1 Исо ўн икки шогирдини ёнига чақириб, уларга бутун жинлар устидан ҳокимлик қилиш ва касалларни соғайтириш қудратини берди.
2 Худонинг Шоҳлигини эълон қилиш ва хасталарга шифо беришга уларни юбориб,
3 Исо деди: «Йўлга ҳеч нарса олманглар: ҳасса ҳам, тўрва ҳам, нон ҳам, ақча ҳам, бир жуфт кўйлак ҳам олманглар.
4 Қайси уйга кирсангизлар, у ердан жўнагунингизча ўша уйда қолинглар.
5 Агар бирор шаҳарда сизни қабул қилмасалар, у ердан чиқаётганингизда аҳолига огоҳлантириш тариқасида оёқларингиздаги чангни қоқиб кетинглар».
6 Шогирдлар жўнадилар. Қишлоқдан-қишлоққа ўтиб бориб, ҳамма ёқда Хушхабарни тарғиб қилар, касалларга шифо берар эдилар.
7 Вилоят ҳокими Ҳирод содир бўлаётган ажойиботларни эшитиб, эсанкираб қолди. Чунки баъзилар: «Яҳё тирилиб келибди», – десалар,
8 бошқалар эса: «Илёс пайғамбар пайдо бўлибди», – дердилар. Яна бошқалар бўлса: «Қадимги пайғамбарлардан бири тирилиб келибди», – деб юришди.
9 Ҳирод бўлса: «Мен Яҳёни бошидан жудо қилганман. Энди бундай ишларни қиляпти, деб юришгани ким экан?» – деди-да, Исони кўргиси келди.
10 Шу орада Исонинг ҳаворийлари сафардан қайтиб келиб, қилган ишларини Унга айтиб беришди. Исо ҳаворийларни Байтсайда номли шаҳар яқинидаги хилват жойга Ўзи билан олиб кетди.
11 Аммо халойиқ буни билиб, Унинг орқасидан бораверди. Исо уларни яхши қаршилаб, Худонинг Шоҳлиги тўғрисида суҳбатлашди, шифога муҳтожларни даволади.
12 Кун ботиб, кеч кира бошлади. Исонинг ўн икки шогирди Унинг олдига келиб: – Халойиққа рухсат бер, атрофдаги овул ва қишлоқларга бориб ризқини топсин, тунасин. Чунки бунда овлоқ жойдамиз, – дедилар.
13 – Сизлар уларга овқат беринглар! – деди Исо. – Бешта нон ва иккита балиқдан бошқа бирон нарсамиз йўқ-ку. Бориб шунча кишига овқат сотиб ололамизми? – деди шогирдлар.
14 Ўша ерда беш мингга яқин эркак бор эди. Исо шогирдларига: – Халойиқни ҳар қаторга элликтадан қилиб ўтқазинглар, – деди.
15 Шогирдлар худди шундай қилиб, ҳаммани ўтқаздилар.
16 Исо бешта нон билан иккита балиқни олди-ю, осмонга қараб шукрона дуосини ўқиди. Сўнг буларни майда-майда қилиб, халққа тарқатиш учун шогирдларига берди.
17 Ҳаммалари еб тўйди. Ортиб қолган бурдаларни териб олишганда, ўн икки сават чиқди.
18 Бир вақтда Исо ёлғиз Ўзи ибодат қилар эди. Шогирдлари ҳам яқин турар эдилар. Исо улардан: – Халқ Мени ким деб ҳисоблайди? – дея сўради.
19 Улар жавоб бериб: – Яҳё пайғамбар деб ҳисоблайди, бошқалар эса Илёс пайғамбар деб ҳисоблайди. Яна бошқалар бўлса: «Қадимги пайғамбарлардан бири тирилиб келибди», деб ўйлаб юришибди, – дедилар.
20 Исо улардан: – Сизлар-чи, Мени ким деб ҳисоблайсизлар? – деб сўради. Бунга жавобан Бутрус: – Сен Худо юборган Масиҳсан! – деди.
21 Исо буларни ҳеч кимга айтманглар, деб шогирдларига қатъий буйруқ берди.
22 «Инсон Ўғли кўп азоб чекиши, оқсоқоллар, олий руҳонийлар ва уламолар томонидан рад қилиниб ўлдирилиши, учинчи куни эса қайта тирилиши керак», – деди.
23 Сўнг ҳаммага хитоб қилиб деди: «Агар ким Менга эргашишни истаса, ўзидан кечсин ва ҳар куни ўз хочини кўтариб, ортимдан юрсин.
24 Ким ўз жонини сақлаб қолмоқчи бўлса, уни йўқотади. Ким Мен учун жонини йўқотса, уни сақлаб қолади.
25 Агар инсон бутун дунёни эгаллаб олса-ю, бироқ ўзига зарар етказса ёки ҳалокатга йўлиқса, бундан қандай фойда кўради?
26 Ким Мендан ва Менинг сўзларимдан уялса, Инсон Ўғли ҳам Ўзи, Отаси ва муқаддас фаришталар салобати ила келганда, ундан уялади.
27 Сизларга чинини айтайин: бу ерда турганлардан баъзилари борки, Худонинг Шоҳлигини кўрмагунча, ўлим кўрмайдилар».
28 Исо бу сўзларни айтгандан кейин саккиз кунча ўтиб, Бутрус, Юҳанно ва Ёқубни олиб, ибодат қилиш учун тоққа чиқди.
29 У ибодат қилаётганда, юзининг кўриниши ўзгариб, кийимлари яшиндай оқ бир тусда ярқираб кетди.
30 Шу онда нур ёғилиб турган икки зот – Мусо ва Илёс пайғамбарлар пайдо бўлиб, Исо билан гапга тушдилар.
