1 Қуддусга яқинлашишиб, Зайтун тоғи этагидаги Байтфагия қишлоғига етиб келишди. Исо икки шогирдини яна йўлга солиб:
2 «Қаршингиздаги қишлоққа боринглар, шу заҳот боғлаб қўйилган урғочи эшакни ва унинг ёнида хўтикни кўрасизлар. Уларни ечиб, Менинг олдимга келтиринглар.
3 Агар кимдир сизга бирор нима деса, „Булар Раббимизга керак, У кўп ўтмай уларни қайтариб юборади“, – деб жавоб беринглар», – деди.
4 Бу содир бўлганларнинг ҳаммаси пайғамбарга ваҳий бўлган ушбу оят бажо келиши учун рўй берди:
5 «Сион қизига айтингизким: Бир моча эшакка миниб, Хўтикка мингашиб камтарона, Сенинг Подшоҳинг келар ёнингга».
6 Шогирдлар йўлга тушиб, Исо уларга буюрганидай қилдилар.
7 Эшак билан хўтикни келтириб, уларнинг устига кийимларини юкладилар. Исо эса миниб олди.
8 Халқнинг кўпчилик қисми ўз кийимларини йўлга пойандоз қилди. Баъзилари эса дарахт шохларини кесиб, йўлга тўшадилар.
9 Олдда ва орқада юраётган халойиқ: «Довуд Ўғли мангу яшасин! Худованд номидан Келаётган муборак! Кўклардан нажот юборгил!» – деб ҳайқиришар эди.
10 Исо Қуддусга кириб келганда, бутун шаҳар: «Бу ким бўлди?» – деб ҳаракатга келди.
11 Халойиқ эса: «Бу Жалиланинг Носира шаҳридан бўлган Исо пайғамбар!» – деб таъкидлади.
12 Исо Худо маъбадига кириб, маъбадда олди-сотди қилаётган ҳаммани қувиб чиқарди. Саррофларнинг хонтахталарини ва каптар сотувчиларнинг курсиларини ағдариб юборди.
13 Исо уларга: – Тавротда: «Менинг уйим ибодат уйи аталгай», – деб ёзилган. Сизлар эса уни қароқчилар уясига айлантириб юборибсизлар!
14 Маъбадда Исонинг олдига кўрлар ва чўлоқлар келди. У эса уларга шифо берди.
15 Лекин олий руҳонийлар ва уламолар Исонинг қилаётган ажойиб ишларини ҳамда маъбадда: «Довуд Ўғли мангу яшасин!» деб ҳайқираётган болаларни кўриб, дарғазаб бўлдилар.
16 – Булар нима демоқдалар, эшитяпсанми? – дейишди Унга. Исо уларга: – Ҳа! – деди. – Наҳотки сизлар: «Гўдак ва чақалоқлар оғзидан Сен мадҳия яратдинг», – деган оятни ҳеч қачон ўқимаган бўлсангиз?
17 Сўнг Исо уларни қолдириб, шаҳардан чиқди ва Байтанияга бориб, у ерда тунади.
18 Эрталаб Исо шаҳарга қайтиб келаётганда оч қолди.
19 Йўл четида бир анжир дарахтини кўриб, унинг ёнига келди. Исо барглардан бошқа ҳеч нарса топмай, дарахтга: – Бундан кейин сенда абадий мева битмасин! – деди. Анжир дарахти эса шу онда қуриб қолди.
20 Буни кўрган шогирдлар ҳайратга тушиб: – Қандай қилиб анжир дарахти дарҳол қуриб қолди? – дедилар.
21 Исо уларга жавобан: – Сизларга чинини айтайин, – деди, – Агар ишончингиз қатъий бўлиб, шубҳаланмасангиз, бу анжир дарахти билан содир бўлганни адо этиш у ёқда турсин, ҳатто бу тоққа: «Кўтарил-да, денгизга отил», – десангиз, айтганингиз бўлади.
22 Сизлар ибодат қилиб, ишонч билан нимаики сўрасангиз, эришасизлар.
23 Исо маъбадга кириб таълим бераётганда, олий руҳонийлар ва халқ оқсоқоллари Унинг олдига келиб: – Сен бу ишларни қандай ҳуқуқ билан қиляпсан? Сенга бундай ваколатни ким берган? – деб сўрадилар.
24 Исо уларга жавоб бериб деди: – Мен ҳам сизга бир савол берайин. Агар Менга жавоб берсангизлар, шунда Мен ҳам бу ишларни қандай ваколат билан қилаётганимни сизларга айтаман.
