Н.Е.Бойко. Абадийликка ишонаман - (3-боб) Китоб Ўзбек тилида
Abadiylikka ishonaman (N.E.Boyko) O‘zbek tilida Audiokitob
III боб
Узоқ муддатга озодликдан маҳрум этилиб, ҳукм қилинган маҳбусларнинг ҳаёти мунгли, бир хилда, зерикарли бўлади. Баъзан гуруҳлар ўртасида ёки этаплар ўртасида ҳукмронликни қўлга олиш учун маҳбуслар шафқатсиз муштлашиб, бу ердаги ҳаётни жонлантиради. Бу ерда азобланган янги маҳбусларни кутиб оладилар, янгиликларни биладилар. Ана шундай мудҳиш кунларнинг бирида кечқурун, одатдагидай, ибодат билан Худога руҳимни тўкиб солдим ва ухлашга ётдим. Кечаси ухлаб ётганимда, кимдир менга шу гапни айтди: “Сени яна ўн йил қамоқ кутяпти, бу сафар Худонинг Каломи учун ётасан”. Бунақасини унутиш мумкин эмас. Уйғониб, чин дилдан ибодат қилдим: “Худойим, Сенинг хоҳишинг бажо бўлсин!” Тавба қилганимдан кейин мен ўн йилга эмас, бир умр қамоқда ўтиришга рози эдим. Фақат мана шу умидсиз одамларга Масиҳ ҳақида ваъз қилсам бўлди. Бу тушимдан кейин, ҳали биринчи муддатим тугамасдан, янги синовларга руҳан тайёрлана бошладим.
Хушхабарда қанчалар қувончли руҳ бор–а! Мен бу Китобни ўқиб, тадқиқ этдим – кўп нарса тушунарсиз бўлиб қолаверди? Лекин ким менга тушунтириб беради? Шунда синовдан яхши ўтган воситага – рўза ва ибодатга мурожаат этардим (иш оғирлигига қарамай, ҳар доим уч кеча–кундуз рўза тутардим). Худойим рўза ва ибодат орқали мени фақат жисмоний ва руҳийтомондан мустаҳкам қилиб қолмади, балки ниҳоятда қимматли ҳақиқатни ҳам очиб берди.
Ҳаворийларнинг Фаолияти китобида мени қуйидаги сўзлар ўйга солди: “Бутрус ҳибсда экан, жамоат у учун Худога чин дилдан ибодат қилди” (12:5). Менинг тасаввуримда жамоат – бу бир бино. Қандай қилиб бино ибодат қилиши мумкин?! Бу ё хато ёзилган, ёки ёзилганни тушунишга менинг ақлим етмайди. “Рўза тутаман, – деб қарор қилдим, – Худойим менга очиб беради”.
Ўша куни кечаси навбатчи мени уйғотди.
- Тезда тур ўрнингдан! Этап.
Кўзимни очиб, қўшни кроватга қарадим. Бу ерда менинг бригадамдаги маҳбуслар ухлар эди. Ҳаммаси ухлаб ётибди.
–Нимага бошқаларни уйғотмадингиз? – ташвишланиб сўрадим.
–Кўп гапирма! Тезда кейин, соқчи кутяпти.
Ҳеч нарсага тушунмай, мен итоаткорлик билан ташқари чиқдим. Мени бошқа шахтага жўнатишди. Қаерда, ким билан ишлайман – буларнинг менга қизиғи йўқ эди. Бошқа лагерга келиб биринчи сўраганим “Бу ерда имонлилар борми?” деган савол бўлди.
“Бор!” – деб жавоб бердилар ва бир қарияни кўрсатдилар. Маълум бўлишича, бу лагерда турли мазҳабдаги одамлар имонлилар ҳисобланар экан.
Мен қарияни ахтара бошладим. Бу Егор лазаревич Башмаков деган самимий биродар бўлиб, Запорожье вилоятидан экан. У дарров менга ибодат қилишни таклиф этди. Қалбим шодликка тўлди: мен ҳақиқий масиҳийни биринчи кўришим! Мен тиз чўкканимча, хурсандчиликдан йиғлардим! Менда Муқаддас Китоб борлигини билган биродарим руҳланиб кетди, кўзларидан нур чақнади. У китобни қўлига олиб худди болалардай йиғлади. “Бу китобни бу ерга қандай қилиб олиб келдинг?!” Суҳбатимиз шунчалик ширин бўлдики, сўз билан ифодалаб бўлмайди! Руҳан тасалли топдик.
