Дон Мак-Керри. Иброҳимнинг оиласи: парчаланган шажарани шифолаш - (16-боб) Китоб Ўзбек тилида
Ibrohimning oilasi: parchalangan shajarani shifolash (Don Mak-Kerri) O‘zbek tilida Audiokitob 
Мундарижа
1-ҚИСМ
1-боб: Худонинг дўсти Иброҳим
2-боб: Худонинг дўсти иккиланади
3-боб: Ҳожарнинг фожеаси
4-боб: Исмоил: Худо эшитади
5-боб: Ака-укалар ўртасидаги адоват
2-ҚИСМ. ИСМОИЛНИНГ ЭНГ МАШҲУР ЎҒЛИ
6-боб: Муҳаммад – биринчи мусулмон
7-боб: Қуръон – Муҳаммаднинг китоби
8-боб: Шаклланган ислом: ҳадис ва қонун
9-боб: Ислом. Унинг эътиқод белгилари ва диний вазифалари
3-ҚИСМ. КЎП ҚИЁФАЛИ ИСЛОМ
10-боб: Исломда этник мансублик ва сиёсат
11-боб: Катта бўлиниш: суннийлар ва шиалар
12-боб: Мистицизм: қонундан қочиш
13-боб: Халқ исломи: мусулмонлик ва руҳий кучлар
14-боб: Жанговар ислом: аслиятга қайтиш
15-боб: Ислом ва секуляризм
16-боб: Рақиб пайғамбар Мирзо Ғулом Аҳмад
17-боб: Ирқчи ислом. Африка-Америкадан келиб чиққан мусулмонлар
4-ҚИСМ. МУСУЛМОНЛАРГА ХИЗМАТ ҚИЛИШ
18-боб: Исонинг йўли
19-боб: Худо Шоҳлиги ва маданият
20-боб: Мусулмонларга хизматчи
21-боб: Руҳий кучдан фойдаланиш
22-боб: Аниқ ҳаракатлар доираси
5-ҚИСМ МУСУЛМОНЛАР БИЛАН ИШЛАШ МЕТОДЛАРИ
23-боб: Исо ва суннийлар
24-боб: Исо ва шиалар
25-боб: Исо ва келишувчан мусулмонлар
26-боб: Исо ва жанговар мусулмонлар
27-боб: Исо ва мутасаввифлар
28-боб: Исо ва халқ исломига итоат этувчи мусулмонлар
29-боб: Исо ва аҳмадийлар
30-боб: Исо ва Африка-Америкадан келиб чиққан мусулмонлар
6-ҚИСМ. ИСЛОМ ВА МАСИҲИЙЛИК ЎРТАСИДАГИ ИЛОҲИЙ ЗИДДИЯТЛАР
31-боб: Мусулмонларнинг Муқаддас Битикка ҳужумлари
32-боб: Муҳаммад ўзини пайғамбар дебэълон қилади
33-боб: Муҳаммаднинг Қуръон ҳақидаги таъкидлари
7-ҚИСМ. ИБРОҲИМ ОИЛАСИДА ЯРАШУВ
34-боб: Бошқа эътиқодга ўтишдан жароҳат олиш
35-боб: Мураббийлик баҳоси
36-боб: Мураббийликнинг аниқ мақсадлари
37-боб: Жамоанинг шаклланиш модели
38-боб: Машаққатнинг ниҳояси
Сўнг сўз
16–боб
Рақиб пайғамбар Мирзо Ғулом Аҳмад
Ислом, худди масиҳийлик сингари, бидъатчиликни ва сон–саноқсиз мазҳабларни қоралайди. Аҳмадия мазҳаби шунчалик кенг тарқалганки, у қоралашга лойиқ.
Мирзо Ғулом Аҳмад (1835–1908) катта обрўга эга ҳинд мусулмон олими бўлиб, у масиҳийлар, ҳиндлар билан диний можароларга мойил одам эди. У исломга ва Муҳаммадга масиҳийлар қилган ҳужумдан қаттиқ ранжиган эди. Шунингдек, Европа ҳукмронлари ҳинд мусулмонларини ҳақоратлашидан у ёниб кетарди. Илмий кашфиётлар олдида уламолар - ортодоксал мусулмон олимларининг ўзларини йўқотиб қўйишлариlfy ва саросимага тушиб қолишларидан у баттар ғазабланарди. У: “Ислом янги тафсирчига, ислоҳотчи пайғамбарга муҳтожлик сезяпти”, деган хулосага келган эди (Mujeeb 1967: 543).