31 Улар Исонинг яқинда Қуддусга бориб оламдан ўтиши тўғрисида суҳбатлашар эдилар.
32 Бутрус ва у билан бирга бўлганларни уйқу элитган эди. Қўққисдан уйғонишиб, нурли Исони ва У билан бирга турган икки зотни кўрдилар.
33 У зотлар энди Исодан ажралиб кетайлик, деган пайтда Бутрус Исога: – Устоз, бизга бу жой жуда ёқяпти! Қани, учта чайла қурайлик – бириси Сенга, бириси Мусога, бириси Илёсга, – деди. Аммо у нима деярини билмас эди.
34 Бутрус гапини тугатмасданоқ, бир булут пайдо бўлиб уларга соя солди. Улар булут остида қолиб, ваҳимага тушдилар.
35 Булут ичидан: – Бу Менинг азиз Ўғлимдир; Унга қулоқ солинглар, – деган садо эшитилди.
36 Садо узилгач, шогирдлар Исонинг у ерда ёлғиз қолганини кўрдилар. Улар кўрганларини яшириб, ўша кунларда ҳеч кимга билдирмадилар.
37 Эртаси кун улар тоғдан тушди. Исони кўп халойиқ қаршилади.
38 Кимдир бирдан халқ ичидан дод солди: – Устоз! Сендан ялиниб сўрайман, ўғлимга бир қарагин, у менинг ягона болам-ку.
39 Бир руҳ болани тутиб туради ва у бирданига бақириб юборади. Руҳ уни оғзидан кўпик чиққунча ерга йиқитиб судрайди, уни обдан қийнаб, зўрға ундан айрилади.
40 Мен Сенинг шогирдларингга, руҳни қувинглар, деб ёлвордим, лекин улар эплолмади, – деди.
41 Исо бунга жавобан: – Эй вафосиз ва бузуқ насл! Қачонгача сизлар билан бирга бўламан? Қачонгача сизларга чидаб тураман? Ўғлингни бу ерга келтир! – деди.
42 Бола яқинлашмасданоқ, жин уни ерга ағнатиб ура кетди. Лекин Исо ёмон руҳга бас қилишни буюрди, болани соғайтирди ва уни отасига топширди.
43 Ҳамма Исонинг буюклигига ҳайрон қолди. Исонинг қилаётган ишларидан ҳамма таажжубда экан, У Ўз шогирдларига:
44 «Сизлар бу сўзларимни қулоқларингизга қуйиб олинглар! – деди. – Инсон Ўғли одамлар қўлига тутиб берилиши муқаррардир».
45 Шогирдлар бўлса, бу сўзни тушунмадилар. Бу сўз уларнинг тушунчасидан яширин бўлиб, маъносига етмадилар, Исодан сўрашга эса қўрқар эдилар.
46 Шогирдлар орасида: қай биримиз каттамиз, деган тортишув бўлди.
47 Уларнинг кўнглидаги фикрни уқиб, Исо бир болани олиб Ўзининг ёнига турғизди-да,
48 уларга деди: – Ким бу болани Менинг номимдан қабул қилса, Мени қабул қилган бўлади. Ким Мени қабул қилса, Мени Юборганни қабул қилган бўлади. Орангизда ким энг кичик экан, мана у буюк ҳисобланади.
49 Шунда Юҳанно сўз олди: – Устоз! Сенинг номинг билан жинларни қуваётган бир одамни кўрдик. У биз билан юрмагани сабабли, унга буни ман этдик.
50 – Ман қилманг – деди Исо. – Кимки сизга қарши эмас, у сиз томонда.
51 Исонинг оламдан ўтиш кунлари яқинлашаркан, У Қуддусга боришга жазм қилди.
52 Ўзидан олдин хабарчиларни юборди. Улар Исо келишига ҳозирлик кўриш учун Самариянинг бир қишлоғига кирдилар.
53 Лекин У Қуддусга кетаётган сайёҳ кўринишида бўлгани учун, самарияликлар Исони қабул қилмадилар.
54 Шогирдлари Ёқуб ила Юҳанно буни кўриб: – Раббий, истасанг, биз Илёс пайғамбар қилганидек, буларни гумдон қилиш учун осмондан олов тушсин деб айтайлик! – дедилар.
55 Исо эса уларга бурилди-да, таъна қилиб: – Сизлар қандай руҳда бораётганингизни билмайсизлар, – деди.
56 – Инсон Ўғли инсон жонини ҳалок қилиш эмас, халос қилиш учун келган. Сўнгра улар бошқа қишлоқ сари кетдилар.
57 Йўлда кетар эканлар, кимдир Исога: – Ҳазрат, қаерга борма, мен Сенинг орқангдан юраман, – деди.
58 Исо унга: – Тулкиларнинг инлари, кўк қушларининг уялари бор. Лекин Инсон Ўғлининг бош суқадиган жойи йўқ, – деди.
59 Бошқа бирисига Исо: – Орқамдан юр! – деди. Лекин у: – Ҳазрат, олдин бориб отамни кўмиб келишга ижозат бер, – деди.
60 Исо унга: – Ўликларни қўй, уларни ўзича ўлик бўлганлар кўмсин. Сен эса бориб, Худонинг Шоҳлиги ҳақида хабар тарқатгин, – деди.
61 Яна бошқа бири: – Ҳазрат, мен Сенинг орқангдан юраман. Фақат олдин бориб уйдагилар билан хайрлашишимга ижозат бер, – деди.
62 Лекин Исо унга деди: – Қўлларини омочда тутиб, орқасига қараган ҳеч ким Худонинг Шоҳлиги учун лаёқатли бўлмас.
