1 «Сизларга ростини айтай: ким қўй қўрасига эшикдан кирмай, бошқа йўлдан ошиб тушса, у ўғри ва босқинчидир.
2 Эшикдан кирган одам эса қўйларнинг чўпонидир.
3 Унга дарвозабон эшикни очиб беради. Қўйлар унинг товушига қулоқ солади. У эса ўз қўйларини номма-ном чақириб ташқарига олиб чиқади.
4 У ўз қўйларини қўрадан олиб чиқиб, уларнинг олдида бораверади. Қўйлар эса унга эргашади, чунки улар чўпоннинг товушини биладилар.
5 Бегона кишига эса эргашмайдилар. Аксинча, бегонанинг товушини танимай, ундан қочиб кетадилар».
6 Исо бу ибратли нақлни айтиб берганда, тингловчилари Унинг нима демоқчи эканлигини тушунмадилар.
7 Шу сабабдан Исо яна гап олди: «Сизларга ростини айтай: Мен қўйларнинг эшигиман.
8 Мендан илгари ўтганларнинг ҳаммаси ўғри ва босқинчи эдилар. Лекин қўйлар уларга қулоқ солмадилар.
9 Мен эшикман. Ким Мен орқали кирса, нажот топади. У кириб чиқиб, яйлов ҳам топади.
10 Ўғри фақат ўғирлаш, бўғизлаш, барбод қилиш учун келади. Мен эса уларга ҳаёт, фаровон ҳаёт бериш учун келганман.
11 Мен яхши Чўпонман. Яхши Чўпон қўйлари учун жонини бағишлайди.
12 Ёлланган одам қўйларнинг чўпону эгаси эмас. У бўрининг келганини кўргач, қўйларни ташлаб, қочиб кетади. Бўри эса қўйларни талаб, тумтарақай қилади.
13 Ёлланган одам қўйлар ҳақида ҳеч қайғурмагани учун қочиб кетади.
14 Мен яхши Чўпонман. Мен Ўзимникиларни биламан, Ўзимникилар эса Мени биладилар.
15 Отам Мени қандай таниб-билса, Мен ҳам Отамни шундай таниб-биламан. Мен қўйларим учун жонимни бағишлайман.
16 Бу қўрадагидан бошқа қўйларим ҳам бор. Уларни ҳам олиб келишим керак. Улар ҳам Менинг товушимни эшитади ва бир сурув, бир чўпон бўлади.
17 Мен жонимни бериб, яна қайтиб оламан, шу боис Отам Мени севади.
18 Ҳеч ким жонимни Мендан ололмайди, Мен Ўз ихтиёрим билан уни бераман. Уни бериш ҳам қайтадан олиш ҳуқуқим бор. Ушбу муқаддас бурчни Менга Отам топширган».
19 Бу гап сабаб бўлиб, яҳудийлар орасида яна келишмовчилик пайдо бўлди.
20 Ораларидан кўпи: – Уни жин урибди, У телбалик қиляпти-ку! Нега Унга қулоқ соляпсизлар? – дер эдилар.
21 Бошқалари эса: – Бу жин урганнинг сўзлари эмас, сўқир одамнинг кўзларини жин оча олармиди? – деб айтишарди.
22 Ўша вақтда Қуддусда Маъбадни Янгилаш байрами қутланарди. Қиш эди.
23 Исо маъбадда Сулаймон равоқида айланиб юрар эди.
24 Яҳудий дин арбоблари Унинг атрофини ўраб олдилар. – Қачонгача Сен бизларни лақиллатасан? Агар Сен Масиҳ бўлсанг, бизларга очиғини айт, – дейишди.
25 Исо уларга жавоб берди: – Мен сизларга айтдим, аммо сизлар ишонмаяпсизлар. Менинг Отам номидан қилаётган ишларимнинг ўзи Мен тўғримда шоҳидлик бермоқда.
26 Сизлар эса ишонмаяпсизлар. Аввал айтганимдек, сизлар Менинг қўйларимдан эмассизлар.
27 Менинг қўйларим товушимга қулоқ солади. Мен уларни танийман, улар эса Менга эргашиб юришади.
28 Мен уларга абадий ҳаёт бағишлайман ва улар абадий ҳалок бўлмайдилар. Ҳеч ким уларни Менинг қўлимдан тортиб ололмайди.
29 Уларни Менга берган Отам ҳаммадан буюкдир. Отамнинг қўлидан уларни тортиб олишга ҳеч кимнинг кучи етмайди.
30 Мен ва Отам – бирмиз.
31 Шунда яҳудий дин арбоблари яна Исони тошбўрон қилмоқчи бўлиб, тош ола бошладилар.
32 – Мен сизларга Отам номидан кўп хайрли ишлар кўрсатдим, уларнинг қайси бири учун Мени тошбўрон қилмоқчисизлар? – сўради Исо.
33 Яҳудий дин арбоблари Унга жавобан: – Сени хайрли ишинг учун эмас, балки куфрлигинг учун тошбўрон қилмоқчимиз. Сен одам бўла туриб Ўзингни Худо деяпсан! – дейишди.
34 Исо шундай жавоб қайтарди: – Сизнинг Тавротда: «Мен айтдим, сизлар худоларсиз», деб ёзилган эмасми?
35 Мана Худо қадимгиларга каломини юбориб, уларни ҳатто худолар деб атаган. Муқаддас Битикни эса бузиб бўлмайди.
36 Шундай экан, Отам Ўзига ажратиб олган ва дунёга юборган Киши «Худонинг Ўғлиман» деса, нима бўпти? Нега сизлар Мени куфрликда айблайсизлар?
37 Агар Мен Отамнинг ишларини қилмаётган бўлсам, Менга ишонмай қўя қолинглар.
38 Агар Унинг ишларини қилаётган бўлсаму, сизлар ишонмаётган бўлсангизлар, ақалли Менинг ишларимга ишонинглар. Отам Менда ва Мен Отамда эканимизни англаб, имонингизни комил қилинглар.
39 Шунда яна Исони ушлаб олишга ҳаракат қилдилар, аммо Исо улардан қутулиб қолди.
40 Сўнг Исо яна Ўрдун дарёсининг нарёғига, илгари Яҳё пайғамбар одамларни тавба қилдириб юрган жойга борди ва у ерда қолди.
41 Унинг олдига кўп одамлар келаверди. Улар: – Яҳё ҳеч қандай мўъжиза яратмаган эди, лекин Яҳёнинг бу Киши ҳақида айтганлари ҳаммаси тўғри чиқди, – дейишар эди.
42 Шундай қилиб, ўша ерда талай одамлар Исога узил-кесил ишондилар.
