1 Орадан кўп ўтмай, Исо шаҳару қишлоқлар бўйлаб Худо салтанати тўғрисидаги Хушхабарни тарқатар эди. Ўн икки шогирди У билан бирга юришар эди.
2 Шунингдек, ёмон руҳлардан ва турли касалликлардан халос бўлган бир неча аёллар, шу жумладан, ичидан еттита жин чиқиб кетган магдалалик Марям,
3 Ҳироднинг сарой бошқарувчиси Хузанинг хотини Йўанна, Сусанна ва бошқа кўп аёллар ҳам Исо билан юриб, ўз мол-мулкларини сарф қилиб, Унинг тирикчилигига хизмат қилишар эди.
4 Яна кўп халқ тўпланиб, барча шаҳарлар аҳолиси ҳам Унинг олдига оқиб келаётган бир пайтда, Исо масал билан гап бошлади:
5 «Уруғ сепувчи ўз уруғини сепиш учун чиқибди. Сепаётганда баъзи уруғлар йўл ёқасига тушиб, поймол бўлибди. Осмондаги қушлар келиб, уруғларни чўқиб кетибди.
6 Баъзи уруғлар тошлоқ ерга тушибди. Уруғлар кўкариб чиқибдию, лекин тупроқ намсиз бўлгани учун қуриб қолибди.
7 Яна бошқа уруғлар тиканлар орасига тушибди. Тиканлар ўсиб, уруғларни бўғиб қўйибди.
8 Яна баъзи уруғлар яхши ерга тушибди. Улар кўкариб чиқиб, юз марта кўп ҳосил берибди». Исо буларни айтиб бўлиб: «Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!» – деб хитоб қилди.
9 Шогирдлар Исодан: – Бояги масалнинг маъноси нима? – деб сўрашди.
10 У шундай жавоб берди: – Худо Шоҳлигининг сирларини билиш қобилияти сизларга насиб бўлган. Бошқаларга бўлса, ҳамма нарсани масаллар билан тушунтираман, токи оятдагидек: «Улар қараб туриб кўрмасинлар, эшитиб туриб англамасинлар».
11 «Бу масалнинг маъноси шу: Уруғ – Худонинг каломидир.
12 Йўл ёқасига тушган донлар шундай одамларни билдирадики, улар каломни эшитадилар, лекин кейин имон ва нажот топмасликлари учун иблис уларнинг юрагидан каломни олиб кетади.
13 Тошлоқ ерга тушган донлар эса шундай одамларни билдиради: улар каломни эшитганда уни севинч билан қабул қилаверадилар. Лекин улар илдизга эга эмас. Ўқтин-ўқтин ишонсалар-да, синов вақтида имондан қайтадилар.
14 Тиканлар орасига тушган уруғлар шундай инсонларни билдирадики, улар каломни эшитадилар, бироқ ҳаётнинг ташвишлари, бойлик ва завқ-шавқ савдолари остида бўғилиб, пишиқ ҳосил бермайдилар.
15 Яхши ерга тушган уруғ эса шундай кишиларни билдиради: улар каломни эшитиб, яхши, соф юракда сақлайдилар ва чидам билан ҳосил берадилар». [Исо буларни айтиб: «Кимнинг эшитар қулоғи бўлса, эшитсин!» – деб хитоб қилди.]
16 «Ҳеч ким шамни ёқиб, уни идиш билан ёпмайди ёки чорпоя тагига қўймайди. Аксинча, кирганлар ёруғликни кўрсин, деб уни шамдонга қўяди.
17 Шунингдек, ошкора бўлмайдиган ҳеч қандай сир йўқ, маълум ва аён бўлмайдиган ҳеч яширин нарса йўқ.
18 Шу сабабдан қандай тинглаётганингизга диққат қилинглар. Чунки кимда бор бўлса, унга яна берилади. Кимда йўқ бўлса, ўзида бор бўлишини фикр қилган нарсаси ҳам ундан тортиб олинади».
19 Исонинг онаси билан укалари Унинг олдига келдилар, аммо халойиқ кўплигидан Унга яқинлаша олмадилар.
20 Исога: – Онанг ва укаларинг Сени кўрмоқчи бўлиб ташқарида турибдилар, – деган хабар етказишди.
21 Исо уларга шундай жавоб берди: – Менинг онам ва укаларим – Худо каломини тингловчи ва бажо келтирувчилардир.
22 Кунларнинг бирида Исо Ўз шогирдлари билан қайиққа тушиб уларга: – Кўлнинг нариги томонига сузиб ўтайлик, – деди. Улар жўнаб кетишди.
23 Сузиб кетаётганларида Исо ухлаб қолди. Кўлда қаттиқ бўрон турди. Қайиқ сувга тўлиб, улар хавфли аҳволда қолди.
24 Шогирдлар Исонинг ёнига бориб: – Устоз, Устоз, ҳалокатдамиз! – деб Уни уйғотишди. Исо туриб шамолга ва тўлқинланаётган сувларга дўқ урди. Шу заҳоти бўрон тиниб, сукунат тушди.
25 Исо шогирдларига: – Ишончингиз қани? – деди. Улар эса жуда қўрқиб донг қотиб қолишди. – Ким экан У? Мана шамоллар ва сувларга ҳам буюради, улар эса Унга бўйсунади! – дейишди бир-бирига.
26 Жалиланинг қарши томонидаги Гадара юртига сузиб келдилар.
27 Исо қирғоққа чиқиши билан шаҳардан бир одам учради. Бу одам анча вақтдан бери жинга гирифтор бўлиб, кийим ҳам киймасди. У уйда ҳам турмай, қабристон ғорларида яшар эди.
