Н.Е.Бойко. Абадийликка ишонаман - (19-боб) Китоб Ўзбек тилида
Abadiylikka ishonaman (N.E.Boyko) O‘zbek tilida Audiokitob
XIX боб
Катта биродарлар билан келишиб, 1991 йилнинг кузида мен Германияга йўл олдим. 50 йил олдин ночор аҳволда эканлигимда мени шу ерда Раббий топган, ва Ўзининг мўъжизавий ҳузур-ҳаловати туфайли мени қутқариб қолган. Айнан ўша ерни зиёрат қилиш учун мен сафарга чиққандим. Бу ерлар мен учун фақатгина тарихан бебаҳо ҳисобланмайди, айнан шу ердан менинг Худога бўлган йўлим бошланган.
Олдинги концлагер хозирда музейга айланган. 50 йил ичида таниб бўлмас даражада ҳамма нарса ўзгариб кетган. Лагернинг атрофида олдин катта-катта чакалакзор ўрмонлар ўсган, на итларнинг акиллаши, на хўрозларнинг қичқириши эшитиларди. Ҳозирда иморатлар қад кўтарган. Ўрмон ўрнида фақатгина уч-тўртта дарахт сақланиб қолган, холос. Музей учун концлагаердаги бир нечта Баракларни олдинги ҳолатда қолдиришган. Тўғри, мен яшаган Барак эса аллақачон бузилиб кетган эди.
Музейнинг экскурсоводи ташриф буюрган меҳмонларга ва саёҳатчиларга маҳбуслар ҳаёти ҳақида сўзлаб берди.
Гапнинг орасида, мен ҳам шу лагерда қачонлардир жазо муддатини ўтаганимни айтдим.
-Қачон? – шу заҳотиёқ ўз ҳикоясини тўхтатди экскурсовод.
-1941 – 1943 йилларда.
-Сиз тирик қолганмисиз? – деб таажжубланиб сўради экскурсовод қиз. -Айнан ўша йиллари лагерда ўлиш ҳолатлари жуда кўп кузатилган.
-Ўшанда мени ёлғиз Раббий қутқариб қолган ва ҳозирги кунга қадар У мени асраб келмоқда. Шунинг учун ҳам мен Худодан беҳад миннатдорман.
-Сиз ҳозирда қаерда истиқомат қиласиз? – қизиқиб сўради экскурсовод қиз.
-Украинада.
-Эҳ-ҳа, сиз жуда узоқдан ташриф буюрибсиз!
-Мен учун бу жойлар муқаддасдир, - деб ўз ҳикоямни бошладим мен. Мен қисқача қилиб, Худо мени қандай қилиб қутқарганини, “Отажонимиз...” деган сўзлар билан бошланадиган ва рус тилида ёзилган ибодат қоғозчани шу ерда, ўрмонда қандай қилиб топиб олганимни сўзлаб бердим.
Ҳикоямни тинглаб экскурсовод қиз йиғлади.
Германияда мен кўплаб жамоатларда бўлдим. У ерда йиғилишлар одатда бир ярим – икки соат бўлар экан. Раббий менинг ҳаётимда кўрсатган мўъжизалар ҳақида сўзлаб беришни улар илтимос қилганларида, хизмат яна бир – бир ярим соатга чўзилди. Маҳаллий халқ имонлиларнинг диққат-эътиборига ҳайрон қоларди, ҳаттоки кичкина болалар ҳам ўзларини тинч-ҳотиржам тутардилар.
Биродарлар мен ўзим ҳақимда гапириб беришимни илтимос қилиб, мени овоз ёзиш студиясига таклиф қилдилар, аммо бундан ҳеч наф чиқмади. Бўшлиққа гапиришни мен билмасдим, бунга ўрганмаганман ҳам.
Худонинг иродаси билан Швейцариядаги биродарларимни ҳам кўришга муяссар бўлдим. Мен учун қилган ибодатлари, хат орқали қилган мулоқотлари ва оғир дақиқаларда оиламни қўллаб-қувватлаб турганлари учун мен уларга миннатдорчилик билдирдим. Уларнинг самимий қилган ёрдамидан кўнглим беҳад шод бўлди.
