1 Исо халққа масаллар орқали сўзлай бошлади: «Бир одам узумзор барпо қилибди. Атроф-теварагини панжара билан ўраб, узум сиқадиган исканжа қуриб, қўриқчи минораси ўрнатибди-да, боғни боғбонларга ижарага бериб, ўзи вақтинча бошқа мамлакатга кетибди.
2 Мавсумида узумзорнинг ҳосилидан олиш учун боғбонларнинг олдига бир хизматкорини юборибди.
3 Боғбонлар эса уни тутиб уришибди ва ҳеч нарса бермасдан қайтариб юборишибди.
4 Боғ эгаси яна бошқа бир хизматкорини уларнинг олдига юборибди. Улар эса тош билан унинг бошини ёриб, хўрлаб чиқариб юборишибди.
5 Яна бошқасини йўллабди, унисини эса ўлдиришибди. Бошқа бир қанча хизматкорини юбораверибди, аммо боғбонлар уларнинг баъзисини уриб, баъзисини ўлдиришибди.
6 Боғ эгасининг энди биргина одами қолибди, у ҳам бўлса, севикли ўғли экан. У: „Ўғлимни ҳурмат этарлар“, – деб, боғбонлар олдига уни юборибди.
7 Лекин улар бир-бирига: – Бу меросхўр-ку! Қани, уни ўлдирамиз, шунда мерос бизга қолади, – дейишибди.
8 Ўғлини ушлаб, ўлдириб, боғдан ташқарига чиқариб ташлашибди.
9 Энди боғ эгаси нима қилар экан? У келиб боғбонларни ўлдиради, боғини эса бошқаларга топширади.
10 Наҳотки сизлар шу оятни ҳеч ўқимаган бўлсангиз: „Бинокорлар кераксиз деб ташлаган тош Нақ бинонинг пештоқидан жой олди.
11 Бу Худованд иродаси туфайлидир, Бизга эса ажойибот тимсолидир“».
12 Дин пешволари буни эшитиб, Исони қўлга олишга интилдилар. Чунки У бу масални ўзлари ҳақида айтганини тушундилар. Бироқ халқдан қўрққанларидан, Уни қолдириб кетдилар.
13 Исони тилидан тузоққа илинтириш учун Унинг олдига фарзийлардан ва Ҳирод одамларидан баъзиларини юбордилар.
14 Улар келиб: – Устоз, – дедилар, – биз биламизки, Сен одилсан, бирор кишига хушомадгўйлик қилмайсан. Одамларга юз-хотир қилмасдан, Худонинг йўлини тўғри ўргатасан. Сенингча, Қайсарга солиқ тўлаш динга мувофиқми, ёки йўқ? Бизлар берайликми, бермайликми?
15 Исо уларнинг мунофиқлигини билар эди. – Нима, Мени синаб кўрмоқчимисизлар? Менга бир динор олиб келинглар, бир кўрайин, – деди.
16 Улар олиб келгач, Исо сўради: – Бу сурат ва ёзув кимники? – Қайсарники, – деди улар.
17 Исо уларга: – Қайсарнинг ҳақини Қайсарга, Худонинг ҳақини Худога беринглар, – деди. Буни эшитганлар жуда ҳайрон бўлдилар.
18 Бундан кейин ўликлар тирилмайди, деб айтадиган саддуқийлар Исонинг олдига келиб, Ундан сўрадилар:
19 – Эй Устоз! Мусо пайғамбар бизга шундай ёзиб қолдирган: «Агар кимнинг акаси ўлиб, унинг хотини қолиб, аммо ундан фарзанд қолмаган бўлса, унда укаси акасининг хотинига уйланиб, у учун авлод яратсин».
20 Хўш, етти ака-ука бор экан. Биринчиси хотин олиб, насл қолдирмай ўлиб кетибди.
21 Иккинчиси ўша хотинни олиб, фарзанд кўрмай оламдан ўтибди. Учинчисининг бошига худди шу кўргилик тушибди.
22 Шунингдек, ака-укаларнинг еттови ҳам ўша хотинга уйланиб, фарзанд кўрмай оламдан ўтибдилар. Охирида хотин ҳам қазо қилибди.
23 Хўш, қиёматда улар тирилганда, хотин қайси бирининг хотини саналар экан? Еттови ҳам унга уйланган эканлар-ку!
