1 Исо Яҳёдан кўра кўпроқ одамларни дарёда тавба қилдириб, шогирд орттиряпти, деган хабар фарзийларнинг қулоғига етиб борди.
2 (Ваҳоланки, Исонинг Ўзи эмас, шогирдлари халқни дарёда тавба қилдирар эдилар.)
3 Исо буни билиб қолгач, Яҳудияни ташлаб, яна Жалилага кетди.
4 Исо йўл-йўлакай Самариядан ўтиши керак эди.
5 Шундай қилиб, У Самариянинг Сиҳар деган шаҳрига келди. Бу шаҳар Ёқубнинг ўғли Юсуфга берган ерига яқин эди.
6 Ёқубнинг қудуғи ҳам ўша ерда эди. Исо йўл юриб чарчаган эди, қудуқнинг ёнига ўтирди. Тахминан туш пайти эди.
7 Шу вақт самариялик бир аёл сув олгани келиб қолди. Исо унга: – Менга ичгани сув бер, – деди.
8 Исонинг шогирдлари эса овқат сотиб олиш учун шаҳарга кетган эдилар.
9 Самариялик аёл: – Сен яҳудий бўлсанг, мен самариялик аёл бўлсам, қандай қилиб сув сўрашга журъат қилдинг? – деди. (Чунки яҳудийлар самарияликлар билан алоқа қилмайдилар.)
10 Исо аёлга жавоб берди: – Агар сен Худонинг инъомини ва «Менга сув бергин», деб айтаётганнинг кимлигини билганингда эди, сен ўзинг Ундан сув сўрар эдинг ва У сенга ҳаётбахш сув берар эди.
11 – Ҳазрат! – деди аёл, – Сенда сув оладиган ҳеч нарса йўқ-ку, қудуқ эса чуқур. Ахир, Сенинг ҳаётбахш сувинг қаерда?
12 Бобокалонимиз Ёқуб бу қудуқни бизга берган, ўзи ҳам, болалари ва чорвалари ҳам ундан сув ичган. Наҳотки Сен ундан ҳам катта бўлсанг?
13 Исо аёлга шундай жавоб қайтарди: – Бу сувдан ким ичса, яна чанқаб қолади.
14 Лекин Мен берадиган сувдан ким ичса, абадий чанқамайди. Мен берадиган сувдан ичганнинг вужудида булоқ пайдо бўлиб, абадий ҳаёт сари жўшиб оқаверади.
15 – Ҳазрат, бу сувдан менга ҳам бер, мен ҳам энди чанқамайин ва сув олгани бу ерга келавермайин, – деди аёл.
16 – Бориб эрингни бу ерга чақириб кел, – деди Исо.
17 – Менинг эрим йўқ, – деди аёл. – Эрим йўқ деб сен тўғрисини айтдинг, – деди Исо.
18 – Сенинг беш нафар эринг бўлган, ҳозиргиси ҳам эринг эмас. Буни сен тўғри айтдинг!
19 – Ҳазрат, кўриб турибманки, Сен пайғамбарсан, – деди аёл.
20 – Ота-боболаримиз бу тоғда топиндилар. Аммо сизлар, топинадиган ер Қуддусда, дейсизлар.
21 Исо унга айтди: – Менга ишонгин, шундай вақт келадики, ўшанда Отага на бу тоғда, на Қуддусда топинасизлар.
22 Сизлар нимага топинишни билмайсизлар, бизлар эса нимага топинишни биламиз. Чунки нажот яҳудийлардандир.
23 Бироқ вақт-соати билан ҳақиқий топинувчилар Отага Руҳ ва ҳақиқат билан топинадилар, ана ўша вақт-соат келди! Ота шу йўсинда Ўзига топинувчиларни излайди.
24 Худо – Руҳдир, Унга топинувчилар эса Руҳ ва ҳақиқат билан топинмоқлари лозим.
25 Аёл Исога: – Қутқарувчи Масиҳ келажагини биламан. У келганда, ҳамма нарсани бизга маълум қилади, – деди.
26 Исо аёлга: – Сен билан гаплашаётган Мен Ўшаман, – деди.
27 Шу пайтда Исонинг шогирдлари келиб қолишди. Унинг бир аёл билан гаплашаётганини кўриб ҳайрон бўлишди. Лекин бирортаси ҳам: «Ундан нима талаб қиляпсан?» ёки: «У билан нима тўғрисида гаплашяпсан?» – деб сўрамади.