-Биродаримиз Николай, сиз қамоқхонада бўлганингизда, бизда сиз учун ибодат қилиш иштиёқи бўлган. Ўшанда биз Худо билан яқинликни ҳис қилганмиз. Энди сиз озодликдасиз, сиз учун биз хурсандмиз, ўзимиз учун эса ҳавотирдамиз. Биз бой - бадавлат ҳаёт кечиряпмиз, шунинг учун ибодат қилишга зарурат йўқ.
-Нега энди зарурат йўқ? Тўкин-сочин ҳаётингизда нобуд бўлмаслик учун ибодат қилинглар ва рўза тутинглар.
Қизиқ иш: менинг номимга худди шундай гаплар билан ва ўзларининг ҳавотирликлари ҳақидаги фикрлар билан менга голландияликлар ҳам мурожаат қилдилар. Мен жамоат биносига кирдим – қадимий катта жамоатхона. Биринчи зинапояга кўтарилдим, бир синглимиз хурсандчиликдан қарсак чалиб юборди:
-Бойко!
-Сиз мени танийсизми? Голландияга мен биринчи бор келишим.
-Биз сиз билан хат ёзишганмиз!
-Бироқ, сиз мени ҳеч кўрмагансизку...
-Нега энди? Бизда сизнинг расмларингиз бор.
-Биродар Бойко! Сиз жисмонан ҳам, руҳан ҳам тириксиз, биз эса – фақат жисмонан, холос. Бизнинг ҳамма нарсамиз бор, бироқ руҳан... биз руҳан қашшоқмиз. Биз учун ибодат қилинг...
Қамоқхонадаги азоб-уқубатларимиз чет элдаги биродарларимизга қандай меҳр-мурувватлар келтирган экан! Бизни қамоқхона ва лагерлардан олиб ўтиб, Худо бизларни поклаган ва Ўзи билан учрашувга тайёрлаган экан, Ғарбдаги имонлилар эса биз учун ибодат қилиб, Худога яқинлашар эдилар.
Уйга қайтиб келгач, мен Хушхабарни тарқатиш борасидаги хизматимни давом эттирдим. Биз кичик гуруҳлар бўлиб чекка қишлоқларга чиқиб кетардик. Хизматни ўтказиб бўлганимиздан кейин, гуруҳ қайтиб кетарди, мен эса қолиб, чин дилдан Масиҳ гувоҳлигини қабул қилганлар билан суҳбатлашардим. Уларнинг уйларига бир неча марталаб борардим.
Қалб Муқаддас Калом таъсирида ўз гуноҳларини ва ҳалокатнинг муқаррарлигини ҳис қилганда, уни тўғри йўлга солиш ниҳоятда муҳимдир. Ўшандай пайтларда қалблар қанчалик чин дилдан тавба қиладилар. Худо ҳақида гувоҳлиб бериб қўйиб, кайтиб кетиш ярамайди. Биз қалбларни йўқотиб қўйишимиз мумкин, шунинг учун уларга Худонинг амрларини бажаришни ўргатишимиз керак, уларга ғамхўрлик қилишимиз лозим.
Ўзимнинг жамоатимдаги қалблар билан улар тавба қилишлари биланоқ суҳбатлашишга интиламан, уларни ўз гуноҳларини беркитмасликларига ишонтираман. Агар одам ўз юрагини Худога топшириб, гуноҳларига тавба қилмаса, шайтон уни осонлик билан гуноҳ ботқоғига қайтаради. Айниқса, ҳозирги пайтда, одамларни турлича фоллар, мунажжимлар башорати, экстрасенслар орқали иблис руҳлари билан мулоқотга киришга ундайдилар. Руҳий кучлар билан боғлиқ бўлган одамлар нафақат тавба қилишлари керак, балки бундай кучлар ёрдамидан воз кечишлари даркор. Одамлар ғайритабиий кучлардан воз кечмасалар, шайтон уларнинг қалбини тарк этмайди ва уларга ёвуз ҳукмини ўтказаверади.
Тавба қилиш ва ёвуз кучлардан воз кечиш Раббийнинг кўз ўнгида ва хизматчининг гувоҳлигида амалга ошади. Воз кечишни эшитиб, шайтон инсон қалбини тарк этади. Тобеъликдан озод бўлган қалбга кечирилганлиги ҳақида Худованд гувоҳлик юборади ва келажакда васвасалар устидан ғалаба қозониш учун куч ато этади.
