1 Қудайдың адамы болған Муўсаның дуўасы
2 Ийе, әўладтан-әўладқа, Бизлердиң пана жеримиз болдың.
3 Таўлар пайда болмасынан алдын, Жер жүзи ҳәм дүньяны бар қылмасыңнан алдын, Әзелден мәңгиге Сен – Қудайсаң.
4 Адамзатты топыраққа қайтарасаң, «Адам уллары топыраққа қайтың», – дейсең.
5 Сениң нәзериңде мың жыл өткен бир күн сыяқлы, Өтетуғын түнги бир нәўбетшилик яңлы.
6 Адамларды тасқын суў сыяқлы ығызып кетесең, Олар таңда умыт болатуғын түс сыяқлы, Азанда гүллеп, өсетуғын, Ал кеште солып қалатуғын шөп киби.
7 Жоқ болып кетемиз ғәзебиңнен, Қорқынышқа түсемиз Сениң қәҳәриңнен.
8 Сен айыпларымызды Өзиңниң алдыңа, Жасырын гүналарымыз жүзиңниң нуры алдына қойдың.
9 Күнлеримиз ғәзебиң астында өтер, Жылларымыз бир дем яңлы таўысылар.
10 Өмиримиз жетпис жыл екен, Егер күшли болсақ, сексен жыл болар. Әжайып жылларымыз да машқала ҳәм қыйыншылықта өтти, Өмиримиз тез өтер, ушып кетермиз.
11 Ким биле алар Сениң ғәзебиңниң күшин? Адамлар қорққандай, ол сондай күшли!
12 Дана жүрекке ийе болыўымыз ушын, Өмиримиздиң күнлерин санаўды үйрет.
13 Бизлерге қайт, Жаратқан Ийе! Қашанға дейин бул даўам етеди? Қулларыңа реҳим қыл!
14 Таңда бизлерди сүйиспеншилигиң менен тойдыр, Өмир бойы қуўанып, шадланып бақырайық.
15 Бизлерди азапқа қалдырған күнлериңниң, Бахытсыз жасаған жылларымыздың есесине, Бизлерди шадлыққа бөле.
16 Сениң ислериң қулларыңа, Салтанатың олардың балаларына көринсин.
17 Қудай Ийемиз, Сениң бизлерге мийримиң түссин, Қол мийнетимизди табыслы қыл, Аўа, қол мийнетимизди табыслы қыл.