28 Исони кўргач, у қичқириб юборди-да, ўзини Унинг олдига ташлаб, баланд овоз билан: – Эй Исо, Худойи Таолонинг Ўғли, мен билан нима ишинг бор? Ўтинаман, мени қийнама! – деди.
29 Чунки Исо ёмон руҳга бу одамдан чиқиб кетишни буюрган эди. Уни сақлаш учун занжир-кишан билан боғлаган бўлсалар-да, лекин у бандларни узиб ташлар ва жин тез-тез уни тутиб чўл-саҳроларга судраб борар эди.
30 Исо ундан сўради: – Исминг нима? – Исмим Тумонат, – деди у. Чунки унинг вужудини бир талай жин чирмаган эди.
31 Жинлар ўзларини тубсиз қаърга юбормасликни Исодан ёлвориб сўрадилар.
32 Шу тоғнинг ён бағрида катта бир тўнғиз подаси ўтлаб юрган эди. Жинлар тўнғизларга киришга рухсат бериши учун Исодан ёлвориб сўрадилар. Исо уларга рухсат берди.
33 Шунда жинлар одамдан чиқиб, тўнғизларга кириб олдилар. Тўнғиз подаси тик қияликдан пастга ёпирилди ва кўлда ғарқ бўлди.
34 Тўнғиз боқувчилар содир бўлган воқеани кўргач, югуриб бориб шаҳарда ва овулларда буларни гапириб бердилар.
35 У жойлар аҳолиси эса бўлиб ўтган ҳодисани кўриш учун далага чиқиб, Исонинг ёнига келди. Жин чиққан одамни кийинган ва ақли расо ҳолатда Исонинг оёғи томонда ўтирганини кўриб, ваҳимага тушишди.
36 Ҳодисани кўрганлар эса у одамнинг жиндан қандай қутулганини ҳаммага сўзлаб беришди.
37 Шунда Гадара атрофидан келган барча аҳоли қаттиқ даҳшатга тушди, уларнинг еридан чиқиб кетишни Исодан илтимос қилишди. Исо эса қайиққа тушиб қайтиб кетди.
38 Жинлардан халос бўлган одам Исо билан бирга юрмоқликни Ундан сўради. Лекин Исо унга:
39 – Ўз уйингга қайтиб бориб, Худо сен билан нималар қилганини гапириб бер, – деб уни жўнатди. У киши бориб, Исо у билан нималар қилганини бутун шаҳарда эълон қиладиган бўлди.
40 Исо бериги қирғоққа қайтиб келгач, халқ Уни қувониб қаршилади, чунки ҳамма Уни кутиб турган эди.
41 Шу пайт ибодатхонанинг жамоабошиси бўлган Яир исмли бир киши келиб қолди. Исонинг оёқларига ўзини ташлаб, унинг уйига боришини ўтиниб сўради.
42 Чунки унинг ўн икки ёшлардаги биргина қизи ўлим тўшагида ётар эди. Исо бораркан, халойиқнинг сиқувида қолди.
43 Шу ўртада ўн икки йилдан бери қон кетишидан азоб чекаётган бир аёл ҳам бор эди. У бор-йўғини табибларга сарф этгани билан ҳеч биридан шифо топмаган эди.
44 Аёл Исога орқа томондан яқинлашиб, этагига элас қўл тегизган онда қон оқиши дарҳол тўхтади.
45 – Ким у Менга қўлини тегизган? – деди Исо. Ҳамма тонгач, Бутрус билан ёнидагилар деди: – Устоз, халойиқ Сени ўраб, сиқиб турибди, Сен эса-чи, Менга ким қўл тегизди, дейсан?
46 Лекин Исо: – Кимдир Менга аниқ тегди-да, Мен Ўзимдан бир куч чиққанини сездим, – деди.
47 Аёл бошқа яширина олмаганини пайқагач, қалтираганча Исога яқинлашиб, Унинг оёқларига ўзини ташлади-ю, Унга қандай мақсад билан текканлигини ва ўша заҳоти қандай дарддан халос бўлганини бутун халққа эшиттириб сўзлаб берди.
48 Исо унга: – Дадил бўл, қизим! Ишончинг сени қутқарди, эсон-омон боргил, – деди.
49 Исо гапини ҳали тугатмасданоқ, жамоабошининг уйидан кимдир келиб, жамоабошига: – Қизингиз ўлди, Устозни овора қилмай қўяқолинг, – деди.
50 Буни эшитган Исо у одамга: – Қўрқма, фақат ишонгин, қизинг қутқарилади, – деди.
51 Исо ўша уйга келиб, Бутрус, Юҳанно, Ёқуб ва қизнинг ота-онасидан бошқа ҳеч кимнинг Ўзи билан ичкарига киришига рухсат бермади.
52 Ҳамма қизча учун йиғлаб нола қилаётган эди. Бироқ Исо: – Йиғламанглар, у ўлган эмас, фақат ухлаб ётибди, – деди.
53 Улар қизчанинг ўлганлигини била туриб, Унинг устидан кулишди.
54 Исо эса [ҳаммани ташқарига чиқариб,] қизчанинг қўлидан ушлаб қолди-да: – Эй қизалоқ, ўрнингдан тур! – деб хитоб қилди.
55 Қизчанинг руҳи танига қайтди. У шу ондаёқ ўрнидан туриб кетди. Исо унга овқат беришни буюрди.
56 Қизнинг ота-онаси ҳайрон қолдилар. Исо эса уларга бўлган воқеа ҳақида ҳеч кимга айтмасликни буюрди.