Пересип жамоатида ҳам руҳий меҳнат етарлича эди. Мен кўпинча имонлиларни уйларига бориб кўрардим ва ибодат уйларида кўплаб суҳбатлар ўтказардим.
Бундан ташқари, кўпинча кечаси ва кундузи менинг уйимга имонлилар тавба қилиш учун, шунингдек, бошқа руҳий эҳтиёжлар билан келишарди. Оккультизм билан боғлиқ бўлганлар учун мен тез-тез рўза тутардим, токи Худо уларнинг қалбини тобеъликдан покласин. Одесса бирлашмасига қарашли бўлган қўшни жамоат хизматчилари хушхабар тарқатилгандан кейин янги ташкил топган гуруҳларда шахсий суҳбатлар ўтказиш учун ва яқиндагина имонга юз тутганларга ёрдам кўрсатиш учун мени таклиф қилишарди. Уларнинг баъзи бирлари бетоб эдилар, аммо тавба қилганларидан сўнг ва улар учун ибодат қилганимиздан кейин, Раббий уларга ҳам руҳан, ҳам жисмонан шифо берарди.
1998 йили Хаджибей қирғоғи кўрфазида масиҳий оромгоҳ фаолият кўрсата бошлади. Биринчи бўлиб 8 ёшдан 12 ёшгача бўлган болалар, иккинчи бўлиб – ўсмирлар, ва учинчи бўлиб – ёшлар келишди. Хизматчилар болаларга тавба ва эътиқод қилиш нималигини тушунтирдилар, сўнг тавба қилишга даъват этдилар. Биринчи бўлиб болаларнинг энг ёши каттаси чиқди, ундан кейин - иккинчиси, учинчиси..., сўнгра ҳисобдан ҳам адашиб кетдик.
Болалар туда бўлиб тавба қилмасликлари учун, биз тавба қилган биринчи гуруҳ учун ибодат қилишга қарор қилдик. Ибодатимиздан сўнг тавба қилувчилар сони икки баробарга кўпайди, йиғлаётганларни асло тўхтатиб бўлмасди. Болалар ўз гуноҳларини тан олиб, чин дилдан тавба қилардилар. Бундай ҳолат катталар орасида жуда ҳам кам кузатилади. 116 та болалардан 80 таси Раббийни қабул қилдилар! Эртаси куни мен уларга дедим: “Кеча тавба қилганлар қўлини кўтарсин!” – Кўтарилган қўллар сони сон-саноқсиз. “Сизлардан ким абадий ҳаётга эга бўлмоқчи?” – деб савол бердим мен. Жавоб йўқ – жимжитлик. Биз болалар билан тушунтириш ишларини олиб бордик. Болалар қалбларида нима бўлса, ҳаммасини очиб ташлашди. Мен Худонинг марҳаматига ва шу ёшда болаларда Худонинг олдида тавба қилишга шунчалик жиддий интилишлари борлигига ҳайрон қолдим. Биз уларни виждон овозига қулоқ тутишга ва қалбни пок сақлашга даъват этдик.
“Масиҳ энди менинг қалбимда яшамоқда! Мен қутқарилдим ва абадий ҳаётга эгаман”, - деб қувонишарди тавба қилган болалар.
Самовий Отага итоат этиш йўли Масиҳни Гўлготага етаклаб келди, У гуноҳкорларни севиб, Ўз ҳаётини берди, бизни қутқариш учун Ўз Қонини тўкди.
Биз, Унинг издошлари ҳам, Гўлготадан қочиб қутулмаймиз, Масиҳ учун хар биримизнинг ўз хочимиз, ўз азоб-уқубатларимиз ва ғам-қайғуларимиз бўлади. Агар биз хўрланган Масиҳнинг ёнига турсак, бизни ҳам ҳақорат қиладилар, “рим қиличлари” бизнинг ҳам елкамизга санчилади. Аммо Масиҳ бизга далда беради: “Танни ўлдириб, жонни эса ўлдира олмайдиганлардан қўрқманглар...” (Матто 10:28). “Бу ўткинчи ва арзимас қайғуларимиз биз учун ҳаддан ташқари ажиб, катта ва абадий улуғворлик ҳосил қилади” “бизларга эмас, эй Худованд, бизларга эмас, Ўзингнинг исмингга мақтов бергин” (2 Коринфликларга 4:17; Забур 113:9).
