1 Исҳоққа совчилик ва унинг уйланиши
Ибтидо 24 bob
1 Иброҳим энди қариб, кунлари охирлаб қолган эди. Худованд уни ҳар жиҳатдан баракали қилган эди.
2 Иброҳимнинг бутун мол-мулкини бошқарадиган хонадон раиси бор эди. Иброҳим унга: – Қўлингни сонимнинг тагига қўй.
3 Еру осмонни яратган Худованд ҳақи сенга қасам ичираман: мен канъонийларнинг орасида яшасам-да, канъоний қизларидан ўғлимга хотин олма.
4 Сен ўзимнинг ватанимга бориб, қавм-қариндошларимдан ўғлим Исҳоққа хотин олгин, – деди.
5 Хизматкор Иброҳимга жавобан: – Бош устига! Лекин бордию у қиз мен билан бу ерга келишга рози бўлмаса, унда мен ўғлингизни сиз қолдириб кетган юртингизга қайтаришим керакми? – деб сўради.
6 Иброҳим унга: – Зинҳор-базинҳор ўғлимни у ерга қайтарма!
7 Мени отам уйидан, қавмим еридан олган, осмонни яратган Худованднинг Ўзи менга қасамёд қилиб: «Мана, шу ерни сенинг зурриётингга бераман», деб айтган эди. Энди эса У сенинг олдингга фариштасини юборади ва сен ўғлимга ўша ердан хотин топасан.
8 Агар у қиз сенинг орқангдан келишга рози бўлмаса, унда сен бу қасамдан озод бўласан. Фақат ўғлимни у ерга қайтара кўрма! – деди.
9 Шунда хизматкор хўжайини Иброҳимнинг сони тагига қўлини қўйиб, унга бу ҳақда қасамёд қилди.
10 Сўнг у хўжайинининг туяларидан ўнтасини ва ҳар хил қимматбаҳо буюмларидан ҳам ўзи билан олиб, жўнаб кетди. У йўл юриб, Месопотамияга, Наҳўр яшаган шаҳарга етиб борди.
11 Аёллар сув тортиш учун чиқадиган оқшом пайти бўлган эди, хизматкор туяларни шаҳар ташқарисидаги қудуқнинг бошида чўктириб
12 деди: – Ё Худоё Худовандо, хўжайиним Иброҳимнинг Худоси! Хўжайиним Иброҳимга иноят қилиб, бугун ишимга омад бергин.
13 Мана, мен шу чашма бошида турибман, шаҳар аҳлининг қизлари ҳозир сув тортгани чиқишяпти.
14 Мен қайси қизга: «Кўзангни пасайтир, мен сув ичай», десам, у эса: «Ўзинг ич, туяларингни ҳам суғораман», деса, Сен банданг Исҳоққа лойиқ кўрганинг ўша бўлсин. Сен хўжайинимга иноят қилишингни мен шундан биламан, – деди.
15 Хизматкор ҳали гапириб турган ҳам эдики, Ривқо кўзасини елкалаб чиқиб қолди. У Иброҳимнинг укаси Наҳўр билан хотини Милканинг ўғли – Батуилнинг қизи эди.
16 Бу қиз ранги-рафтори жуда чиройли, бирон эркак қўл тегизмаган бокира қиз эди. У чашмага иниб, кўзасини тўлдириб олди-да, юқорига қайтиб чиқди.
17 Шунда хизматкор уни қаршилагани чопди ва: – Кўзангдан менга бир қултум сув бер-чи, – деди.
18 Қиз: – Ичинг, жанобим, – деди-ю дарҳол кўзасини пасайтириб, ўз қўли билан унга ичирди.
19 Унга ичириб бўлгач: – Мен сизнинг туяларингизга ҳам сув тортаман, тўйгунча ичсин, – деди-да,
20 тез кўзасида қолган сувни охурга бўшатди. Яна қудуқ томон чопиб бориб, сув тортди ва у кишининг ҳамма туяларини ҳам суғорди.
21 Хизматкор киши эса, Худо йўлимни ўнгладими, деб билмоқчи бўлиб, диққат билан қизга қараганича жим турар эди.