25 Яҳё пайғамбар одамларни сувда тавба қилдириш учун кимдан ваколат олган эди? Худоданми ёки инсонданми? Улар эса ўзаро мулоҳаза юрита бошладилар: «Агар Худодан десак, У бизларга: „Нега унга ишонмадингиз?“ – деб айтади.
26 Агар инсондан десак, халқдан қўрқиш керак, чунки халқнинг бари Яҳёни пайғамбар деб ҳисоблайди-ку».
27 Ниҳоят Исога: – Билмаймиз, – деб жавоб бердилар. Исо эса уларга: – Мен ҳам буларни қандай ваколат билан қилаётганимни сизга айтмайман, – деди.
28 «Сизларнинг фикрингиз қандай? Бир одамнинг икки ўғли бор экан. У биринчисига келиб: – Ўғлим, бугун бориб узумзоримизда ишла, – дебди.
29 Аммо у: – Истамайман! – деб сўз қайтарибди. Кейин пушаймон бўлиб, борибди.
30 У одам иккинчи ўғлига келиб, яна шундай дебди. Буниси жавоб бериб: – Хўп хўжайин, бораман, – дебди-ю, лекин бормабди.
31 Икковидан қайси бири отасининг хоҳишини бажо келтирган бўлади?» Исога: «Биринчиси», – дедилар. У уларга: «Сизларга чинини айтайин, – деди. – Саёқлару фоҳишалар Худонинг Шоҳлигига сизлардан олдин эришмоқдалар.
32 Чунки Яҳё пайғамбар сизнинг олдингизга тўғри йўлни ўргатиб келди ва сизлар унга ишонмадингиз, саёқлар ва фоҳишалар эса ишонди. Сизлар-чи, буни кўргандан кейин ҳам пушаймон қилмадингиз, ишонмадингиз».
33 «Энди бошқа бир масални эшитинг: бир ер эгаси бор экан. У узумзор яратиб, атроф-теварагини панжара билан ўраб, ичида исканжа ва қўриқчи минораси қурибди-да, узумзорни боғбонларга ижарага ташлаб, ўзи вақтинча бошқа мамлакатга кетибди.
34 Ҳосил мавсуми яқинлашгач, ўзининг маҳсулини олиш учун боғбонларнинг олдига хизматкорларини юборибди.
35 Боғбонлар эса унинг хизматкорларини тутишибди ва кимини уриб, кимини ўлдириб, кимини эса тошбўрон қилишибди.
36 Боғ эгаси бу гал аввалгидан ҳам кўпроқ бошқа хизматкорларини юборибди. Боғбонлар эса улар билан ҳам шундай қилишибди.
37 Охирида боғ эгаси: – Ўғлимни ҳурмат этарлар, – деб уларнинг олдига ўз ўғлини юборибди.
38 Лекин боғбонлар ўғлини кўриб, бир-бирига: – Бу меросхўр-ку, қани уни ўлдириб, меросига эга бўлайлик, – дейишибди.
39 Уни тутиб, узумзордан ташқарига чиқариб, ўлдиришибди.
40 Шундай қилиб, узумзорнинг эгаси қайтиб келганда, бу боғбонларни нима қилар экан?»
41 Тинглаётганлар Исога: «Бу ёвуз одамларни ёвузларча йўқ қилиб, узумзорини эса мавсумида ҳосилини териб турадиган бошқа боғбонларга ижарага беради», – дедилар.
42 Исо уларга деди: «Наҳотки сиз Забурдаги бу сўзни ҳеч ўқимаган бўлсангизлар? „Бинокорлар кераксиз деб ташлаган тош Нақ бинонинг пештоқидан жой олди. Бу Худованд иродаси туфайлидир, Бизга эса ажойибот тимсолидир“.
43 Шунинг учун сизларга айтаманки, Худонинг Шоҳлиги сиздан олиниб, тегишли ҳосилини етиштирувчи халққа берилади.
44 Кимки бу тошга йиқилса, парчаланиб кетади. Тош кимнинг устига тушса, уни эзиб юборади».
45 Олий руҳонийлар ва фарзийлар Исонинг масалларини тинглаган сайин, улар ўзлари ҳақида айтилганини пайқадилар.
46 Улар Исони қўлга туширишга интилаётган бўлсалар-да, халқдан қўрқар эдилар. Чунки халқ Исони пайғамбар деб ҳисоблар эди.