Кечқурун маълум бўлдики, мени бу лагерга адашиб олиб келган эканлар. Олдинги иш жойимга қайтариб олиб боришни талаб қилибдилар. Мен эса бунда Худонинг ғаройиб ишини кўриб турардим. Биродарим йиғилиб қолган ҳамма тушунарсиз саволларимга жавоб берди. Эркин, ишончли, қисқа жавоб берарди. “Муқаддас Китобнинг фалон оятини оч”. Мен очардим – сирлилик пардаси йўқолиб кетарди. Ҳаммаси оддий. Қария менга Муқаддас Китобнинг параллел жойларидан фойдаланишни ўргатиб қўйди.
- Бино ибодат қилиш мумкинми? – деб болалардай сўрадим. – Жамоат нима дегани?
- Ҳаворийларнинг Фаолияти 8–боб, 3–оятни оч.
“Шоул эса жамоатни йўқ қилиш пайига тушган эди. У уйма–уй юриб, эркагу аёл имонлиларни судраб олиб чиқар, уларни қамоққа ташлар эди”. О, мана жамоат нима экан! – деб хурсанд бўлганимдан бақириб юбордим. – Тушундим, тушундим!
Егор бобо менга бир китобча берди. Бу –Яков Крекернинг “Нажоткор билан бир сафда” деган китоби экан. “Бу китобчани синчиклаб ўқи”, деб маслаҳат берди. Мен китобчани ўқишга шўнғидим ва кўп руҳий бойлик топдим.
- Бу китобчада ёзилганларни унутмаслик учун кўчириб оламан.
- Сени ҳозир этапга чақириб қоладилар–ку!
- Келинг, Худойимга ибодат қилайлик: кўчириб бўлмагунимча, мени жўнатмайдилар.
Биз ибодат қилдик. Мен цемент қоплари қоғозидан тикилган ён дафтарчамга шоша–пиша кўчиришга тушдим.
Мени ишга олиб чиқмадилар, чунки менинг мутахассислигим бўйича иш йўқ экан. Кечқурундан бошлаб тун бўйи кўчирдим. Ҳамма ухлаяпти, мен эса Худонинг ажойиб ҳақиқатидан лаззат олиб завқланяпман.
Эрталаб чақирувга биноан ишга келдим. “Қўриқчи йўқ, Баракка қайтиб бориб, ўша ерда кутиб ўтир!” Мен – бахтиёр инсон бориб, яна кўчиришни давом эттирдим. Ора–орада бир оз мизғиб олдим, фақат ёзавердим–ёзавердим. Ҳар куни эрталаб бораман, яна қайтиб келаман – брошюрани кўчириб бўлмагунимча шу ҳолат давом этаверди.
Китоб кўчиришни тугатишим билан мени олиб келган жойга олиб бориб қўйдилар: соқчи ҳам топилди, олиб кетиш учун машина ҳам топилди. Мен учун энг қимматли нарса – имоним мустаҳкамланди. Худо менинг эҳтиёжларимни билади, маҳбуслик ҳаётининг икир–чикирларига ғаройиб равишда менга ҳамроҳ бўлади. Ким учундир ана шу икир–чикирлар аҳамиятсиз бўлиб туюлиши мумкин, менга – нолойиқ одамга буларнинг ҳаммасида Худонинг буюк меҳрибонлиги намоён бўлаётган эди!
Худо мени имонлилар билан учраштириб, руҳимни тарбиялади, ишончимни мустаҳкамлади. Аммо ер юзида бошқа маҳбуслар бу тўғрида сўраганларида, кўплаб турли–туман таълимотлар борлиги сабабли, бир нарсага тушунмасдим: ўзимнинг имонимни қандай номлашим мумкин?! Бир куни Баракка келиб, тиз чўкдим–да, ибодат қила бошладим: “Эй Худойим, Каломинг орқали имон қандай бўлиши кераклигини менга аён қил”. Яҳудонинг мактубини очиб, қуйидагиларни ўқийман: “Эй севганларим, муштарак нажотимиз ҳақида ёзишга ғайратим кўп бўлган. Худо бу имонни ўз азизларига умрбод омонатга топширган, мен эса сизни шу йўлда яна жонкуярлик билан курашишга ундамоқни лозим кўрдим” (3–оят). Азизларга қандай имон берилган эди? Бу оятнинг иқтибосига қарадим ва ўқидим: “Фақат Масиҳнинг Хушхабарига муносиб равишда кун кечиринглар…сизлар имонда собитқадам бўлиб, Инжил йўлида якдиллик билан курашиб бораётганингизни билиб олай” (Фил. 1:27).