22 Туяларни суғориб бўлгандан сўнг, хизматкор қизнинг бурнига тақиш учун бир мисқолча келадиган олтин сирға ва қўлларига тақиш учун чорак қадоқча келадиган иккита олтин билагузукни қўйнидан олиб чиқарди.
23 У қиздан: – Менга айт-чи, сен кимнинг қизисан? Отангнинг уйида тунашимиз учун жой борми? – деб сўради.
24 Қиз унга: – Мен Милканинг Наҳўрга туғиб берган ўғли Батуилнинг қизиман, – деди.
25 Ва қўшиб: – Бизда сомон ҳам, ем ҳам кўп; тунаш учун жой ҳам бор, – деди.
26 Шунда хизматкор киши тиз чўкиб, Худовандга сажда қилди-да:
27 – Ўзининг инояту садоқатини хўжайинимдан аямаган Иброҳимнинг Тангриси – Худовандга ҳамду санолар бўлсин! Йўлда кетаётганимда, Худованд мени то хўжайинимнинг уруғлари олдигача бошлаб келди, – деди.
28 Қиз эса ҳарамга югуриб бориб, бу гаплардан онасини хабардор қилди.
29 Ривқонинг Лобон исмли акаси бор эди. Лобон ташқарида турган кишини қаршилагани чашма томон чопди.
30 У синглисининг бурнидаги сирғани, қўлларидаги билагузукларни кўриб, Ривқодан у кишининг нималар айтганини эшитиши биланоқ у кишининг олдига борди. Хизматкор эса туялар ёнида, чашма бошида турар эди.
31 Лобон унга: – Кел, эй Худованд олқаган! Нега ташқарида турибсан? Ана, мен уй-жойни йиғиштирдим, туяларга ўрин бор, – деди.
32 Шундан сўнг хизматкор уйга кирди. Туяларнинг эгар-жабдуқларини ечишиб, уларга сомон ва ем беришди. Хизматкор ва унинг йўлдошларига оёқларини ювиш учун сув беришди.
33 Унинг олдига овқат қўйишди. Аммо у: – Талабимни айтмагунимча овқат емайман, – деди. – Майли, айтгин, – дейишди улар.
34 - Мен Иброҳимнинг қулиман, – деди у.
35 – Менинг хўжайиним Худованддан мўл барака топиб, жуда улуғ киши бўлиб қолди. Мана Худованд унга қўю сигирлар, кумушу олтинлар, қулу чўрилар, туя билан эшаклар берди.
36 Хўжайинимнинг хотини Соро ҳатто қариганидан кейин эрига ўғил туғиб берди. Хўжайиним эса ўзининг бор-йўғини ўғлига топширди.
37 Хўжайиним менга қасам ичириб: «Мен юртларида яшаётган канъонийларнинг қизларидан ўғлимга хотин олма.
38 Балки отамнинг уйига, қариндошларимнинг олдига бориб ўғлимга хотин оласан», деди.
39 Мен хўжайинимдан: «Бордию у қиз орқамдан келмаса-чи?» – деб сўрадим.
40 У менга: «Мен доимо Худованднинг кўз олдида юраман. Мана, Худованд Ўз фариштасини сен билан юбориб, йўлингни ўнглайди. Сен қариндошларимдан, отам уйидан ўғлимга хотин топиб кел.
41 Шундан кейин мен ичирган қасамдан озод бўласан. Мабодо сен қариндошларим олдига келганингда, улар сенга қизини беришмаса, шунда сен бу қасамдан озод бўласан», – деди.
42 Шундай қилиб, мен бугун чашма ёнига келганимда: Ё Худоё Худовандо, хўжайиним Иброҳимнинг Худоси! Кошки Сен менинг йўлимни ўнгласанг! – дедим.
43 - Ҳозир мен шу чашма бошида турибману, шундай бўлсинки, сув олгани чиқадиган қайси қизга мен: «Кўзангдан менга бир оз сув ичир-чи», десам,
44 ва у менга: «Ўзинг ич, туяларингни ҳам суғораман», деб айтса, Худованд хўжайинимнинг ўғлига лойиқ кўрган хотин ана ўша бўлсин, дедим.
