1 Исо ҳамма сўзларини айтиб бўлгач, шогирдларига деди:
2 «Икки кундан кейин Фисиҳ байрами бўлишини биласизлар. Ана, ўшанда Инсон Ўғли хочга михлаш учун тутиб берилади».
3 Шундан кейин олий руҳонийлар, уламолар ва оқсоқоллар жамиси Каяфа исмли бош олий руҳонийнинг ҳовлисида тўпланишиб,
4 Исони ҳийла билан тутиб ўлдиришни ўзаро маслаҳатлашиб олдилар.
5 Улар: «Бу иш фақат байрам кунларида бўлмаслиги керак, яна халқ ғалаён қилмасин», – дедилар.
6 Исо Байтанияда мохов Симуннинг уйида экан,
7 бир аёл Унинг олдига келди. У ганчдан ясалган идишда жуда қимматли атир мой келтириб, Исо дастурхон олдида ўтирган пайтда Унинг бошига қуйди.
8 Шогирдлари буни кўргач, ғазабланиб: – Бу исрофгарликнинг нима кераги бор?
9 Бу мойни катта баҳога сотиб, пулини камбағалларга бўлиб бериш мумкин эди-ку! – дейишди.
10 Исо айтилганларнинг фарқига бориб, шогирдларига деди: – Нега аёлни хижолатда қолдиряпсизлар? У Мен учун эзгу иш қилди.
11 Камбағаллар ҳар доим сизлар билан бирга, лекин Мен доим сизлар билан бирга бўлмайман.
12 Аёл бу мойни танамга тўкиб, Мени кўмишга тайёрлади.
13 Сизларга чинини айтайин: Инжил Хушхабари дунёнинг қайси ерида тарғиб қилинса, бу аёл ҳам эсланиб, унинг қилган иши ёдга олинади.
14 Шунда ўн икки шогирддан бири бўлган Яҳудо Ишқариёт деган киши олий руҳонийларнинг олдига бориб:
15 – Исони қўлингизга тутиб берсам, менга нима берасизлар? – деб сўради. Улар Яҳудога ўттиз кумуш танга таклиф этдилар.
16 Ўша вақтдан бошлаб Яҳудо Исога хиёнат қилиш учун қулай пайт пойлайдиган бўлди.
17 Хамиртурушсиз нон ёпиладиган Фисиҳ байрамининг биринчи кунида шогирдлар Исонинг олдига келиб сўрадилар: – Сенга Фисиҳ байрами таомини қаерда тайёрлашимизни буюрасан?
18 – Шаҳарга кириб фалон кишининг олдига боринглар, – деди Исо, – ва унга шундай деб айтинглар: «Устозимиз: Менинг вақт-соатим яқинлашди, деяпти, Фисиҳ байрамини шогирдларим билан бирга сенинг уйингда нишонламоқчиман, деяпти».
19 Шогирдлари Исо уларга буюрганидай қилиб, Фисиҳ таомини тайёрладилар.
20 Оқшом тушгач, Исо ўн икки шогирди билан дастурхон атрофига ўтирди.
21 Овқатланаётганларида, Исо: – Сизларга ростини айтсам, сиздан бир киши Мени тутиб беради, – деди.
22 Шогирдлар жуда хафа бўлиб, бирин-кетин Ундан: – Раббий, ўша мен эмасми? – деб сўрай бошладилар.
23 У эса жавоб қайтариб деди: – Мен билан бирга косага нон ботириб еган Мени тутиб беради.
24 Тўғри, Инсон Ўғлининг тақдири оятда ёзилганидай кетяпти. Лекин Инсон Ўғлини тутиб берадиган ўша одамнинг ҳолига вой! У одамнинг туғилмагани яхшироқ бўлар эди.
25 Шунда Исога хоинлик қиладиган Яҳудо сўради: – Устоз, мени кўзда тутаётганинг йўқми? – Ўзинг айтдинг, – деди Исо.
26 Улар овқатланиб ўтирганларида, Исо нонни олди, дуо ўқиб синдирди ва шогирдларига тарқатиб: – Олинглар, енглар, бу Менинг танамдир, – деди.
27 Косани ҳам олиб, шукрона дуосини айтди ва уларга узатиб: – Бундан ҳаммаларинг ичинглар, – деди.
28 – Чунки бу – кўпларнинг гуноҳлари кечирилиши учун тўкиладиган, Янги Аҳдни тасдиқлайдиган Менинг қонимдир.