Имон православ, католик бўлиши керак эмас, балки фақат Хушхабар имони бўлиши керак! Бу фикрнинг тасдиғи сифатида Марк Хушхабаридан қуйидаги оятни ўқидим: “…тавба қилинглар, хушхабарга ишонинглар!” (1:15) Хуллас, ҳаммаси тушунарли! Хушхабарга ишониш кераклигига ҳозиргача нима учун эътибор бермадим экан – билмайман, демак, мен Хушхабарга ишонаман! Эшитган ибодатларим учун Худога чин дилдан шукрона айтдим.
–Мен Хушхабар масиҳийлариданман, – дедим тантанали равишда навбатдаги учрашувлардан бирида маҳбуслардан бирига.
–Демак, сен баптистсан! – деди у. Яна навбатдаги муаммо! Яна савол пайдо бўлди:
–Баптистлар ким?
–Сувда имон келтирганлар, – дея хайрихоҳлик билан тушунтирди у.
–Мен ҳали сувда имон келтирмаганман, демак, баптист эмасман, – деб ўзим учун тушунтириш бердим, мураккаб саволларга Худо Ўзининг Каломи орқали жавоб юборгани учун хурсанд бўлдим.
Шундай қилиб, Худонинг раҳнамолиги остида мен Муқаддас Китобни ўрганавердим. Асосан, ҳамма ухлаган пайтда – кечаси ўрганардим. Бир куни шунчалик ўйга чўмибманки, навбатчи кирганини ҳам пайқамай қолибман. Ўша шафқатсиз одам навбатчи экан. Довдираб қолдим. Лагер қоидаларига кўра, бошлиқлар кирганда, маҳсуб ўрнидан туриши керак. Ўрнимдан туриб, ибодат қилдим. Навбатчи олдимга келди. Олдимда Муқаддас Китоб очиқ турибди, яна дафтар ҳам бор. У Муқаддас Китобни қўлига олиб, ўқий бошлади. Юрагим така–пука булиб кетди: Эй Худойим! Ўзинг сақла!“ Ўзимча изоляторга боришга тайёрлана бошладим. Фақат Муқаддас Китобим бутун қолса бўлди. Навбатчи шошилмай ўқийверди, ўқийверди. Охири индамай китобни стол устига ташлади–да, бир сўз демай чиқиб кетди. Ана шу вақтда мен Худога илтижо қилаётган эдим. Навбатчи эшикни ёпиб чиқиб кетгандан кейин дарров Муқаддас Китобни ёпдиму ухлагани ётдим. Адёлни бошимга тортиб, ибодат қилишда давом этдим: ишқилиб навбатчи эслаб қллмаган бўлсин, қайтиб келмасин–да. Худога шукр! Худо бу сафар ҳам меҳрибонлигини намойиш қилди: Муқаддас Китоб бутун қолди. Худонинг куч–қудратига мен доим ишониб келдим. Худойим ҳар қандай эҳтиёж билан мурожаат қилишга мени ўргатди. Мен сувоқчиликка мажбур қилдилар, чунки менинг мутахассислигим бўйича одам йўқ экан. Ёшлигимда отамга ғишт теришга ёрдам берардим, сувоқчилик эса қўлимдан келмасди. Энди эса бу ишни бажаришимга тўғри келди. Бу ифлос ишни шунчалик ёмон кўрардимки! Қоришма деворга эмас, ерга ва ўзимга кўпроқ сачрарди – шунақада кайфиятим ёмон бўлиб кетардики!
Мен ибодат қилишга қарор бердим: “Эй Худойим! Менга ёрдам бергинки, бу ишни севай, ахир, Сенинг хоҳиш–иродангсиз сувоқ қилишга мени мажбур қилдилар”. Худойим менинг ибодатимни эшитди: мен ишга хурсанд бўлиб борадиган бўлдим, ҳар куни ишим бароридан келаверди. Энди атрофга қоришмани сочмасдим, ўзим ҳам тоза, ҳатто сувоқчилик менга ёқиб қолди. Ўзимга хулоса қилдим: агар ишни яхши кўрсанг, хурсандчилик билан, чин дилдан меҳнат қиласан, ишинг ҳар доим ўнгидан келади!
