1 Мен осмондан тушаётган, булутга бурканган кучли бошқа бир фариштани ҳам кўрдим. Унинг боши узра камалак бор эди. Юзи қуёшдай ялтирар, оёқлари олов устунларидай ловуллаб турар эди.
2 Унинг қўлида очилган бир китобча бор эди. У ўнг оёғини денгиз устига, чап оёғини эса ер юзига қўйганича,
3 арслон бўкиргандай кучли овоз билан ҳайқирди. У ҳайқирган маҳалда еттита момақалдироқ ҳам ўз товушлари билан гапга кирди.
4 Еттита момақалдироқ ўзича гапира бошлаганда, мен ёзмоқчи бўлдим. Лекин осмондан: – Еттита момақалдироқнинг гапларини ёзма, муҳрлаб сир сақла! – деган товуш эшитдим.
5 Денгиз ва ер юзида турган, мен кўрган фаришта ўнг қўлини осмонга кўтарди.
6 Осмон ва ундаги борлиқни, ер ва устидаги борлиқни, денгиз ва ичидаги борлиқни яратган, абадулабад барҳаёт бўлган Парвардигор ҳақи қасам ичиб, фаришта деди: – Энди муҳлат узаймайди.
7 Мана, еттинчи фаришта карнай чалиб овоз берадиган кунларда, Худо Ўз қуллари – пайғамбарларга маълум қилган Ўзининг сирли мурод-мақсадини буткул амалга оширгай.
8 Осмондан эшитилган овоз менга яна гапириб: – Бор, денгиз ва ер устида турган фариштанинг қўлидаги очиқ китобчани ол, – деди.
9 Мен фариштанинг ёнига бориб: – Китобчани менга бергил, – дедим. Фаришта менга: – Китобчани олиб, уни егин! Қорнингда бир тахирлик ҳосил қилади, аммо оғзинг асалдай ширин бўлади, – деди.
10 Мен китобчани фариштанинг қўлидан олиб едим. Оғзим асалдек ширин бўлди. Аммо уни еганимдан кейин қорним ачишиб кетди.
11 Сўнгра фаришта менга: – Сен яна кўп халқлар, миллатлар, тиллар ва подшоҳлар ҳақида башорат қилишинг керак, – деди.