24 Исо уларга шундай жавоб берди: – Сизлар Муқаддас Китобни ҳам, Худонинг қудратини ҳам билмайсизлар, ана шу сабабдан адашяпсизлар.
25 Ўликлар тирилганда, на уйланадилар ва на эрга тегадилар, балки бамисоли осмондаги фаришталардай бўладилар.
26 Наҳотки сизлар Мусонинг китобида, ёнаётган бута тўғрисидаги оятда Худонинг нима айтганини ҳеч ўқимаган бўлсангизлар? Худо Мусога: «Мен Иброҳимнинг Худоси, Исҳоқнинг Худоси ва Ёқубнинг Худосиман», – деган ва шу тариқа ўликларнинг тирилишига ишора қилган.
27 Чунки Худо ўликларнинг эмас, тирикларнинг Худосидир. Сизлар жуда ҳам адашяпсизлар.
28 Уламолардан бири уларнинг мунозара қилаётганини эшитиб, Исонинг уларга яхши жавоб бериб турганини кўрди. У Исонинг олдига келиб: – Бутун илоҳий амрларнинг энг муҳими қайси бири? – деб сўради.
29 Исо унга жавоб бериб деди: – Бутун амрларнинг энг муҳими шу: «Тингла, эй Исроил! Раббимиз бўлган Худованд – ягона Худованддир.
30 Раббинг бўлган Худовандни бутун қалбинг билан, бутун жонинг билан, бутун онгинг билан ва бутун қувватинг билан севгин». Мана бу энг муҳим амр.
31 Иккинчиси эса ундан кам эмас, чунончи: «Ўзгани ўзинг каби севгин». Булардан буюк амр йўқ.
32 – Яхши гапирдинг, Устоз, – деди уламо Исога. – Худо ягона, Ундан бошқа худо йўқ, деб тўғри айтдинг.
33 Уни бутун қалб, бутун онг, бутун жон ва бутун қувват билан севиш, ўзгани эса ўзимизни севгандай севиш керак. Бу – ҳар қандай қурбон сўйиш ва назр-ниёз аташдан аълороқдир.
34 Исо унинг оқилона жавоб берганини кўриб: – Сен Худонинг Шоҳлигидан узоқда эмассан, – деди. Шундан кейин бошқа ҳеч ким Ундан сўрашга журъат этмади.
35 Исо маъбадда таълим бераётиб, савол ташлади: – Қандай қилиб уламолар Масиҳни Довуднинг Ўғли дейдилар?
36 Довуднинг ўзи Муқаддас Руҳ илҳоми билан деганки: «Худованд менинг Раббимга айтди: Ёвларингни оёқларинг остига йиқитмагунимча, Сен Менинг ўнг томонимда ўлтириб тургин».
37 Демак, Довуднинг ўзи Масиҳни Раббим деб атаган бўлса, қандай қилиб Масиҳ унинг ўғли бўлади? Кўпчилик халқ эса Исони иштиёқ билан тинглар эди.
38 Исо халққа насиҳат қилиб яна шундай деди: – Узун кийимлар кийиш, халқ йиғинларида алик олиш,
39 ибодатхоналарда ҳурматли ўринда ва зиёфатларда тўрда ўтиришни яхши кўрадиган уламолардан эҳтиёт бўлинглар!
40 Улар бева аёлларнинг уй-жойларини шилиб, хўжа кўрсинга узоқ дуо ўқийдилар. Мана шулар оғирроқ жазога дучор бўладилар.
41 Исо маъбад хазинаси қаршисида ўтириб, халқнинг садақа қутисига қандай пул солаётганига қараб турар эди. Бир тўда бойлар анчагина пул ташладилар.
42 Бир камбағал бева аёл ҳам келиб, икки чақа ташлади.
43 Шунда Исо шогирдларини ёнига чақириб деди: – Сизларга чинини айтайин, бу камбағал бева аёл қутига пул ташлаганларнинг ҳаммасидан ҳам кўпроқ ташлади.
44 Чунки бошқаларнинг барчаси ўзларининг ортиқча пулларидан ташладилар. Аммо бу аёл ўзининг тирикчилик ташвишларига қарамасдан, бор-йўғини ташлади.