45 Мен ҳали ич-ичимдан гапириб турганимда, мана елкасида кўзаси билан Ривқо чиқиб қолди. У чашмага иниб сув тортди. Мен унга: Менга сув ичир-чи, дедим.
46 У эса тезда кўзасини елкасидан тушириб: «Ўзингиз ичинг, туяларингизни ҳам суғораман», деди. Ўзим ичдим, туяларни эса у суғорди.
47 Ундан: Кимнинг қизисан? деб сўрасам, у: «Мен Милканинг Наҳўрга туққан ўғли Батуилнинг қизиман», деди. Шундаёқ мен унинг бурнига сирға ва қўлларига билагузуклар тақдим.
48 Сўнг тиз чўкиб, Худовандга сажда қилдим. Хўжайинимнинг ўғлига ўзининг жиянини олиш учун мени тўғри йўлга бошлаб келган хўжайиним Иброҳимнинг Тангриси – Худовандга ҳамду санолар ўқидим.
49 Энди сизлар хўжайинимга илтифоту садоқат кўрсатишга тайёр бўлсангизлар, менга айтинглар, йўқ бўлса, уни ҳам айтинглар, токи мен шу ё бу йўлга бурилай.
50 Лобон ва Батуил жавоб беришиб: – Бу Худованднинг иши. Сенга яхши-ёмон бирон жавоб бериш бизнинг ишимиз эмас.
51 Мана, Ривқо сенинг ихтиёрингдадир, уни ол- да, кет. Худованд айтганидек, хўжайинингнинг ўғлига хотин бўлсин, – дедилар.
52 Иброҳимнинг хизматкори уларнинг сўзларини эшитгач ергача энкайиб Худовандга сажда қилди.
53 Хизматкор кумуш ва олтин асбоблар ва кийимларни чиқариб, Ривқога берди. Шунингдек, унинг акаси ва онасига қимматбаҳо совғалар берди.
54 Хизматкор ва унинг йўлдошлари еб-ичиб, ётдилар. Эрталаб туришлари билан хизматкор: – Мени хўжайинимнинг олдига узатиб қўйинглар, – деди.
55 Аммо Ривқонинг акаси ва онаси: – Қиз беш-ўн кун бизникида қолсин, кейин боради, – дейишди.
56 - Мени кечиктирманглар, Худованд менинг йўлимни ўнглаган, ахир. Энди мени кузатиб қўйинглар, хўжайинимнинг олдига борай, – деди у.
57 Улар: – Қизни чақириб унинг фикрини сўраймиз, – дейишди.
58 Ривқони чақиришиб ундан: – Бу киши билан кетасанми? – деб сўрадилар. – Кетаман, – деди у.
59 Шундай қилиб, улар сингиллари Ривқони, унинг энагасини, Иброҳимнинг хизматкори билан одамларини кузатиб қўйдилар.
60 Ривқони дуо қилишиб: «Эй синглимиз, сендан минг-минглар туғилсин, Сенинг зурриётинг душман шаҳарларини олсин!» – дедилар.
61 Шундай қилиб, Ривқо ва чўрилари ўринларидан туриб, туяларга миниб, хизматкор кишининг ортидан кетишди. Хизматкор эса Ривқони ўзи билан олиб кетди.
62 Шу пайтда Исҳоқ Жанубистонда турар эди. У «Барҳаёт Тангри кўзи» номли қудуқ зиёратидан қайтиб келган эди.
63 Шом вақти Исҳоқ яхшилаб ўйлаш учун даштга чиқди. У бир қараса, туялар келаётган экан.
64 Ривқо ҳам шу вақт бир кўз ташлаб, Исҳоқни кўриб қолди. Ривқо сапчиб туядан тушди-да,
65 хизматкордан: – Даштда кезиб бизга пешвоз чиқаётган бу киши ким? – деб сўради. – Бу менинг хўжайиним, – деди у. Шунда Ривқо паранжига ўранди.
66 Хизматкор эса Исҳоққа ҳамма қилган ишларини айтиб берди.
67 Шундай қилиб, Исҳоқ Ривқони онаси Соронинг чодирига олиб келди. Ривқога уйланди; унга кўп муҳаббат қўйди. Шу зайлда Исҳоқ онасининг ўлимидан сўнг тасалли топди.
