошида Маъбад тошлари сочилиб ётибди.
2 Қуддуснинг азиз фарзандлари Олтиндан ҳам қадрли эди, Эвоҳ, энди эса улар Кулол ясаган сопол идишдай Қадрсиз бўлиб қолдилар.
3 Ҳатто чиябўрилар Ўз болаларини эмизишар. Менинг халқим эса туяқушга ўхшаб қолди, Улар ўз фарзандларига шафқат қилмайди.
4 Чақалоқлар жуда чанқаган Тиллари танглайига ёпишиб қолган, Нон сўраб, ёш болалар тиланчилик қиляпти, Бироқ ҳеч ким уларга бир бурда ҳам нон бермайди.
5 Тансиқ таомлар еган одамлар Энди кўчаларда очликдан ўляптилар. Қимматбаҳо либос кийиб ўсганлар Энди кул уюмлари орасида ётибдилар.
6 Садўм шаҳрига қарши инсон қўли кўтарилмади, Аммо бу шаҳар бир зумда вайрон бўлди. Халқимнинг тортган жазоси Садўмнинг жазосидан ҳам оғирроқ бўлди.
7 Сутдан ҳам оқ, қордан ҳам оппоқ эди Йўлбошчиларимизнинг кўнгиллари, Маржондай товланарди соғлом таналари, Ёқутдай кўркам эди кўринишлари.
8 Энди таниб бўлмас уларни кўчаларда, Уларнинг юзлари куядан ҳам қорароқ тусда. Бужмайган терилари суякларга ёпишган, Тарашадан ҳам баттар қуриб–қақшаб кетган.
9 Қилич тиғидан нобуд бўлганлар Бахтлироқдир очлик қурбонларидан. Зеро, қаҳатчиликка дучор бўлганлар Жонларини аста–секин таслим қиларлар.
10 Меҳрибон оналар туққан болаларини Ўз қўллари билан пиширдилар. Халқим ҳалокатга учраганда, Болалари уларга емиш бўлди.
11 Эгамизнинг қаҳр–ғазаби қайнади, У аччиқ қаҳрини сочди, Қуддус шаҳрида олов ёндирди, Олов шаҳарни пойдеворигача куйдирди.
12 Душман Қуддус дарвозаларини ёриб ўтишига Ер юзидаги ҳукмдорлар ишонмаганлар. Жаҳондаги одамлар буни ҳатто хаёлига ҳам келтирмаганлар.
13 Шаҳардаги пайғамбарларнинг гуноҳи, Руҳонийларнинг жиноятлари бунга сабаб бўлди. Ахир, улар шаҳарда солиҳ одамнинг қонини тўкдилар.
14 Ҳа, улар ўз кийимини қонга булғадилар, Уларнинг кийимидан одамлар ҳазар қиладилар. Кўр одамдай бу йўлбошчилар Кўчаларда дайдиб юрибдилар.
15 “Йўқол, ҳаром!” деб бақиради ҳамма уларга, “Йўқолларинг! Йўқол! Тега кўрманг сизлар бизларга!” Қочиб, ғарибу мусофир бўлиб юрганда улар, “Бу ердан чиқиб кетинглар”, деб халқлар уларни ҳайдар.
16 Эгамизнинг Ўзи тарқатиб юборди уларни, Бу йўлбошчиларга энди У назар солмайди. Руҳонийларга ҳеч ким ҳурмат кўрсатмайди, Оқсоқолларга ҳеч ким марҳамат қилмайди.
17 Беҳуда кутавериб мадад, Толди бизнинг кўзимиз, Мадад бера олмайдиган бир халққа Умид боғлаган эканмиз.
18 Ҳар бир қадамимизни пойлади ёвимиз, Ўз кўчаларимизда юролмадик биз. Бор–йўғи саноқли кунимиз қолди. Бизнинг умримиз поёнига етди.
19 Бизни таъқиб қилувчилар Бургутдан ҳам тезроқ учишарди, Улар тоғларда бизни овлашарди, Чўлларда бизни пойлашарди.
20 Эгамиз танлаган шоҳ уларнинг тузоғига илинди, Эвоҳ, ҳаётимиз манбаи у эди. Биз шоҳимиз соясида Халқлар орасида яшаймиз, деб ўйлагандик.
21 Эй Уз юртида яшовчи қиз Эдом, Хурсанд бўл, шодлан! Бироқ сен ҳам жазо косасидан ичасан, Маст бўлиб кийимингни ечасан.
22 Эй қиз Қуддус, жиноятларинг учун Сен жазоингни тортиб бўлдинг. Энди Эгамиз сени сургунда ушлаб турмайди. Эй қиз Эдом, сенинг гуноҳларингни эса Эгамиз фош қилади, Жиноятларинг учун У сени жазолайди.