29 Мен сизларга шуни айтаман: Отамнинг Шоҳлигида сизлар билан янги шароб ичадиган ўша кунгача, Мен узумнинг бу кўз ёшидан бошқа ичмайман.
30 Кейин улар куйлаб, Зайтун тоғи томон кетдилар.
31 Шу орада Исо шогирдларига деди: – Бу тунда ҳаммангиз Мендан юз ўгирасизлар. Чунки Тавротда шундай ёзилган: «Мен чўпонни жароҳатлайман, Қўйлар ўзи тарқаб кетади».
32 Бироқ ўлиб тирилганимдан кейин, Мен сизлардан олдин Жалилага бораман.
33 Бутрус жавоб бериб Унга деди: – Агар ҳамма Сендан юз ўгирса ҳам, мен ҳеч қачон ўгирмайман! – деди.
34 Исо унга: – Сенга ростини айтсам, шу кечаёқ, хўроз қичқирмасдан аввал, сен Мендан уч марта тонасан, – деди.
35 Бутрус Унга: – Мен Сен билан бирга ўлсам ҳам, Сендан асло тонмайман! – деди. Бошқа ҳамма шогирдлари ҳам шундай дедилар.
36 Шундан кейин Исо шогирдлари билан бирга Гетсемания деган жойга келди ва уларга: – Мен нарироқ бориб ибодат қилгунимча, сизлар шу ерда ўтириб туринглар, – деди.
37 Бутрус билан Забадийнинг икки ўғлини Ўзига ҳамроҳ қилиб олган Исо руҳан сиқилиб, андуҳ чека бошлади.
38 У ёнидагиларга: – Менинг жоним ўлим олдидалигини сезиб, жуда қийналмоқда. Шу ерда қолиб, Мен билан бирга сергак туринглар, – деди.
39 Бир оз нари кетиб, ерга мук тушди ва ибодат қилиб: – Эй Отам! Агар мумкин бўлса, бу заққум коса Менинг ёнимдан ўтиб кетсин. Лекин Мен истагандек эмас, Сен истагандек бўлсин, – деди.
40 У шогирдлари ёнига қайтиб келганда, уларни ухлаб ётган ҳолда кўрди ва Бутрусга деди: – Демак, сизлар Мен билан бирга лоақал бир соатга уйғоқ тура олмадинглар.
41 Васвасага тушмаслик учун ҳушёр бўлиб, ибодат қила туринглар. Руҳ тетик, тана эса заифдир.
42 Исо иккинчи марта бориб: – Эй Отам! Агар бу қисмат Мени дамига олмай ўтиб кетиши мумкин бўлмаса, майли, Сен хоҳлагандек бўлсин, – деб ибодат қилди.
43 У қайтиб келиб, шогирдларини яна ухлаб ётган ҳолда кўрди. Уларнинг қовоқлари салқиган эди.
44 Исо уларни қолдириб, яна узоқлашди ва ўша сўзларни такрорлаб, учинчи марта ибодат қилди.
45 Шундан сўнг Ўз шогирдлари ёнига келиб, уларга деди: – Сизлар ҳали ҳам ухлаб, роҳатланиб ётибсизларми? Мана, вақт-соати келди, Инсон Ўғли гуноҳкорлар қўлига тутиб бериляпти.
46 Туринглар, кетайлик. Мана, Менга хоинлик қилувчи ҳам яқинлашиб қолди.
47 Исо гапини тугатмаёқ, ўн икки шогирдидан бири бўлган Яҳудо келиб қолди. Унинг ёнида олий руҳонийлар ва халқ оқсоқоллари томонидан юборилган, қилич ва таёқ ушлаган оломон бор эди.
48 Исога хоинлик қилувчи эса: «Мен кимни ўпсам, У Ўшадир, Уни тутиб олинглар», деб улар билан тил бириктирган эди.
49 У тўғри Исонинг олдига бориб: – Кайфинг чоғ бўлсин, Устоз! – деб, Уни ўпди.
50 Исо унга: – Дўстим, нима учун келдинг? – дейиши биланоқ, одамлар келиб, Исога қўллари билан ёпишганча Уни ушлаб олишди.
51 Шунда Исо билан бирга бўлганлардан бири қиличини қинидан суғуриб, қулочкашлаб олий руҳонийнинг қаролига даст солди-да, қулоғини узиб ташлади.
52 Лекин Исо унга: – Қиличингни жойига қайтариб қўй! Қилич кўтарган бари қиличдан ҳалок бўлур.