28 Шундан кейин аёл кўзасини ўша ерда қолдириб, шаҳарга борди ва одамларга деди:
29 – Боринглар, мен қилган ҳамма ишларни айтиб берган Одамни кўринглар! У Масиҳ эмасмикин?
30 Одамлар эса шаҳардан чиқиб, Исонинг олдига бордилар.
31 Шу орада шогирдлари: – Устоз, овқат еб олгин, – деб Исодан илтимос қилишди.
32 Аммо Исо уларга деди: – Менинг ейдиган бошқа овқатим бор, сизлар уни билмайсизлар.
33 Шогирдлари ўзаро гап қотиб: – Ажабо, бирон киши Унга овқат келтирганмикин? – деб ҳайрон бўлишди.
34 Исо уларга деди: – Менинг овқатим – Мени Юборганнинг иродасини адо этиш, Унинг юмушини бажо келтиришдан иборатдир.
35 Сизлар: ўрим-йиғимга ҳали тўрт ой вақт бор, деб айтяпсизлар-ку. Энди сизларга айтай: кўзларингизни экинзорларга тикиб қаранглар. Ҳосил аллақачон етилибди, ўрим-йиғимга тайёр бўлибди.
36 Ўроқчи ҳозирдан меҳнат ҳақини олади ва абадий ҳаёт учун ҳосилини йиғиб олади; шундай бўлгани учун экувчи билан ўроқчи биргаликда қувонадилар.
37 «Бириси экади, бошқаси ўради», деган мақол шу вазиятга тўғри келади.
38 Мен сизларни ўзингиз заҳмат чекмаган ҳосилни ўргани юбордим. Бошқалар заҳмат чеккан эди, сизлар эса уларнинг заҳматидан фойдаланасизлар.
39 Шундан кейин, ўша шаҳарда яшовчи талай самарияликлар Исога имон келтиришди. Улар ҳалиги аёлнинг «Мен қилган ишларнинг ҳаммасини айтиб берди», деган гувоҳлигига ишонишган эди.
40 Шундай қилиб, самарияликлар Исонинг олдига келиб, уларникида қолишини илтимос қилишди. У эса икки кун ўша ерда қолди.
41 Натижада Исонинг сўзини эшитиб, янада кўпроқ одамлар имон келтирди.
42 Улар аёлга: – Энди сенинг сўзларинг туфайлигина ишонаётганимиз йўқ. Уни ўзимиз ҳам эшитдик, У ҳақиқатан оламнинг Қутқарувчиси – Масиҳ эканига қаноат ҳосил қилдик, – дейишди.
43 Икки кун ўтгандан кейин Исо у ердан Жалилага жўнаб кетди.
44 Унинг Ўзи: «Пайғамбар ўз юртида эътиборсиз қолади», деб таъкидлаган эди.
45 Жалилага келганда эса, аҳоли Уни очиқ чеҳра билан кутиб олди. Чунки улар Қуддусдаги байрамга борганларида, у ерда Исонинг бутун қилган ишларини кўрган эдилар.
46 Шундай қилиб, Исо яна Жалиланинг Кана шаҳарчасига келди, бу ерда У сувни шаробга айлантирган эди. Ўша пайтда Кафарнаҳум шаҳрида бир сарой амалдорининг ўғли касал бўлиб ётган эди.
47 Бу одам Исонинг Яҳудиядан Жалилага келганлигини эшитиб, Унинг олдига борди. Ўлим тўшагида ётган ўғлини бориб кўриб тузатишни Исодан ўтиниб сўради.
48 – Сизлар ажойиботу мўъжизалар кўрмагунча ишонмайсизлар-да! – деди унга Исо.
49 – Ҳазрат, – деди сарой амалдори Унга, – болагинам ўлмасидан олдин етиб боргин!
50 – Сен борақол, ўғлинг соғ-саломат, – деди Исо. У одам Исонинг айтганига ишониб, кетди.
51 Эртага унинг йўлига чиқиб турган хизматкорлари уни қаршилаб: – Болангиз соғ-саломат, – дейишди.
52 – Қайси соатда аҳволи енгиллашди? – дея сўради. – Кеча тушда соат бирда иситмаси тушиб қолди, – дейишди хизматкорлар.
53 Боланинг отаси Исо унга: «Ўғлинг соғ-саломат», дегани шу вақтга тўғри келганини англади. Ўзи ва бутун хонадони Исога имон келтирди.
54 Бу эса Исонинг Яҳудиядан Жалилага келиб қилган иккинчи ибратли мўъжизаси эди.
