1 Бир куни Исо Генисарет кўли ёқасида турганда, халойиқ Худонинг каломини тинглаш учун Унинг ҳузурида тирбанд эди.
2 Исо кўл қирғоғида турган икки қайиқни кўрди. Балиқчилар шу орада қайиқдан чиқиб, тўрларини юваётган эдилар.
3 Қайиқлардан бири Симуннинг қайиғи эди. Исо унга тушиб, қирғоқдан бир оз нарироқ сузиб боришни Симундан илтимос қилди. Сўнг ўтириб, қайиқ ичидан халққа таълим беришга тушди.
4 Насиҳатларини тугатиб, Исо Симунга: – Чуқурроқ сувларга сузиб бориб, ўлжа учун тўрларингизни ташланглар, – деди.
5 Симун жавоб бериб: – Устоз, бизлар тун бўйи уриниб, ҳеч нарса тутолмадик. Лекин Сенинг сўзинг бўйича тўрни ташлайман, – деди.
6 Улар Исонинг айтганини қилгач, жуда кўп балиқ овладиларки, ҳатто тўрлари йиртилиб кетди.
7 Улар бошқа қайиқдаги ўртоқларига ёрдам беришлари учун ишора қилдилар. Ўртоқлари келиб, иккала қайиқни чўкар даражада тўлдириб олдилар.
8 Симун Бутрус буни кўрди-да, Исонинг тизига чўккалаб: – Ё Раббий! Менинг олдимдан кетгин, чунки мен гуноҳкор инсонман, – деди.
9 Улар тутган бундай мўл балиқ овидан ўзини ва у билан бирга бўлганларнинг ҳаммасини ваҳима босган эди.
10 Симуннинг шериклари Забадий ўғиллари Ёқуб билан Юҳанно ҳам ваҳимага тушишган эди. Исо Симунга қараб: – Қўрқма, бундан буён инсонларни овлайсан, – деди.
11 Улар иккита қайиқни қирғоққа тортдилар ва ҳаммасини қолдириб, Исонинг ортидан эргашдилар.
12 Исо бир шаҳарда бўлганда, бутун танаси мохов бўлган бир киши келиб қолди. У Исони кўриб, юз тубан ерга ташланди-да: – Эй Ҳазрат, агар истасанг, мени моховликдан поклай оласан, – деб ялинди.
13 Исо қўлини узатди ва унга тегизиб: – Истайман, пок бўл! – деб қўйди. Моховлик эса ўша заҳоти ундан ариди.
14 Исо унга буни ҳеч кимга айтмасликни тайинлади. Унга: – Бориб ўзингни руҳонийга кўрсат, дардинг ариганини тасдиқлатиш учун Мусо пайғамбар амр этган қурбонликларни келтириб бер; бундан ҳаммага далолат бўлсин, – деди.
15 Шу билан Исо ҳақидаги гап-сўз яна кўпроқ ёйилиб кетди. Тумонат халойиқ Уни тинглаш ва ўзларининг дардларидан фориғ бўлиш учун Унинг олдига йиғилиб келар эди.
16 У эса гоҳо-гоҳо хилват жойларга чекиниб, ибодат қилар эди.
17 Исо таълим бераётган кунларнинг бирида Жалила билан Яҳудия юртларининг ҳар бир қишлоғидан ҳамда Қуддусдан фарзийлар ва Таврот тафсирчилари келди. Улар ўтириб тинглар эканлар, хасталарни шифоловчи илоҳий куч Исода намоён бўлаётган эди.
18 Кимсалар тўшакда шол бир одамни олиб келдилар. Уни уйга, Исонинг олдига олиб киришга уриндилар.
19 Лекин одам кўплигидан бунинг иложини тополмай, уйнинг томига чиқиб, томни ёриб, шолни тўшаги билан ўртага, Исонинг олдигаёқ туширдилар.
20 Исо уларнинг эътиқодини кўриб: – Эй одам боласи, сенинг гуноҳларинг кечирилди, – деди.
21 Уламолар ва фарзийлар эса: «Куфрлик қилаётган бу Одам ким экан? Ёлғиз Худодан бошқа гуноҳларни ким кечира олади?» – деб мулоҳаза юрита бошладилар.
22 Исо уларнинг мулоҳазаларини сезиб, бунга жавобан: – Сизлар кўнгилда нималарни мулоҳаза қиляпсизлар? – деди.
23 – Нимани айтиш осонроқ: Гуноҳларинг кечирилди, деб айтишми, ёки: ўрнингдан туриб юра қол, деб айтишми?
24 Лекин Инсон Ўғлининг ер юзида гуноҳларни кечириш қудрати борлигини ҳам билиб қўйинглар! Шундай дейиши билан Исо шол одамга қайрилиб: – Сенга айтаман: Ўрнингдан тур, тўшагингни ол-да, уйингга юр! – деди.
25 Шол ўша заҳоти ҳамманинг кўз ўнгида ўрнидан туриб кетди, ўзи ётган тўшагини олиб, Худони улуғлаб уйига кетди.
26 Ҳаммани ваҳима босди. Худони олқишлар эканлар: – Биз ажиб ишлар кўрдик-да бугун, – дедилар қаттиқ қўрқиб.
27 Шундан сўнг Исо у ердан чиқиб, солиқ йиғадиган жойда ўтирган Левий номли солиқчини кўриб қолди, унга: – Менинг орқамдан юр! – деди.
28 У ўрнидан турди, ҳамма нарсасини қолдириб, Исонинг кетидан эргашди.
29 Сўнгра Левий ўз уйида Исо шарафига катта зиёфат берди. Улар билан бирга еб-ичиб ўтирганлар орасида оддий халқдан талай киши ва кўпгина солиқчилар бор эди.
30 Дин олимлари ва фарзийлар эса зорланиб, Исонинг шогирдларига: – Нега сизлар солиқчию гуноҳкорлар билан бирга еб-ичиб ўтирибсизлар? – дейишди.
31 Исо уларга шундай жавоб берди: – Соғлар эмас, беморлар табибга муҳтождир.
32 Мен тақводорларни эмас, гуноҳкорларни тавбага чақиргани келганман.
33 Яна Унга дедилар: – Мана, Яҳёнинг шогирдлари тез-тез рўза тутиб ибодат қилишади, фарзийларнинг шогирдлари ҳам худди шундай қилишади. Сенинг шогирдларинг-чи, нега еб-ичиб юрибдилар?
34 Исо уларга деди: – Куёв даврада бўлган вақтда тўй аҳлини рўза тутишга мажбур қилиб бўлармикин?
35 Бироқ куёв улардан жудо бўлган кунлар келади, ана ўшанда рўза тутадилар.
36 Исо уларга бир масални ҳам айтиб берди: – Ҳеч ким янги кийимдан йиртиб олиб, эски кийимга ямоқ солмайди. Акс ҳолда янги кийим йиртиқ-ямоқ бўлади ва янги кийимдан олинган ямоқ ҳам эски кийимга тўғри келмайди.
37 Шунингдек, ҳеч ким янги шаробни эски мешга қуймайди. Чунки янги шароб мешни йиртади, шароб тўкилади ва меш ҳам нобуд бўлади.
38 Аксинча, янги шаробни янги мешга қуйиш керак. [Шунда у ҳам, бу ҳам сақлаб қолинади.]
39 Ҳеч ким эски шаробни сипқирар экан, янгисини истамайди. «Эскиси ширин», – деб ўтираверади.