Кейинроқ Воркутадаги зоналардан бирини капитал ремонт қилаётиб, Баракдан пол тагидан дафтар топиб олдим. Дафтарга масиҳийлик мадҳиялари ёзилган экан. Аммо қўшиқларни эшитишга муяссар бўлмадим. Менга мадҳиянинг мазмуни ёқди: “Оҳ мен бечора гуноҳкорман, Тўғри, мен шундайман…” Оҳангини ўзим танлаб олиб, чин дилдан куйлайдиган бўлдим.
Мен маҳбуслар орасидан доимо имонлиларни излашимни ҳамма биларди. Бир куни мен ошхонага улушимни олгани бордим (ҳар бир маҳбуснинг сим ўтказилган консерва банкаси бўларди) ва Баракка келиб овқатлана бошладим. Баракка ёши улуғроқ еттита одам кириб келди. Ҳаммаси маҳбуслар сингари озғин бўлса ҳам, баланд бўйли, елкадор эдилар. Улар мени излаётганларини юракдан сездим.
–Салом, биродарлар, – деб мурожаат қилдим улар менга яқин келганларида.
–Салом, – деб жавоб бердилар улар, тушундимки, улар православлар.
–Сизлар биродарлармисизлар?
–Биродарлар деганинг нимаси?!
–Масиҳдаги биродарлар–да.
–Биз православлармиз.
–Мабодо зонада менинг биродарларим борми?
–Сен православ эмасмисан? Эътиқодингни ўзгардирдингми? – деб таъна қилди улар.
–Мен ҳеч қанақа имонли эмас эдим, атеист эдим, энди Раббийга имон келтирдим. Сизлар кимсизлар ўзи?
–Бу фалон–фалон жамоатнинг оқсоқоли, буниси фалон жойдаги жамоатдан, – дея улар исмларини, хизмат олиб борган жамоатнинг номларини айта бошладилар.
Улар иззат–ҳурматга сазовор қариялар бўлиб, чор Россиясида яшаган эдилар. Мен улар билан 1952 йили учрашган эдим.
–Сизлардан илтимос, айтинглар–чи, бу зонада менинг биродарларим – Инжил масиҳийлари борми?
–Бор.
–Илтимос, мени у билан таништириб қўйинглар.
Қариялар эътироз билдирмадилар.
Бирга кетар эканмиз, мен улардан:
–Сизлар абадий ҳаётга эга бўлдингизларми? – деб қизиқиб сўрадим.
–Бу одамлардан қайси бири бу ҳақда билиши мумкин?! Буниси фақат Худога аён–ку.
–Сизлар одамларга Масиҳ ҳақида ваъз қиласизлар, ўлим тамом бўлмайди, қабрдан кейин ҳам абадий ҳаёт бор, деб гапирасизлару, ўзларингиз ўша ҳаётга эга эмассизлар.
–Эй йигитча, ўша ҳаётга сазовор бўлиш керак! – такаббурлик билан менга тушунтирдилар. – Сен абадий ҳаётга сазовор бўлдингми?
–Бўлдим.
Шу пайт ҳалиги қария – ташқи кўринишига ва даражасига қараб ўзим ҳурмат кўрсатган кекса одам ёмон сўзлар билан мени ҳақорат қилиб ташлади.
–Биласизларми, биз ҳозир биродарлар олдига борамиз, ўшанда абадий ҳаётга мен сазовор бўлганимни батафсил тушунтириб бераман.
Улар мени Баракка – биродарлар олдига олиб келишди.
–Ассалому алайкум биродарлар!
Дарров руҳ бошқача бўлди– қолди. Биродарларим – кекса одамлар, мен ёшман, бир–биримиз билан қучоқлашиб кўришдик. Ўшанда қанчалар бахтиёр бўлганимизни мен сўз билан таърифлаб бера олмайман!
–Биродарларим! Менда бус–бутун “Бўлка нон” бор!
Менда Муқаддас Китоб борлигини улар билдилару болалардан йиғлаб юбордилар! Бошлиқлардан биронтаси атрофимизда йўқмикан, деган хавотирда чор тарафга қараб, мен Муқаддас Китобни очдим ва Юҳаннонинг биринчи мактубидан ўқидим: “Худонинг гувоҳлиги шундан иборатки, Худо бизларга абадий ҳаёт берди. Бу ҳаёт эса Унинг Ўғлида мужассамдир. Ким Худонинг Ўғлига эга бўлса, ҳаётга эгадир. Ким Худонинг Ўғлига эга бўлмаса, ҳаётга эга эмас” (5:11–12).
Мен учун Хушхабар – мўътабар, Худонинг Каломига кўра ишончим комилки, мен абадий ҳаётга эгалигим тўғрисида Муқаддас Китоб гувоҳлик бериб турибди.
