Филип Янси. НЕГА? - (4–қисм) Ўзбек тилида
NEGA? (Philip Yansi) O‘zbek tilida Audiokitob
Ҳар доим жавобсиз қолаётган савол
Мундарижа
1–қисм: Худо қаерда, ўзи?
Савол қайтмоқда
Ғамгин Мавлуд байрами
2–қисм: «Билишни хоҳлайман: Нега!»
Аввал силкинишлар, кейин тўлқин
Фожиа билан юзма–юз
Нега?
Бизнинг ягона умидимиз
Диққатнинг чалғиши
«Ёрдамчиларни изла»
Зиён қилиб қўйма
3–қисм: Худо ухлаб қолганда
«Бундай шафқатсизлик қаердан келди?»
Кўр ва кемшик дунё
Ёрдам сўраб қилинган нолалар
Қўшнилар
Умид учқуни
Эзгуликка элтувчи азоб
Ўсиш учун макон
4–қисм: Ёвузликни даволай туриб
Қайғу шаҳри
Ўт ўчириш қисмида
Синовдан ўтган ва мустаҳкамланган эътиқод
Узилган ҳаёт
Икки универсалия
Қийин саволлар
Ўлим, кеккаяверма
5–қисм: Уч буюк синов
Миннатдорчиликлар
4–ҚИСМ.
ЁВУЗЛИКНИ ДАВОЛАЙ ТУРИБ
Адам Лэнза Коннектикут штатидаги Ньютаунда онаси билан яшаётган йигирма ёшли ёлғиз йигит эди. Ота–онаси ажрашиб кетганидан бир йил ўтгач, у отаси ва акаси билан ҳар қандай муносабатларни узди. Болалигидаёқ Адамда аутизмнинг турларидан бири Аспергер касаллиги аломатлари билина бошлади ва «Сэнди–Хук» мактабида ўтказилган биринчи синфдан кейин у бир нечта умумий ва уйда қисқа муддат ўқитиш оралиғига эга хусусий мактабларни алмаштирди. Шунга қарамай, юқори синфларда Адам ёмон ўқимади ва ҳатто токи биринчи курсдан кейин ўқишни ташлаб кетгунига қадар, ўн олти ёшида кирган коллежда қатъий “яхшичи”лардан бири сифатда ном чиқарганди.
2012 йил 14 декабрь куни эрталаб Лэнза очиқ жавонда сақланаётган онасининг коллекциясидан иккита тўппонча ва ярим автоматли милтиқни олди. Ўқдонларни тўлдиргач, у ётоқхонага кирди ва ухлаб ётган онасининг юзига тўртта ўқ узди, кейин эса машинада бошланғич мактабга борди, ичкарига кириш учун ўқ узиб, эшик қулфини бузди ва бутун дунёни ларзага солиб қўйган қирғинни бошлади.
Синган ойналар ва йўлакдаги шовқин овозига югуриб чиққан директор ва мактаб психологи Лэнзанинг илк қурбонлари бўлишди. Сергак мактаб котиби ички алоқа тизимини ишга туширилган ҳолда қолдирди, шу туфайли бутун бинодаги ўқитувчилар ўқ ва қичқириқлар овозини эшитиб, “Бекининглар!” деб қичқирганча ўз ўқувчиларини ичкаридан қулфланган эшиклар ортига яширишди. Биринчи синфлар хонасининг бирини ўтказиб, Лэнза Лорен Руссонинг синфига кирди, бу аёл туғруқ таътилига чиққан ўқитувчи аёлнинг ўриндоши эди. Лэнза Руссони ва унинг ўн тўрт ўқувчисини атиги бир ҳафта олдин ишга кирган педагог–дефектолог билан қўшиб отиб ташлади.
Полиция синф хонасидан бир тўдага тўпланган ўн тўртта жажжи жасадларни топди, уларнинг ҳар бирида камида иккитадан, бирида эса нақ ўн битта ўқ жароҳати бор эди. Бу тўданинг остидан келаётган инграш товушини эшитиб, офицерлар бир неча жасадни нари суришди ва ҳали тирик бўлган болани топишди. У касалхонага кетаётганда, тез ёрдам машинасида жон берди. Ақл бовар қилмайди, лекин олти ёшли бир қиз ўзини ўликка солиб, тирик қолганди. У бошдан–оёқ синфдошларининг қонига беланганича, мактабдан чиқди. «Ойижон менга ҳеч нарса қилмади, лекин ҳамма дўстларим ўлди», – деди у ниҳоят онасини топганида.
