1 Шундан кейин Исо қайиққа тушиб, кўлнинг бериги томонига қайтиб сузиб ўтди. У Ўз шаҳри – Кафарнаҳумга кириб келган заҳоти
2 Унинг олдига тўшакда ётган бир шол одамни кўтариб келдилар. Исо уларнинг ишончини кўриб, шолга: – Дадил бўл, болам, гуноҳларинг кечирилди, – деди.
3 Шунда уламолардан баъзилари ўзларича: «Бу куфрлик қиляпти-ку!» – дейишди.
4 Исо эса уларнинг мулоҳазаларини пайқаб, деди: – Нега сизлар кўнгилларингиздан ёмон фикрларни ўтказяпсиз?
5 «Гуноҳларинг кечирилди», – деб айтиш осонроқми, ёки: «Ўрнингдан туриб юра қол», – деб айтишми?
6 Лекин Инсон Ўғлининг ер юзида гуноҳларни кечириш қудрати борлигини ҳам билиб қўйинглар. Шундан сўнг Исо шолга қайрилиб: – Ўрнингдан тур, тўшагингни олиб уйингга кет! – деди.
7 Шол эса ўрнидан турди-да, тўшагини олиб ўз уйига равона бўлди.
8 Бу воқеани кўрган халойиқ ўта ҳайрон бўлиб, инсонларга бундай қудрат берган Худони олқишлади.
9 Исо у ердан ўтаётганда, солиқ йиғадиган жойда ўтирган Матто исмли одамни кўриб қолди-да, унга: – Менинг орқамдан юр! – деди. У эса ўрнидан қалқиб, Исонинг орқасидан юрди.
10 Исо уйда еб-ичиб ўтирар экан, кўпгина солиқчилар ва ҳар хил гуноҳкор кишилар ҳам келиб, дастурхон атрофида Исо билан шогирдларига қўшилишди.
11 Фарзийлар буни кўриб, Исонинг шогирдларидан: – Нега Устозингиз солиқчилару гуноҳкорлар билан бирга еб-ичиб ўтирибди? – деб сўрадилар.
12 Исо буни эшитгач, уларга деди: – Соғлар эмас, беморлар табибга муҳтождир.
13 Яхшиси сизлар бориб, Тавротдаги: «Мен қурбон эмас, раҳм-шафқат истайман», деган оятнинг маъносини ўрганиб олинглар. Чунки Мен тақводорларни эмас, балки гуноҳкорларни тавбага чақиргани келганман.
14 У вақт Яҳёнинг шогирдлари Исонинг олдига келиб сўрадилар: – Бизлар ва фарзийлар кўп рўза тутамиз-у, Сенинг шогирдларинг-чи, нега тутмайдилар?
15 Исо уларга деди: – Куёв даврада бўлган вақтда тўй аҳли аза тутармикин? Бироқ куёв улардан жудо бўлган кунлар келади, ана ўшанда рўза тутадилар.
16 Ҳеч ким эски кийимга янги матодан ямоқ солмайди. Чунки янги ямоқ эски кийимдан сўкилиб, кийимни баттар ситиб юборади.
17 Шунингдек, янги шаробни ҳам эски мешга қуймайдилар. Чунки эскининг таги тушади, шароб тўкилади ва меш ҳам нобуд бўлади. Аксинча, янги шаробни янги мешга қуядилар, у ҳам, бу ҳам сақлаб қолинади.
18 Исо уларга бу сўзларни айтиб турганда, қайси бир жамоабоши келиб, Исога таъзим қилди-да: – Менинг қизим ҳозир ўлди. Бироқ Сен келиб унга қўлингни текизсанг, у яна тирилиб кетади, – деди.
19 Исо ўрнидан туриб, шогирдлари билан у одамнинг орқасидан борди.
20 Шу пайт ўн икки йилдан бери қон кетишидан қийналиб юрган бир аёл Исога орқа томондан йўлаб, кийимининг этагига қўл тегизди.
21 У ўзича: «Агар кийимига бир тегиб олсам бас, соғайиб кетаман», – деб ўйлаган эди.
22 Исо орқасига ўгирилиб, аёлни кўргач: – Дадил бўл, қизим, ишончинг сени қутқарди, – деди. Аёл шу заҳоти дардидан халос бўлди.
23 Исо бошлиқнинг уйига етиб, най чалувчиларни ва қий-чув қилаётган оломонни кўргач:
24 – Бу ердан ташқарига чиқинглар! Қизча ўлган эмас, ухлаб ётибди, – деди. Улар эса Унинг устидан кулишди.
25 Оломон ташқарига чиқарилгандан сўнг Исо ичкарига кириб, қизчанинг қўлидан ушлади. Қизча эса ўрнидан туриб кетди.
26 Бу ҳодиса хабари мамлакат бўйлаб овоза бўлди.
27 Исо у ердан жўнаб кетаётганда, икки кўр Унинг орқасидан эргашганча дод солиб: – Эй Довуд Ўғли Исо, бизларга раҳм қил! – деб фарёд чекишарди.
28 Исо уйга қайтганда, кўрлар Унинг ёнига келишди. Исо улардан сўради: – Мен хоҳишингизни бажо қилишга кучим борлигига ишонасизларми? – Ишонамиз, Ҳазрат! – деб жавоб беришди улар.
29 Шунда Исо уларнинг кўзларига тегиб: – Сизнинг ишончингизга яраша бўлсин, – деди.
30 Шу билан уларнинг кўзлари очилиб кетди. – Буни ҳеч ким билмасин, тағин! – деб Исо уларга қаттиқ тайинлади.
31 Улар эса у ердан чиқибоқ, бутун мамлакат бўйлаб У ҳақда овоза тарқатиб юрадиган бўлишди.
32 У кишилар энди чиқиб бораётганда, жин чалган бир соқовни Исонинг олдига келтиришди.
33 Исо жинни қувиб чиқаргандан кейин, соқов гапира бошлади. Халқ эса ҳайратда қолиб: – Исроилда бундай ҳодиса ҳеч қачон бўлган эмас, – деди.
34 Бунга фарзийлар: – У жинлар бошлиғининг кучи билан жинларни қувиб чиқаряпти-ку, – деб ғингшидилар.
35 Исо ҳамма шаҳар-қишлоқларни айланадиган бўлди. Маҳаллий ибодатхоналарда таълим бериб, Худонинг Шоҳлиги тўғрисидаги Хушхабарни эълон қилар ва одамларнинг ҳар хил дарду дармонсизликларини даволар эди.
36 Халқ оломонини кўриб, Исо уларга ачинди; чунки чўпонсиз қўйлардай довдираган ва ҳолдан тойган эдилар.
37 Ўша вақтда Исо Ўз шогирдларига деди: «Ҳосил мўл, бироқ юмушчилар оз.
38 Ўз ҳосилингни йиғиб-терадиган юмушчилар юбор, деб ҳосил Эгасига илтижо қилинглар».