Менда Муқаддас Китоб борлигини православлар кўришдию суҳбат оҳангини ўзгартирдилар, мулойимлашиб, ҳурматли муносабатда бўлиб қолдилар. Ҳатто кекса биродарларимдан: “Айтинглар, бизга ҳам китобини бериб турсин, биз ҳам ўқийлик”, деб илтимос қилдилар. Мен эътироз билдирмадим:
–Биродарларим, мен ишда бўлганимда, ўқишларингиз мумкин, фақат эҳтиёт бўлинглар.
Кейинроқ биродарлар бир воқеани айтиб беришди: назоратчисиз юрмайдиган бир имонли орқали Воркутадаги масиҳийлар биродарларимизга Хушхабарни бериб юборган эканлар, аммо улар Китобни эҳтиёт қила олмабдилар: бошлиқлардан бири улар китобни ўқиётганларида устларига келиб қолибди ва китобни тортиб олибди.
Бир неча ойдан кейин ўзимга маълум бўлдики, мени тез орада бошқа лагерга ўтказишар экан. Биродарларимни руҳий озуқасиз қолдиришга жуда ачиндим, аммо ўзимнинг Муқаддас Китобимни уларга қолдира олмасдим.
–Келинглар, ибодат қилиб, рўза тутамиз, – деб таклиф қилдим мен. – Сизлардан тортиб олган Хушхабар китобини қайтариб беришсин. Ишонч муҳим, Худо ёрдамга келади…
–Йўғ–э, биродар Коля! Улар қайтариб беришармиди?!
Худо менинг ҳаётимда кўрсатган кўплаб мўъжизалар тўғрисида улар айтиб бердим. Тўрт йилдан бери у лагердан бунисига ҳамма тинтувлардан эсон–омон ўтиб, Муқаддас Китобимни олиб юрганимна айтдим. Улар ҳайрон қолдилар, ибодат қилишга рози бўлдилар. Хушхабар китобини биродаримиз Жуковдан тортиб олган эканлар, мен унга, ўша бошлиқнинг олдиган бор, деб маслаҳат бердим. Биз ҳаммамиз рўза тутдик.
–Қандай хабар бор? – ишдан келибоқ дарров қизиқдим.
–Кабинетидан қувиб чиқарди, бошқа кўзимга кўринма, деб айтди.
–Рўза тутишда давом этамиз, охири қайтиб беради, – деб далда бердим мен. Кейинги сафар бошлиқ биродар Жуковга дағдаға қилибди:
–Агар яна бир марта келсанг, изоляторга борасан.
–Умидсизликка тушмайлик, рўзани давом эттирайлик. Сиз эса бошлиққа шундай деб айтинг: “Хушхабар учун ҳамма нарсага тайёрман, чунки бу китоб менинг руҳий озуқам!”
Учинчи куни бошлиқ Жуковни кўриб қолиб, сўрабди:
–Нима бўлди, изоляторга ўзинг келдингми?
–Э муҳтарам бошлиқ, мени изоляторга қаманг, фақат Хушхабарни берсангиз бўлди. Менга нон бермасангиз ҳам розиман, овқатсиз яшай оламан, аммо Хушхабарсиз эса – йўқ, бу китоб менинг руҳий озуқам.
Бошлиқ биродаримизга анча вақт синчиклаб, синовчан қараб турибди–да:
–Қани, бу ёққа кел–чи! – дебди.
Биродар унга яқин келгандан кейин, столининг тортмасини очибди – у ерда бир неча Хушхабар китоби ётган экан.
Қайси бири сеники?
Биродаримиз кўзларига, қулоқларига ишонмай, Хушхабарни кўрсатибди.
–Ол, қария! Билиб қўй, агар яна қўлга тушиб қолсанг, китобни қайтариб олмолмайсан, ўзинг изолятордан чиқмайсан!
–Раҳмат, раҳмат! – деб миннатдорчилик билдирибди биродаримиз кабинетдан чиқар экан.
Ишдан қайтиб келиб, тўғри биродарларимнинг олдига бордим.
–Николай! Биласанми, қайтиб берди! – деб биродарларим хурсанд бўлишарди.
–Ана кўрдингизларми, ишончимиз бўлса, Худо нималар қилиши мумкин экан!
–Биз таъзим қилиб, чин юракдан, кўзларимизда ёш билан Қодир Худога ибодатларимизни эшитгани учун миннатдорчилик билдирдик.