Мирзо Ғулом Аҳмад – Ёғ суртилган
1889 йили март ойида Аҳмад: “Менга Худодан ваҳий келди”, деб эълон қилди ва “Мен Ёғ суртилганман, Зиллининг пайғамбариман”, деб даъва қилди. Зиллининг пайғамбари – қонунни талқин қилишга ва айнишлардан қутқариш учун юборилган экан. Иккинчидан, у: “Мен ибодатимнинг ғаройиб кучи билан рақибимни ўлдиришга қодирман”, деб айтарди (Hartly 1972: 172). У ўзини пайғамбар деб эълон қилди, аммо бунинг оқибатида ортодоксал мусулмон жамиятининг ундан ихлоси қайтди. Чунки мусулмонлар, Муҳаммад “пайғамбарлар муҳри”дир, яъни у охирга пайғамбардир, ундан кейин пайғамбар чиқиши мумкин эмас, деб ишонадилар.
Ортодоксал ислом ўз тарихининг дастлабки йилларида, Масиҳ осмондан тушиб келиб, дажжолни бўйсундиради, Ўз ваъзи билан оламни исломнинг олтин асрига олиб келади, деб айтар эди. Аҳмад эса буни Қуръонга зид деб билди. У исломни таълимотнинг бу қисмидан холи деб башорат қилди. Аҳмаднинг таълимоти бўйича, Масиҳ ҳақиқатан хочга михланган, тирик ҳолида хочдан олинган, у қабрдан чиқиб, Кашмирга етиб келган ва кексайиб, ўша ерда вафот этган. Аҳмадийлар сизга унинг қабрини бугун ҳам кўрсата олади (Cragg 1956: 250).
Мирзо Ғулом Аҳмад – Маҳди
Аҳмад ўзини Ёғ суртилган деб эълон қилгани устига, мен Маҳдиман, деб эълон қилди. Маҳди – ер юзида фазилатларни тиклаш учун охирзамонда пайдо бўлиб, қиёматдан олдин “Тўғри йўлга солинган”деган маънони билдиради. Маҳди, Масиҳдан фарқли равишда, пайдо бўлгач, Муҳаммаднинг ҳукмронлигини илгариги поклиги билан тиклайди ва қонуннинг ҳамма талқинларини бир тизимга келтиради (Glass 1989: 246, 247).
Жиҳодга йўл йўқ
Аҳмад мусулмон жамиятини янада бегоналаштиришга даъват этиб, шундай эълон қилди: “Жиҳод имонни ўлдириш учун зўравонлик урушидир, бу уруш энди амалий натижа бермайди, жиҳод фақат ўзини ўзи ҳимоя қилиш билан чекланиб қолган…” У, имонга мажбурлаб киритиш нотўғри, аммо имонни ҳақорат қилгани (имондан қайтгани) учун ўлгунча тошбўрон қилиниши керак…”. 1904 йили у: “Мен ваҳий олдим, тангри Кришнанинг реинкарнациясидан бири эканман”, деб тасдиқлади (Karandikar 1968: 102).
Аҳмадийлар – мусулмон эмас
Покистон давлати пайдо бўлгандан кейин Аҳмадийлар мусулмонми ёки йўқми деган масала ўртага ташланди. Бу масала иккита жиддий вазиятга сабаб бўлди. Биринчиси – давлатнинг мусулмонча мавқеини белгилаш билан боғлиқ эди. Бу оқим тарафдорлари Аҳмадни пайғамбар деб эълон қилиб, Муҳаммаднинг охирги пайғамбар эканини рад қилдилар. Шундан кейин, 1953 йилнинг март–апрель ойларида аҳмадийларни оммавий қирғин қилиш авжига чиқди. Ўз вақтида бу масала Покистон Олий Суди олдига ҳам қўйилди (1974 й.). Олий Суд аҳмадийларни мусулмон эмас, деб эълон қилди (Esposito 1984: 113) ва уларни оммавий равишда қирғин қилиш давом этди.
Аҳмадийлар – ўз эътиқоди учун ғайратли воизлардир
Аҳмадийлар ўз эътиқодларини ёйиш учун протестант миссионерларининг усуллари билан қуролланишни маъқул кўрдилар. Улар Қуръонни қайтадан таржима қилдилар, кўплаб тарғибот адабиётларини ёздилар, жамоат жойларида, кўчаларда ваъз қила бошладилар, одамлар билан мунозарага киришиб кетардилар. Қоқ ислом марказида улар қаттиқ зарбага учрадилар, аммо мусулмон оламининг чет ўлкаларида, айниқса, Ғарбий ва Шарқий Африкада, жануби– Шарқий Осиёда, Европада муваффақиятли иш олиб бордилар. Улар ўз эътиқодларини тарғиб-ташвиқ қилишлари натижасида миқдоран кўпайдилар: ҳозирда дунёда 500 000 тача аҳмадийлар бор (Glasse 1989: 28).