Баданда азоб чекишдан олдин ҳар доим буюк руҳий ҳақорат келади. Масиҳ шайтон билан курашишига тўғри келади.
“Масиҳ танада яшаган кунларида Ўзини ўлимдан қутқаришга қодир бўлган Худога зўр фарёд ва кўз ёшлари билан сиғиниб, ялиниб-ёлворди, Худонинг қаршисидаги кучли эҳтироми туфайли Худо уни эшитди” (Ибронийларга 5:7) ва ғолиб чиқди! У танадаги ўлимни бошдан кечирди, аммо руҳий ўлимнинг Унга ҳеч қандай алоқаси бўлмади.
Масиҳ номи учун қамоқхона ва лагерлардан ўтган асирлар тана азоб-уқубатлари олдида иблис қалбга қақшатқич зарба беришини яхши биладилар. Душманлар масиҳийнинг руҳини синдирмоқчи бўлганларида, энг буюк васвасаларни тергов ишлари пайтида бошдан ўтказишларига тўғри келади. Менга бир неча бор қуйидагиларни таклиф қилганлар: “Сени жазога тортмаймиз, Германияга ёки ҳеч бўлмаганда, Америкага кетаман, деб сўз бер...” Руҳда ғалабага эришишимда Худо менга ёрдам берган, шунда танадаги азоб-уқубатлар ҳам мен учун қўрқинчли бўлмаган, чунки мен ҳар доим қаршимда Худовандни кўрганман (Забур 15:9).
Порлоқ абадиятга келгач, Масиҳ учун кам азоб чекканимиздан афсусланишимиз мумкин. Шунинг учун шундай яшашга интилайликки, токи “Худо бизларга Масиҳга ишонишнигина эмас, балки Масиҳ учун азоб чекиш тақдирини ҳам насиб этсин” (Филиппиликларга 1:29).
Камтар хизматкор Н. Е. Бойконинг қуйидаги автобиографияси илк бор алоҳида бобларда “Замонамизнинг дурдонаси”номи билан “Ҳақиқат даракчиси” журналларида 2004-2006 йилларда чоп этилган.
Қуйидаги нашрда у “Абадийликка ишонаман”деган янги ном билан китоб қилиб тўпланган. Бу сўзларни Н. Е. Бойко кўпинча ўзининг таъқибчиларига, улар Бойконинг ҳаёти учун чидаб бўлмас шарт-шароитларни яратишга ва уни қамоқхоналарда ва лагерларда “чиритиб” юборишга қўрқитганларида, айтган. Абадий Худо у учун бошқа ҳеч азоб, хасталик ва ўлим бўлмайдиган Ўзининг қароргоҳидан жой ажратиб қўйганлиги ҳақида Бойко нафақат гапирган, балки шунга ишонган ҳам. Уни севган Худога бўлган садоқатини сақлаб қолиш учун, у ўлимга ҳам рози. Оғир синовлар даврида ва асирликда бўлган йилларда ўз эътиқодига содиқ қолиши учун Худо уни марҳаматлади.
Книга на Узбекском языке: - Верю в бессмертие (Николай Бойко)
Очень впечатляющее свидетельство одного верующего узника за имя Христово, прошедшего тюрьмы и лагеря, и повсюду Бог подкреплял его и исцелял. Одному Богу известно, сколько издевательств претерпел Николай Ерофеевич в неволе. Его лишали свиданий, не отдавали писем и в буквальном смысле уничтожали, сажая в камеру—холодильник в то время, когда у него было воспаление легких. Но, по неизреченной Своей милости, Господь сберегал жизнь Своему слуге. Он оставался непреклонным и не шел на сотрудничество с гонителями. Его глубоко почтенный 82-летний возраст — яркое доказательство того, что жребий наш всецело находится в руках Господа и вовсе не условия существования определяют длительность жизни, а лишь Божья воля. Несмотря на суровый путь, он достиг рубежа большей крепости и отошел к Господу как и насыщенные днями патриархи. Земная брань его закончилась победно.