Энди биродарларимда Худонинг Каломи борлигидан кўнглим хотиржам бўлиб кетдим. Худонинг қудратли ишлари тўғрисида ғаройиб хотиралар уларнинг ҳаёти охиригача қалбларига тафт беради. Мен улар билан қайтиб бошқа кўришмадим.
Мени Воркутадан 70 километр шимолга жўнатишди. Бу жойнинг номи Халмер–Ю. экан.Муқаддас Руҳ мени Масиҳда инъом қилинган шодлик ҳақида маҳбусларга қўрқмасдан гувоҳлик беришга даъват қилди. Худонинг сўзи бу зонадаги учта маҳбуснинг қалбларини забт этди. Нажот топганимиздан хурсанд бўлиб, битта руҳ билан яшаб, бўш вақтларимизда тўпланардик, Муқаддас Китобни ўқирдик. Биттамиз доимо қоровул бўлиб турардик, мабодо соқчи келиб қолгудай бўлса, вақтида огоҳлантирардик. Ҳаво яхши бўлган пайтларда эса ўтлар билан қопланган жарлик бўйига яшириниб олардик. Аммо эҳтиёткорликка риоя қилиб, шундай ўтирардикки, биттамиз бир томонни, яна бошқамиз нарига томонни кўриб турардик.
Лагердаги ҳаёт зерикарли ўтарди. Бир кун кечқурун уйқудан олдин одатдагидай ибодат қилдим, кейин ухлашга ётдим. Ғайриодатий бир хурсандчилик билан уйғондим. “Агар сени бир йилдан кейин озод қилсалар, нима қиласан?” деган савол тушимда аниқ менга аён бўлган эди.
Ибодат қилар эканман, фикр юритиб, шундай дедим: “Эй Худойим! 13 йил бўлдики, уйимда эмасман, яна 7 йил муддатни ўташим керак. Аммо шунга қарамай, биринчи навбатда Сен билан аҳд тузмоқчиман, сувда имон келтириб, уйга жамоат аъзоси бўлиб борай, токи қариндош–уруғларимга, яқинларимга Сен мени қандай сақлаганингни, қутқарганингни ваъз қилай”. Дастлабки пайтларда шу фикрлар оғушида қолдим, аммо юрагимда аллақандай нотинч, яхши режалар тузардим. Ўзгаришга бирон ишора йўқ, ўткир хотирам ўтмаслашиб қолган, ҳамма нарса тўғрисида унутиб юбордим.
Безовта фикрлардан кейин анча вақт ўтиб кетди (мен учун бир йил узоқ чўзилди). Кечаси иккинчи қаватдаги кроватда ухлаб ётганимда, навбатчи оёғимга туртди.
–Тур ўрнингдан, тез бўл! Этапга!
–Қанақа этап?! Ҳамма ухлаб ётибди–ку! – дедим мен тушунмай.
–Тез бўл, дедим сенга! Воркутадаги этапга!
–У ерда менинг нима керагим бор экан?
–Сени судга чақиряптилар.
–Мен ҳеч қандай жиноят қилмадим–ку! Қанақа суд? – баттар хавотирландим.
–Бўл тез, кўп гапирма…
Мен сакраб ўрнимдан турдим–да, зудлик билан нарсаларимни йиғиштириб, навбатчи хонага келдим. Ҳақиқатан ҳам мени соқчи назорати остида Воркутага жўнатдилар. Шу пайтга одамнинг хаёлига нималар келмайди, дейсиз?! Яна қўшиб беришармикан? Ишда менинг айбим билан жиддий авария юз бердимикан? Биронтаси иғво қилдимикан? Ва ҳ. ва ҳ. Ҳар хил тахминлардан юрагим така–пука бўлиб бордим. Аммо эшитганларим тамомила бошқа бўлиб чиқди: “Жиноят состави йўқлиги ва ишга виждонан ёндашгани сабабли қолган жазо муддати бекор қилинсин”.
Бутунлай довдираб қолдим: қандай қилиб?! Оддий маҳбусларни Сталиннинг ўлимидан кейиноқ озод қилдилар, мен эса сургундаман, ўталмаган узоқ муддат олдинда турибди. Нима учун фақат мени судга чақириб, озод қилдилар экан? “Эй Худойим! Мен ҳеч кимга шикоят қилмадим, – деб ичимда ибодат қилдим. – Абадий нажотга эришганимдан умримнинг охиригача хурсандман. Энди эса ҳаётимнинг қолган қисмини қамоқда ўтказишга ва Сен ҳақингда гапириб беришга тайёрман. Чунки инсоният дўзахда туганмас азоб–уқубатлар тортиши ўрнига, Сен Ўз шуҳратинг билан нажот ва абадий ҳаёт ато этяпсан”.
