1 Учинчи куни Жалиланинг Кана шаҳарчасида никоҳ тўйи бўлди. Исонинг онаси ҳам у ерда эди.
2 Исо билан шогирдлари ҳам тўйга таклиф этилган эдилар.
3 Шароб тугаб қолгач, Исонинг онаси Унга: – Уларда шароб қолмабди, – деди.
4 Исо унга: – Менинг ишимга аралашма, аёл. Менинг вақт-соатим ҳали етгани йўқ, – деди.
5 Шунда онаси хизматчиларга: – У сизларга нимаики деса, ўшани қилинглар, – деди.
6 Ўша ерда яҳудийлар таҳоратда ишлатадиган, ҳар бири икки-уч челак сиғимли олтита тош хум бор эди.
7 Исо хизматчиларга: – Хумларни сувга тўлдиринглар, – деди. Улар хумларни лиммо-лим тўлдиришди.
8 Исо уларга: – Энди чўмичлаб олиб, тўйбошига олиб боринглар, – деди. Улар эса олиб боришди.
9 Тўйбоши шаробга айланган сувни татиб кўрди. Унинг қаёқдан келганлигини у билмас эди, фақат олиб келган хизматчилар билишар эди. Тўйбоши куёвни чақиртиб унга айтди:
10 – Ҳар ким аввал яхши шаробни қўяди. Кайф қилишгандан кейингина ёмонроғини беради. Сен эса яхши шаробни шу вақтгача сақлабсан-ку!
11 Исо дастлабки ушбу мўъжизасини Жалиланинг Кана шаҳарчасида намойиш қилди, бу билан Ўзининг улуғворлигини зоҳир қилди. Шогирдлари эса Унга имон келтирдилар.
12 Шундан кейин Исо, онаси, укалари ва шогирдлари Кафарнаҳум шаҳрига келдилар ва у ерда бир неча кун турдилар.
13 Яҳудийларнинг Фисиҳ байрами яқинлашиб қолгани учун Исо Қуддус шаҳрига борди.
14 Маъбадга кирганда, ҳўкиз, қўй, каптарларни сотаётганлар ва ўтирган саррофларни кўрди.
15 Исо арқондан дарра ясади-да, маъбаддан ҳаммасини, ҳўкизу қўйлари билан бирга, қувиб чиқарди, саррофларнинг хонтахталарини ағдариб, пулларини сочиб юборди.
16 Каптар сотувчиларга: – Буларни йўқотинглар бу ердан, Отамнинг уйини савдохонага айлантирманглар! – деди.
17 Шунда Унинг шогирдлари «Сенинг уйингга бўлган рашким Менинг ичимни кемириб кетди», деган оятни эсладилар.
18 Шунда яҳудий мансабдорлари: – Бундай қилишга қандай ҳуқуқинг бор? Исбот қилиб мўъжиза ярат-чи! – деб Исодан талаб қилдилар.
19 Исо деди: – Бу маъбадни бузинглар, Мен уч кун ичида уни тиклайман.
20 Бунга жавобан яҳудий мансабдорлари: – Бу маъбад қирқ олти йилда қурилган, Сен уни уч кунда тикламоқчимисан-а?! – дедилар.
21 Ҳолбуки, Исо маъбад деб Ўзининг баданини назарда тутган эди.
22 Исо ўлиб тирилгандан кейин, шогирдлари Унинг бу сўзини эсладилар ва муқаддас битикка ҳам, Исонинг сўзига ҳам ишондилар.
23 Исо Қуддусда, Фисиҳ байрамида бўлганда, кўп одамлар Унинг қилаётган ибратли мўъжизаларини кўриб, Унга имон келтирдилар.
24 Аммо Исо ҳамма инсонларнинг кўнглини билгани учун, Ўзини уларга ишонмас эди.
25 Унга инсон ҳақида бирор маълумотнинг ҳожати йўқ эди, чунки инсон дилида нима борлигини У билар эди.