Кейинги синфда муаллима Виктория Сото йигирма нафар ўқувчиларини кийим шкафи ва сервантга яширди. У ҳамма болалар мактабнинг нариги бошидаги мажлислар залида эканлигини айтиб, Лэнзани чалғитишга уринди. Шу пайт шкафнинг эшиги очилиб кетди ва қўрқиб кетган бир неча болакайлар чиқиш эшиги томон чопишди. Лэнза улардан олтитасини ўлдирди, кейин қуролини қайта ўқлаш учун тўхтади, бу қолган олти боланинг қутулиб қолишига имкон берди. Улар мактаб рўпарасида яшайдиган нафақадаги психолог ҳовлисидаги майсазорга югуриб чиқишди. Виктория Сотонинг жасадини болаларнинг устидан олишди, у болаларни ҳимоя қилишга уринганди, бу ерда аутизм бўйича мутахассис бўлган яна бир ўқитувчи аёлнинг жасади ҳам бор эди. Болалар чизган расмлар “Мен устозим мисс Сотони яхши кўраман” қабилидаги ёзувлар билан ахборот стендида осилиб турарди.
Нохушликни сезган бошқа ўқитувчилар дарҳол 911 хизматига қўнғироқ қилишди ва полиция биринчи ўқ узилганидан ўн дақиқадан кейин етиб келди. Ҳуқуқни муҳофаза қилувчилар яхши тайёрланган ва олдинги хатолардан сабоқ олишганди – полиция “Колумбайн” мактабини қуршаб олган бўлсада, жуда узоқ вақт давомида ҳужум бошламаганди, бу эса янада кўпроқ ўқувчиларнинг ўлимига олиб келганди. Бу сафар улар қуролларини шайлаб, жанговар ҳолатда дарҳол бинога бостириб киришди. Бу пайтга келиб Лэнза ўзининг “Бушмастер” винтовкасидан ўттиз ўқли бир неча магазинни бўшатишга, умумий сони 154 та ўқ узишга улгурганди. Ташқаридаги сирена чинқириғи остида полиция мактабга бостириб кирганда, у тўппончани ўзининг бошига тиради.
Бир неча дақиқа ўтгач, мисс Сотонинг синфини кўздан кечирар экан, полициячилар шкафнинг ичкарисидан ўзларига тикилиб турган етти жуфт кўзни кўриб шошиб қолишди. Бу болалар қоронғуликда атрофдаги ғала-ғовурнинг тугашини итоаткорона кутиб туришган эди. Кейин коридор бўйлаб қўрқиб кетган ўқитувчи аёл офицерлардан бири эшик тагидан полиция нишонини тиқиб кўрсатмагунича, бирор кишини синфга киритишдан бош тортди. Эшикни очгач, бу аёл автоматик винтовка тутган ўн беш полициячи ва федерал агентларни кўрди.
Ўн икки ўғил бола ва олти қизча – ҳаммаси олти-етти ёшларда – ўзларининг олти нафар ўқитувчилари ёнида ётишарди. Мактабни кўздан кечиришни тугатгач, полиция тирик қолган тўрт юз нафар болаларни кўчага олиб чиқди. Бунда уларга бир–бирининг ортидан, елкама–елка қўл қўйиб, занжир бўлиб, кўзларини юмиб юриш айтилганди, бу улар ёнидан ўтаётган қонга беланган таналарни кўрмаслиги учун қилинганди.
Бу орада, «Сэнди–Хук»даги ўқувчиларнинг ота–оналари телефон хабари орқали мактаб яқинидаги ўт ўчириш қисмига етиб келишлари ҳақидаги илтимос билан хабардор қилинганди. Хавотирга тушган юзлаб ота–оналар бу жойга шоша–пиша етиб келишди ва кўзда ёш билан ўзларининг тирик қолган фарзандларини қучоқлай бошладилар. Бу оилалар енгил нафас олиб, уйларига тарқалишганида, мактабдан чиқмаган йигирма нафар боланинг қўрқиб кетган ота–оналари ўз ҳаётларида энг узоқ кутиш учун жамоатчилик марказига ўтишди.
Книга на Узбекском языке: - Почему? (Филип Янси)
Где Бог, когда я страдаю? Этот вопрос звучит безмолвным рефреном каждый раз, когда случается беда – неважно, с одним человеком или целыми нациями. Стоит произойти природному катаклизму, эпидемии, войне или очередному теракту – и сразу же сотни людей взывают к небесам: «Доколе, Господи?!» Если мы не можем доверить Богу безопасность наших детей или защиту близких от мучительной смерти, то в чем вообще можно Ему доверять? Почти 25 лет назад Филип Янси написал нашумевшую книгу, где попытался изложить свой взгляд на эту извечную проблему. Сегодня события на трех континентах, которые лихорадят человечество, заставляют его снова взяться за перо. C характерной для автора прямотой и честностью книга обращается к тем, кто несет тяжкое бремя страданий, чья вера пошатнулась от перенесенной боли, кто испытал разочарование в Боге и людях, но все равно пытается найти смысл в том, что происходит вокруг, и разобраться в этом ВОПРОСЕ, КОТОРЫЙ ОСТАЕТСЯ ВСЕГДА.