Воқеалар кутилмаганда ўзгариб кетса бўладими! Ҳақиқатан, Худо учун имконсиз нарсанинг ўзи йўқ!
Озод бўлганим тўғрисидаги ҳужжатларни олганимдан кейин, бир йил олдинги воқеани эсладим: ўшанда менга шундай овоз келган эди: “Бир йилдан кейин сени озодликка чиқарсалар нима қиласан?” Ана шу воқеа 1954 йил охирида юз берди – мени озод қилдилар!
Худо олдиндан белгилаган воқеа юз берди! Худо менинг қуръамни ушлаб турибди, деган фикр қалбимда илиқлик пайдо қилди.
Лагерда бўлганимда, бир биродаримиз орқали Воркутадаги имонлилар билан алоқа ўрнатган эдик. Ўша биродаримиз зонадан ташқарига соқчисиз ишга чиқар эди. Бу биродаримиз Малега деган биродар билан танишиб қолган экан. Малега бу жойга Худога ишончи учун сургун қилинган, ҳозирда Халмерда темир йўл станцияси бошлиғи бўлиб ишлар экан.У Григорий Иванович Ковтун деган биродар билан бирга Воркута жамоатига асос солган эди. Биродар Малега биз ҳақимизда Воркутадаги имонлиларга ҳикоя қилиб берган экан. Мен Малегадан Воркутада оиласи билан бирга яшаётган Ковтун биродаримизнинг адресини олдим. Озод бўлган кунимоқ унинг уйида бўлдим. Унинг хотини мени самимий қабул қилди ва “Сен ҳақингда эшитган эдик, азиз биродар”, деди.
Мана, мен биринчи марта масиҳийларнинг Худога хизматида иштирок этяпман. Ҳаммаси, мутлақо ҳаммаси янги, ғалати, ҳаяжонли. Худо халқининг Воркутадаги йиғинига қандай завқли кузатувчи келиб қўшилди–я! Масиҳ туфайли гуноҳлардан фориғ бўлган жонли жамоатнинг 60 аъзоси бор эди. Ҳаммаси бир оиладай яшарди! Улар мен тўғримда фақат эшитганлар, холос, уларга тамомила бир бегона одам бўлсам ҳам, худди туғишганлардай қабул қилдилар! Бундан мен ҳам ҳайратланардим, ҳам кўзларимга ёш келарди. Бу ерда Масиҳ Жамоати нима эканини тушундим, Исо Масиҳ Қони бўйича муқаддас қондош оиланинг биродарлари ва сингиллари қандай бўлишини билдим, улар Самовий Отанинг болаларидир! Бу қондошлик абадийдир! Бу қондошликни ҳеч ким тортиб олишга қодир эмас! Чунки бу қалбнинг руҳий бирлигидир!
Биринчи йиғилиш давомида мен йиғлаб ўтирдим…Худо ер юзидаги такрорланмас шодликни инъом қилди! Биродарларим билан суҳбатлашар эканман, уларга Худога ваъда берганимдай, сувда имон келтириш истагим борлигини айтдим, токи туғишганларимга ва қариндошларимга нажот тўғрисида гувоҳлик берай. Аммо ўша пайтда жамоатда қўл қўядиган руҳоний йўқ экан. “Қиш бўлса ҳам, мен сувда чўмиб имон келтиришга розиман”.
Яшаш учун бир хонадон топдим, Воркутадаги ўша механика заводида ишлай бошладим. Энди озод ишчи бўлиб.
Воркута жамоати Худога ибодат қилгани яширин равишда уйларда йиғилишарди. Маҳбусликда Муқаддас Ёзувни ўрганиш жараёнида Худо ҳақидаги, Худо олдида юришим тўғрисидаги тушунчаларим билан биродарлар йиғинида ва улар билан суҳбатларда эшитганларим мос келарди. Мен фақат Худо очган Илоҳий йўлнинг тўғрилигига янада қаттиқроқ ишона бошладим. Яна шунга хурсанд бўлардимки, Муқаддас Руҳ Муқаддас Ёзув устидан назорат қиляпти, унинг Худо томонидан ҳар бир самимий қалбга солинган, Худонинг Каломини эъзозлайдиган ва Унинг амрларига сўзсиз итоат этишга тайёр ҳар бир масиҳийга чинакам мазмунини очиб беряпти. Яна шуни тушундимки, Худо Руҳи гуноҳи ювилганлар қалбида турлича – бирини иккинчисига даъват қилиб, бошқасини тескари томонга даъват қилмас экан.
