1 Ўша кезларда вилоят ҳокими Ҳирод Исо тўғрисидаги овозаларни эшитиб,
2 ўзининг амалдорларига: – Бу Яҳё пайғамбар-ку, у қайтадан тирилибди! Шунинг учун У орқали ажойиботлар содир бўлмоқда, – деди.
3 Ҳирод ўз укаси Филипнинг хотини Ҳиродия туфайли Яҳёни тутиб кишанлаган ва зиндонга ташлаган эди.
4 Чунки Яҳё унга: «Бу хотинни олиш сен учун раво эмас», – деб айтиб юрган эди.
5 Ҳирод Яҳёни ўлдирмоқни истаган бўлса-да, халқдан қўрқарди. Чунки Яҳёни пайғамбар деб ҳисоблашарди.
6 Ҳироднинг туғилган куни нишонланган йиғинда Ҳиродиянинг қизи ўртага чиқиб ўйнади ва Ҳироднинг кўнглини топди.
7 Натижада Ҳирод у нимаики сўраса, топмоққа қасам ичиб, унга ваъда берди.
8 Қиз эса онасининг ташвиқига кўра: – Менга ҳозироқ лаганда Яҳё пайғамбарнинг бошини келтириб беринг! – деди.
9 Шоҳ хафа бўлди-ю, лекин ўзи билан бирга еб-ичиб ўтирганларнинг кўзи олдида қасам ичганлиги учун, бу илтимоснинг бажарилишини буюрди.
10 Зиндонга одам юбориб, Яҳёнинг бошини олдирди.
11 Унинг бошини лаганда келтириб қизга бердилар, қиз эса онасига олиб бориб берди.
12 Яҳёнинг шогирдлари келиб, унинг жасадини олиб кўмдилар. Кейин бориб Исога хабар бердилар.
13 Исо буни билиб олгач, бир Ўзи қайиққа тушиб, у ердан хилват жойга сузиб кетди. Халойиқ буни эшитиб, шаҳарлардан пиёда йўлга тушиб, Унинг орқасидан эргашди.
14 Исо қайиқдан чиқиб, тумонат одамни кўрди. Уларга ачинди ва уларнинг хасталарига шифо берди.
15 Оқшом тушгач, шогирдлари Унинг ёнига келиб дедилар: – Бу ерлар ёвон экан, энди вақт кеч бўлиб қолди. Халойиққа рухсат бергин, қишлоқларга бориб ўзларига овқат сотиб олсинлар.
16 Лекин Исо уларга: – Улар кетишлари керак эмас, сизлар уларга овқат беринглар, – деди.
17 – Бу ерда бизнинг бешта нон ва иккита балиғимиз бор холос, – дейишди Унга.
18 – Уларни бу ерга, Менга келтиринглар, – деди Исо.
19 Сўнг У халойиққа ўт устига ёнбошлашларини буюрди. Бешта нон билан иккита балиқни олиб, осмонга қараб дуо қилди. Нонларни синдириб шогирдларига берди, улар эса халойиққа тарқатишди.
20 Ҳаммаларининг қорни тўйди. Ортиб қолган бурда нонларни териб олишганда, тўла ўн икки сават чиқди.
21 Еганлар эса хотинлар ва болалардан ташқари беш мингга яқин киши эди.
22 Исо шогирдларини ўша заҳоти қайиққа тушириб, нариги томонга сузиб ўтишга мажбур қилди. Унгача Ўзи одамларга рухсат берадиган бўлди.
23 У халойиқни жўнатиб бўлгандан кейин, танҳо Ўзи ибодат қилиш учун тоққа чиқди. Кеч кирганда, у ерда ёлғиз Ўзи қолди.
24 Қайиқ эса кўлнинг ўртасида бўлиб тўлқинларда чайқалар, ёқимсиз шамол эсмоқда эди.
25 Субҳидамда Исо кўл томондан шогирдлари ёнига келди.
26 Улар эса Унинг кўл устида юриб келаётганини кўриб, даҳшатга тушдилар. – Бу бир шарпа! – деб қўрқувдан қичқириб юбордилар.
27 Лекин Исо шу заҳот улар билан мулоқотга кириб: – Дадил бўлинглар, бу Мен, қўрқманглар! – деди.
28 Бутрус гапга кириб: – Ё Раббим, агар бу Сен бўлсанг, менга буйруқ бер, мен сув устида юриб Сенинг ёнингга борай! – деди.
29 Исо: – Кел! – деди. Бутрус эса қайиқдан чиқиб, сув устидан юрганча Исонинг ёнига йўл олди.
30 Лекин кучли шамолни кўриб, ўтакаси ёрилди. У чўка бошлагач: – Ё Раббим, мени қутқар! – деб бақирди.
31 Исо ўша заҳоти қўлини узатиб, уни ушлаб қолди-да: – Ҳа, имони суст, нега сен иккиландинг? – деди.
32 Улар қайиққа ўтишлари биланоқ шамол тинди.
33 Қайиқдагилар эса Исога сажда қилиб: – Ҳақиқатан ҳам Сен Худонинг Ўғлисан! – дейишди.
34 Кўлдан сузиб ўтиб, Генисарет қирғоғига келиб тўхташди.
35 У ернинг одамлари Исони таниб қолишди. Бутун теварак-атрофларга одам юбориб, бирон дардга чалинганларнинг ҳаммасини Унинг олдига йиғишди.
36 Ақалли кийимининг этагига тегиш учун Ундан илтимос қилишди, текканлар эса дардларидан халос бўлди.