Аҳмадийликнинг масиҳийликка таъсири
Аҳмадийлик мазҳаби масиҳийлар билан мусулмонларнинг муносабатлари ёмонлашувига сабабчи бўлди. Мирзо Ғулом Аҳмад ўзини маҳди деб эълон қилиб, шундай талқин қилган эди: “Маҳдининг хусусиятларидан бири – Дажжолни таниш қобилиятидир”. Аҳмаднинг айтишича, у бу руҳни замонавий масиҳийликдан олган экан. Бу руҳни олишига хизмат қилган нарса шу эканки, масиҳийлик гўё илк йўлларидан адашган эмиш, шунинг учун унга “Китоб аҳли” сифатида қаралмас экан (Glasse 1989: 28).
Мирзо Ғулом Аҳмад исломга нисбатан жонкуярлигини шу билан изоҳлаган эди: “Исломга ҳар турли ортодоксал мусулмон анъаналари туфайли кириб олган масиҳийча мезонлардан тозалаш менинг вазифамдир” (Cragg 1965: 61). Яна унинг айтишича, мусулмонликнинг олтин асрига олиб борувчи Масиҳнинг иккинчи марта келиши тўғрисидаги ғоя чиқариб ташланиши керак.
Шу тариқа Аҳмаднинг издошлари Масиҳга бўҳтон қилиш йўлидан кетавердилар. Улар: “Масиҳ Магдалалик Марям билан нопок алоқада бўлган эди. Канадаги тўй кечасида Масиҳ онасини ҳақорат қилди. Хочдан туриб отага: “Нега Мени ташлаб қўйдинг?” деб қўрқоқнинг гапини гапирди”. Крэгг бу бўҳтонларни шу сўзлар билан якунлади:
“Масиҳга нисбатан бу бўҳтон ва нафратлар даф қилинади, кўп ҳолларда эса ортодоксал мусулмонлар учун Масиҳ – “пайғамбарлардан бири” экани рад этилади. Аммо барибир, Аҳмадийлар ҳаракати мусулмонларнинг масиҳийликка муносабатини ўзгартирди. Улар буни қатъий мусулмонликнинг ўзига бино қўйгани ва кўпроқ бегоналашиш йўли туфайли қилдилар” (Cragg 1956: 251).
Аҳмадийлар нуқтаи назарининг беҳудалиги
Аҳмадийларнинг хатти-ҳаракати биз – масиҳийларни икки жиҳатдан қизиқтиради. Биринчидан, бизга “имонда собитқадам бўлиб, Инжил йўлида якдиллик билан курашиб бораётганларни билиб, қаршилик кўрсатаётганларнинг ҳеч қандай дўқ–пўписаларидан чўчимаслик” учун йўл кўрсатади(Филипп.1:27,28). “Раббингиз Масиҳга юракларингиздан муқаддас жой беринглар. Дилингиздаги умид ҳақида сиздан ҳар бир сўраган кишига жавоб беришга доим тайёр бўлинглар” (1Бутрус 3:15) деган ўгитга амал қилишимизга ундайди.
Иккинчидан, Аҳмадийлар - ҳимоясиз, ортдоксал мусулмон жамиятига зид қўйилгани учун бизнинг эътиборимизни тортаётир. Покистонда Аҳмадийлар расмий равишда мамлакат фуқаролигини қабул қилган бўлсалар ҳам, мусулмон эмас, деб эълон қилинган,. Мусулмон оламининг ҳамма томонида уларга муносабат шундай. Улар Қуръон ва ҳадисларга таяниб, мусулмонлар аудиториясида ўзларининг позициясини ҳимоя қила олмайдилар.
Айни пайтда улар Масиҳ нима учун ҳақоратланганини Муқаддас Китобга таянган ҳолда ҳам ҳимоя қила олмайдилар. Улар Инжилдаги пухта ваъз олдида таслим бўладилар. Буни Покистонлик машҳур масиҳий воизи, собиқ аҳмадий, марҳум Чоудри Иноятулло Мужоҳиднинг ҳаёти ва имонга келгани яққол далилдир. Ҳатто ана шу адашган, жаҳлдор “Исмоил ўғиллари” ҳам Муқаддас Китоб ваъзларидан нажот топишлари мумкин. Биз Масиҳ исми билан уларни нажотга эриштириш учун ҳамма ишни қилишимиз керак.
Книга на Узбекском языке: Семья Авраама: исцеление сломанной ветви (Дон Мак-Керри)
Эта книга призвана помочь христианским работникам, научить их как трудиться с сыновьями и дочерьми Измаила, так как Мухаммад и его потомки решили отождествить себя с коленом Агари и Измаила.
Эта книга написана не для научных работников, она написана непосредственно для тружеников. Работа эта призвана стать введением в труд среди мусульман.
Для тех, кто имел счастливую возможность закончить учебное заведение, специализируясь на исламе, для тех, кто достиг определенных вершин, занимаясь практическим трудом и самообразованием, нет ничего особенного в этой книге. Но для тех, кто специально не изучал миссиологию и ислам, у кого не было доступа к самым последним исследованиям в этой сфере, книга эта может восполнить имеющийся пробел в знаниях.