53 Ёки ўйлайсанки, Мен Отамга илтижо қилолмайманми? У Менга ҳозироқ ўн икки тумандан кўпроқ фаришталарни юбориши мумкин.
54 Бироқ у ҳолда буларнинг содир бўлмоғи кераклиги айтилган оятлар бажо бўлармикин?
55 Шундан сўнг Исо оломонга қайрилиб деди: – Сизлар Мени ҳибсга олиш учун қароқчига қарши чиққандек қиличлару таёқлар билан қуролланиб келибсизлар. Мен бўлсам, ҳар куни маъбадда таълим бериб, сизлар билан бирга ўтирар эдим, сизлар-чи, Мени қўлга олмадинглар.
56 Лекин буларнинг ҳаммаси пайғамбар оятлари бажо келиши учун содир бўлди. Ўшанда ҳамма шогирдлари Исони қолдириб, қочиб кетишди.
57 Исони қўлга олганлар Уни бош олий руҳоний Каяфанинг ҳузурига келтирдилар. У ерга уламолар билан оқсоқоллар ҳам тўпландилар.
58 Бутрус эса Исога узоқдан эргашиб, олий руҳонийнинг ҳовлисигача келди. Ичкарига кириб, бу воқеанинг охирини кўриш учун хизматкорлар билан бирга ўтирди.
59 Олий руҳонийлар, оқсоқоллар ва бутун Олий Кенгаш Исога ўлим жазосини бериш учун Унга қарши сохта далиллар излашга тушдилар.
60 Анчагина гувоҳлар олға чиққан бўлса-да, етарлича айбловчи далиллар топилмади. Ниҳоят, икки сохта гувоҳ сўзга чиқиб:
61 – Бу Одам: «Мен Худонинг маъбадини бузиб, уч кунда қайта тиклай оламан», деган, – деб айтишди.
62 Бош олий руҳоний ўрнидан туриб, Исога: – Нега Сен ҳеч жавоб қайтармайсан? Уларнинг айбловларига нима дейсан? – деди.
63 Исо индамади. Олий руҳоний Унга: – Барҳаёт Худо ҳақи Сенга қасам ичирайинки, бизларга айт: Худонинг Ўғли – Масиҳ Сенмисан? – деди.
64 Исо унга: – Ўзинг айтдинг, – деди. – Ҳатто сизларга айтадурманки, бундан кейин Инсон Ўғли Қодир Тангрининг ўнг томонида ўлтириб, осмон булутлари узра келаётганини кўрасизлар.
65 Шунда олий руҳоний кийимларини йиртиб: – У шаккоклик қилмоқда-ку! Бизларга бошқа гувоҳларнинг нима кераги бор? Мана энди У Худога шак келтирганини ўзларингиз эшитдингизлар.
66 Сизлар нима дейсизлар? – деди. Улар жавоб бериб: – Ўлимга лойиқ! – дейишди.
67 Сўнг улар Исонинг юзига тупуриб, Уни муштлай бошладилар. Бошқалари эса Уни шапалоқлаб:
68 – Эй Масиҳ! Қани пайғамбарлигингни кўрсатиб, айтиб бер-чи, Сени кимлар уряпти экан? – дердилар.
69 Бу вақт Бутрус ташқи ҳовлида ўтириб эди. Бир хизматкор аёл унинг ёнига келиб: – Сен ҳам жалилалик Исо билан бирга эдинг-ку! – деди.
70 Лекин Бутрус ҳамманинг олдида инкор этиб: – Сен бўлмағур гапни айтяпсан, – деди.
71 Сўнг дарвоза томон чиқди. Бошқа бир хизматкор аёл ҳам уни кўриб, атрофдагиларга: – Бу ҳам носиралик Исо билан бирга бўлган! – деди.
72 Бутрус эса қасам ичганча: – Мен бу Одамни танимайман! – деб яна тонди.
73 Бир оздан кейин у ерда турганлар келиб, Бутрусга: – Сен улардан бирининг худди ўзисан, каломинг ҳам айтиб турибди, – дейишди.
74 Лекин Бутрус лаънат ўқиб, қасам ичди-да: – Мен бу Одамни танимайман! – деб туриб олди. Шу вақт бирдан хўроз қичқирди.
75 Исонинг унга: «Хўроз қичқирмасданоқ, сен Мендан уч марта тонасан», – деган сўзи Бутруснинг эсига тушиб, ташқарига чиқди-да, аччиқ-аччиқ йиғлади.