Воркута жамоатидаги биродарлар ва сингиллар фақат йиғилишларимизда Худони шарафлашдагина эмас, балки Воркута аҳолисига гуноҳлари туфайли ҳалок бўлаётганларга Худо ҳақида астойдил гувоҳлик беришда ҳам якдил эдилар. Ҳаёт йўлини чинакам излаганлар ва гуноҳ оғирлиги остида ҳориб–толганлар йиғинларимизга келишарди, Худога юз буриб, нажот шодлигидан олишарди. Афсуски, бундай одамлар ҳали ҳам оз эди.
Воркута лагерларида масиҳий маҳбуслар узоқ муддатга озодликдан маҳрум этилиб, жазо муддатини ўтаётган эдилар. Шулардан бири менинг қалбимга азиз бўлган биродарим Николай Георгиевич Батурин эди. Мен озод бўлганимдан кейин, у ҳам соқчи назоратидан холи бўлди ва йиғинимизга келадиган бўлди. Кечқурунлари суҳбатлашишга у қола олмасди, чунки у зонага белгиланган вақтда бориши керак эди. Кейин мен ҳам у билан хат ёзишиб турбим – унинг мактублари, руҳий тафаккури менинг қалбимда ёқимли таассурот қолдирган эди. У итоаткорлиги, Худога содиқлиги билан мен учун ниҳоятда азиз ва қадрли эди.
Шимолнинг баҳори шиддат билан келди. Қуёш қорларни эритиб юборди. Қор–муз сувларининг кучли оқими Воркута дарёсига интиларди. Дарё суви ҳар йилгидан кўра кўтарилди, музлар эриб, дарё одатдагидан ташқари олдинроқ муздан тозаланди. Менинг қалбим эса: “Эй Худойим! Мен Сен билан қачон содиқлик аҳдини тузаман?” деган хурсандчиликни кутар эди. Яна бир “Қўл қўядиган Худо хизматкори ҳибсдан озод бўлибди” деган хабар яшиндай тарқалди. Мен сувда имонга киритувчини интизор бўлиб кутаётганимни бутун жамоат биларди. Жамоат аъзолари йиғилиши тайинланди, мен эса синов учун жамоат олдида турдим. Менга кўпроқ савол беринглар деб илтимос қилдим: “Мен қаердан келиб чиққанимни, ким менга устозлик қилганини сизлар биласизлар. Кўпинча рўза тутиб, ибодат қилиб, Муқаддас Китобнинг жамики ҳақиқатини ўзим билиб олдим. Менга айтинглар–чи, Хушхабар ҳақиқатини мен тўғри тушуняпманми?” Менинг жавобларим ҳеч кимни хавотирга солмади, йиғилганлар мени жамоат аъзолигига бир овоздан қабул қилдилар. Мени сувга ботириб имонга киритганларида, дарё қирғоғида ҳали ҳам қор бор эди.Масиҳ Жамоати аъзоси бўлганимдан бениҳоя шод эдим, шу боис ҳам сув менга иссиқроқ туюлди. Худога берган ваъдамни адо этиб, 1955 йили Худо халқининг муқаддас оиласи аъзосига қўшилдим. Худога садоқатли қалб билан хизмат қилишга ваъда бердим. Шундан сўнг мен юртимга кетдим.
Книга на Узбекском языке: - Верю в бессмертие (Николай Бойко)
Очень впечатляющее свидетельство одного верующего узника за имя Христово, прошедшего тюрьмы и лагеря, и повсюду Бог подкреплял его и исцелял. Одному Богу известно, сколько издевательств претерпел Николай Ерофеевич в неволе. Его лишали свиданий, не отдавали писем и в буквальном смысле уничтожали, сажая в камеру—холодильник в то время, когда у него было воспаление легких. Но, по неизреченной Своей милости, Господь сберегал жизнь Своему слуге. Он оставался непреклонным и не шел на сотрудничество с гонителями. Его глубоко почтенный 82-летний возраст — яркое доказательство того, что жребий наш всецело находится в руках Господа и вовсе не условия существования определяют длительность жизни, а лишь Божья воля. Несмотря на суровый путь, он достиг рубежа большей крепости и отошел к Господу как и насыщенные днями патриархи. Земная брань его закончилась победно.
